I love your Blood. <3

Ook al had ik de capuchon van mijn vest over mijn hoofd getrokken; de laatste zonnestralen van die dag brandden als het ware op mijn lichte huid. De laatste tijd werd dit echt een probleem voor mij aangezien ik mezelf móést voeden en de meeste prooien overdag onbewaakt rondlipen. Ik zuchtte vermoeid en nam de laatste sprint voordat ik in het duistere steegje aangekomen was. Daar rustte ik enkele seconden uit terwijl mijn ogen als twee grote donkere topazkleurige juwelen schitterden in het duister. De geur van mens drong zoals altijd nog mijn neusgaten binnen en liet me schuimbekken. Ik had nog steeds een niet te stillen dorst.

Helemaal in beslag genomen door mijn eigen gedachtens draaide ik me plotseling om toen ik wat geluid hoorde. Ik tuurde door het duister en de jonge man glimlachte vriendelijk waarna hij langzaam de achterdeur van zijn huis of café inging. Te langzaam ging hij...

Isabella greep naar de stenen muur achter haar en kerfde haar vingers in het harde steen om niet toe te hoeven geven aan haar zwakheid ook al wilde ze eraan toegeven. Ze wílde bloed proeven..! Er brokkelde wat steen van de muur en dat gaf het seintje aan Isabella. Ze liet de muur los maar trok een brok steen van de muur af die ze vervolgens in een ongelofelijke snelheid tegen een andere muur gooiden die ook beschadigd raakte. Isabella ademde zwaar in en uit. Ze luisterde naar de voetstappen van haar prooi waarna een van haar mondhoeken speels en kwaadaardig omhoog schoot en zijzelf in een seconde voor de man stond. Isabella opende haar handen ietwat krampachtig en greep de man bij zijn bovenlichaam. Ze trok hem naar hem toe.

Verbaasd zag ik de man met helderbauwe ogen naar me kijken. Hij begreep niet wat er aan de hand was. Ik wel. Ik kon bijna zijn zalig smakende bloed proeven. Ik dacht aan niets anders meer en bracht mijn mond naar zijn wang waar ik mijn lippen langs liet glijden. Mijn prooi voelde ik in mijn handen verstijven en bewegen. De man bracht zijn handen naar mijn middel. Hij dacht zeker dat ik een stout meisje was die zichzelf niet kon beheersen? Ik rolde onmerkbaar snel met mijn ogen en bracht mijn lippen naar de warme nek waar ik mijn tanden inzette.

Isabella beet door, niet luisterend naar de jammerende geluidjes die de man mompelde. Al snel proefde de newby bloed. Heerlijk, warm bloed. Ze zoog gulzig het bloed op. Druppels rode vloeistof sijpelde uit de wond langs de nek...

-Iedereen welkom! (:

De warme geur heette hem toen hij het dorp naderde, hij had met Alex afgesproken dit samen te doen. Maar hij kon het niet laten om alvast even een snack tussendoor te pakken, Luke had zijn capuchon over zijn hoofd getrokken. Hij dauwde zijn handen nog dieper zijn zakken binnen, zijn helder blauwe ogen zouden te veel opvallen in het daglicht. Ookal liep hij zoveel mogelijk in de schaduwen, het bordje van een kroeg trok zijn aandacht. Misschien kon hij zo nog iemand meekrijgen, hij duwde de deur open en liep naarbinnen. Hij trok zijn capuchon van zijn hoofd toen hij er op vertrouwde dat de kleur van zijn ogen door het donker binnen samentrokken en normaler werden. Hij nam plaats op een stoel zo ver van het raam vandaan, een jonge serveerser pikte hem op en liep meteen naar hem toe 'Kan ik wat voor je betekenen?' Luke keek op, hij beet hard op zijn tong om de serveerster niet meteen naar de keel te vliegen. De geur was heerlijk, zoetig met een beetje aroma hij kon de smaak al proeven. Zijn keuze stond vast, hij had zijn snack gekozen. De jacht was zonder dat zij het wist al begonnen, hij knikte en lachte vriendelijk ''Doe mij maar een watertje'' Hij lachte, de serveerster blooste knikte en liep weg om water te halen. Toen ze terug kwam, lachte ze alleen maar zette het glas neer en liep weg. Luke dronk er niet van, hij keek wel uit. Onopgemerkt gooide hij het glas leeg in de bloempot naast hem. Het begon al te schemeren en vele mensen gingen naar huis, zo ook serveerster wat Luke meteen doorhad. Ze ging via de achterdeur door de steeg. Luke greep zijn kans en liep naarbuiten, de straten waren afgestorven en iedereen was binnen geen kloppend hard meer hoorbaar. Behalve die van de serveerster, Luke boorde zijn nagels in de muur en klom lenig naarboven het dak op. Hij rende naar de zijkant waar de lange steeg was, het meisje liep verder het donker in. Luke volgde via het dak, alles leek perfect te gaan. Ook nog eens toen het meisje een smsje kreeg en stopte om te antwoorden, Luke sprong van het dak en kwam als een kat achter haar neer op beide sterke benen. Zijn helder blauwe ogen gloeide bloedrood op, toen de geur hem welkom heetten. Het meisje draaide zich geschokken om, Luke lachte zijn tanden ontbloot ''Ken je me nog?'' Hij liet het meisje geen antwoord geven, hij greep haar bij de schouders trok zich naar hem toe en beet voordat ze kon gaan gillen om hulp in rossige zachten huid opzoek naar de slagader. Zijn tanden zonken weg in het zachte vlees, bloed gutste over zijn lippen en gleed langzaam zijn keel binnen, toen hij de slagader doorboorde. Iedere keer schreeuwde zijn binneste om meer, toen zijn prooi leeg was smakte ze haar neer. Hij bekeek zijn prooi met een grijns van oor tot oor, hij veegde met zijn mouw het bloed van zijn lippen. Hij keek op toen hij een jammerend geluid hoorden. Mensen! Was zijn eerste reactie. Hij gooide het lijk over zijn schouder, en rende verder de steeg in. Toen er een geur van een mede-vampier zijn neus binnendrong, verdween zijn vluchtigheid. Hij naderde de vampier, een jong meisje rond zijn leeftijd. Hij knikte, ''Gegroet'' Sprak hij alleen, hij legde het lijk neer en keek geduldig naar zijn soortgenoot die net als hem eerder een prooi aan het leegzeugen was.

Licht geïriteerd dat iemand haar maaltijd kwam verstoren haalde Isabella haar lippen van haar prooi af. Bloed gleed van haar lippen, over haar kin en vervolgens op haar kleding. Haar ogen werden groot toen ze een medevampier zag. Instinctief trok ze haar prooi achter zich en liet ze een laag sissend geluid horen en ontblootte ze haar met bloed bedekte tanden. Het was duidelijk dat ze niet verwacht had een soortgenoot tegen te komen. Dat kwam omdat ze zo bezig was met haar eigen prooi. Isabella slikte waarna ze een van de moeilijkste beslissingen van de afgelopen drie weken nam. Ze viel de andere vampier niet meteen aan en bleef zich eerst bezig houden met haar prooi. Ze vermoedde namelijk dat de vampierjongen haar prooi niet hoefde aangezien hij vriendelijk reageerde en een lijk over zijn schouder droeg. Isabella knikte tevreden en boorden haar tanden weer door de dunne huid van de prooi om het kleine laatste beetje bloed ook nog op te kunnen zuigen. Vanuit haar ooghoeken bleef ze echter wel de vampier in de gaten houden. Ze wilde voorbereid zijn op alles wat zou kunnen gebeuren...

Ik liet het lijk vallen en het belande met een plof op de grond. Met de bovenkant van mijn handpalm veegde ik het zalige bloed van mijn gezicht af. Ik zag er waarschijnlijk woest uit. Aangstaanjagend misschien. Mijn lippen krulden zich van vermaak een tikje omhoog en kromde mijn rug ietwat zodat ik in de verdediging kwam te staan. `Hallo, gozer...´

Isabella keek de vampier uitdagend aan waarna er een ietwat serieuzere blik op haar gezicht verscheen. Aandachtig schoten haar ogen katachtig heen en weer. In de lucht hing nog steeds een vreemde mengelmoes van geuren en dat maakte de newborn onrustig. Ze voelde zich licht bedreigd daardoor maar wist dat ze sterk genoeg was om zich te verdedigen en om aan te vallen wanneer ze daar zin in had. Er was echter niets. Isabella ontspande haar houding en deed met een onmogelijk te lezen blik in haar ogen een stap naar de vampier toe. `Gegeten, neem ik aan?´ Het was slechts een vraag om erachter te komen of een conclusie waar was, ze had namelijk geen zin om te vechten of iets in die richting omdat ze net een hele maaltijd ophad en die eerst moest verteren voordat ze weer energie en kracht kreeg. En als de vampier al gegeten had zou hij niet om hongerigheid vijandig kunnen gaan doen, toch? En dan hoefde zij ook niet moeite daarvoor te doen. Met een tevreden blik in haar ogen deed ze een stapje naar de vampier toe. Ze bestudeerde zijn uiterlijk en lichaamsstaal in één oogopslag. Hij had zwart haar, helder blauwe ogen een lichte huid en steil haar. Zijn lichaamsstaal was neutraal, iets dat Isabella opvatte als vriendelijk...

Zijn houding was neutraal, hij keek nugter naar de vampier. Die zijn aankomst duidelijk niet accepteerde, hij snapte het wel. Hij zou het ook niet leuk vinden als andere aankwamen kakken terwijl hij aan het drinken was, maar hij kon ook niet gewoon droogjes langs lopen. Zo was hij niet, hij slaakte een zucht en liet het meisje van zijn schouder afzakken. Hij keek niet toen de mede-vampier het laatste beetje bloed leeg zoog, hij kreeg er een ongemakkelijk gevoel bij. Een drang, ookal had hij net zelf gedronken. Ze was klaar, Luke ging meer op zijn gemak staan hij zag haar niet als een bedreiging. Hij merkte op dat hij te maken had met een newborn, een jonge vampier, net als Luke zelf misschien iets ouder, maar dat wist hij niet zeker. Hij kon het zien aan het feit hoe ze om zich heen keek, schuchtig klaar voor een aanval klaar om nog meer bloed te vergieten. Ooit was hij ook zo, maar nu niet meer hij wist zich in bepaalde periodes te beheersen maar soms ook niet dan was hij een bloeddorstig monster waarbij je maar beter uit de buurt kon blijven. Hij opende zijn lippen, die nog lichtjes besmeurd waren met het bloed van de serveerster. Luke deinsde niet terug toen de newborn dichterbij kwam, de geur drong verder zijn neus binnen. Een heerlijke warme geur, die zijn hart iets sneller deed kloppen. Ookal wist hij dat deze vampier waarschijnlijk sterker was aangezien haar jongere leeftijd. ''Klopt'' Hij knikte, en keek even naar het lijk op de grond. ''Jij ook zo te zien'' Hij trok lichtjes zijn wenkbrauw toen hij naar de halfdode man keek achter de vampier. Hij richte zijn blik weer op zijn gezelschap ''Aangenaam Luke'' Hij stak aarzelend zijn hand uit, hij lachte scheefjes. Zijn helderblauwe ogen gericht op die van de vreemde voor hem. Zijn krijtwitte huid, leek wel steen hard genoeg om niet zomaar te doorboren. De voor hem heldere maan gloeide als een hete bal boven in de zwarte hemel, Luke genoot altijd van dit soort tijden van het jaar. Het werdt altijd vroeg donker, en laat ligt. Hij haatte het als hij binnen moest zitten wachten totdat de zon zou verdwijnen. De zon deed hem geen kwaad, met het zou opvallen tussen de mensen. En aangezien hij nooit sliep, kon hij alleen maar rond lopen in verlaten bossen of in een verlaten huis. Luke wist nog lang niet alles over zijn vampiersleven, maar hij was leergierig. En stond te wachten op zijn eeuwig durend leventje, wat hem nog te verdragen stond. Hij slaakte een zucht nog steeds kijken naar de mede-vampier voor hem, hopend dat zei zichzelf ook zou voorstellen.

Isabella knikte stijfjes en haar ogen schoten voor een moment naar het lijk achter haar en weer terug naar de jongen. Ze wist niet wat ze moest zeggen, óf moest doen. Ze voelde een plicht om de stilte van de nacht te doorboren, het maakte niet uit hoe. Maar nu ze zich verstandig op had gestelt en geen klappen ging uitdelen voelde ze zich ongemakkelijk, een soort van herboren. Nerveus balde ze haar handen tot vuisten en keek ze de jongen vragend in zijn helderblauwe ogen aan. Hoe moest ze ook al weer een gesprek beginnen? Het leek alsof alles uit haar mensenleven verdwenen was, alles wat ze wist. Dramatisch slikte ze, afwachtend wat er zo gebeuren als zij zich niet agressief zou gedragen voor een keer en dus geen gevecht zou uitlokken...

Verbaasd maar tegelijk opgelucht keek ik op uit mijn gedachten naar de jongen die zich voorstelde als Luke. Dat had ik niet verwacht. De woorden klonken vriendelijk ook al waren ze neutraal uitgesprokken en hadden zó veel meer effect dan een stomp. Ik was met stomheid geslagen. Mijn hart haperde voor een keer en bang dat dit een droom was stapte ik achteruit waarna ik met mijn ogen knipperde en aarzelend mijn lippen omhoog krulden in een glimlach. `Dat is wederzijds,´ Wow. Ik stond versteld van mijn eigen vriendelijkheid die opeens geen moeite meer leek te kosten en voor een moment voelde ik me weer zoals voor mijn tweede leven. Ik haalde een hap adem en sloot mijn ogen voor een fractie van een seconde waarna ik mijn ogen weer opende en Luke aankeek. Moest ik vanaf hier voortaan minder vijandelijk zijn? Dat wilde ik niet, stel dat ik er weer moeite voor moest doen, en dat ik gewoon niet vriendelijk kon zijn, of alleen maar als deze jongen erbij was?

Isabella klemde haar kaken op elkaar en haar ogen schoten voor een moment naar het lijk die de jongen met zich mee had gedragen. Haar vijandige newborn gedrag wakkerde even aan bij het zien van het smakelijke, bloederige lijk. Het kostte al Isabella's zelfbeheersing maar ze kon haar aandacht weer op Luke richten. `Noem me maar Isabella,´ stelde ze zich zachtjes voor, maar ze wist dat het luid genoeg was om het te kunnen verstaan. Inmiddels stond er een miniscule glimlach op haar gezicht getekend, net zoals de maan getekend in de donkere hemel stond. Het kostte weer geen moeite en even verdacht Isabella Luke ervan dat het door hem kwam. Door hem had ze namelijk de beslissing genomen niet vijandelijk te reageren. Ze zuchtte en sloeg haar ogen neer waarna ze plotseling om de vampier en de lijken heen liep en de gang uitstapte en de kille buitenlucht instapte. Kort wierp ze een blik achterom. `Ik wil niet meer bij die lijken zijn,´ deelde ze droogjes mee waarna ze Luke met haar hand wenkte mee te lopen. Zonder op zijn antwoord te wachten liep ze verder de donkere steeg in opzoek naar iets wat ze ongezien kon vernielen. Ze bruistte namelijk van de energie die ze niet op Luke had afgereageerd en moest die kwijt raken voordat ze een mogelijke vriend tot vijand had gemaakt. Dat wilde ze niet, niet na het advies van de vampier die ze bij de kliffen had ontmoet. Want ja, zij zou het niet winnen in haar eentje en dan was dit tweede leven ook al voorbij... Isabella zuchtte diep.

Hij keek op toen zijn gezelschap sprak, haar stem was ijzig maar vriendelijk. Hij knikte ''Oke, Isabella'' Hij lachte schaapachtig, hij stopte zijn handen in de zakken van zijn vest- en bleef kijken naar de goudkleurige ogen van het meisje dat zich had voorgesteld als Isabelle. Een simpele maar mooie naam, hij was niet bij deze naam gekomen als hij moest gokken, maar het paste gewoon perfect bij haar. Hij slaakte een zucht, de geur van dode mensen prikkelde in zijn neusgaten. Iets wat geiriteerd, schoof hij de hand van de serveerster van zijn schoen af. Net na die gedachte, kondigde Isabella aan dat ze hier niet meer wou zijn. Luke twijfelde niet hij knikte, en volgde Isabella die al voorop liep. In een supersnelle fractie van een seconde liep hij naast haar, Luke gebruikte vaak zijn voordeel van snel rennen. Luke liep eerst wat ongemakkelijk later wat soepeler, hij nieuw stopte hij zijn handen in de zakken van zijn vest. Dat deed hij vaak, de rede daartoe was dat hij geen houding aan wist te geven. Zijn ogen wenden aan het eeuwig durende donker, de steeg leek veel langer vanaf hier, dan vanaf het dak. De geur verdween, van de lijken. Een pleintje werdt zichbaar, toen ze de andere kant van de stad naderde. De plek was afgelegen, geen kloppend hart hoorbaar. Dit was waarschijnlijk het verlaten stuk van de stad, waar hij eerder over had gehoord. Af en toe kwamen er van die jongeren, om hier rond te hangen. Maar niet nu, het was immers middernacht, geen kip te bekennen. Luke zag de inhoudende lichaamstaal van Isabella, hij begreep. Zelf was hij ook zo, nog geen maanden geleden. Het was moeilijk, en hij begreep toen der tijd maar niet hoe andere vampieren zo nuchter waren in het bijzijn van mensen. Maar nu begreep hij het, gewoon een questie van uithoudindsvermogen, en het wende vanzelf. Maar af en toe had hij nog steeds die drangerige gevoelens, snakkend naar bloed. Naar iets om te mogen verscheuren, Luke hield stil. Hij spande zijn spieren, en keek naar Isabella. Zonder woorden afwachtend wat ze zou gaan doen, Luke zou in dit soort situaties in dit soort tijden flippen. Maar nu deed hij er nuchter over, zijn helder blauwe ogen helderde nog meer op in het maanlicht dat hier helderder scheen. Meer dan in de steeg, de zwarte heme, vulde zich met kleine sterretjes. Luke haalde zijn handen uit zijn zak, balde zijn vuisten met gespannen spieren. Nog steeds kijkend naar Isabella, langzaam onzekerder wordend. Even voor een moment sloot hij zijn ogen, toen geluiden uit de duisternis opdoken. ''Mensen!'' Siste hij tussen zijn tanden, dit verklaarde zijn onrustige onzekere gevoel. Drie kloppende harten naderde het verlaten stukje stad. Luke balde zijn vuisten, zijn nagels sneden in zijn vlees- kleine maantjes waren zichtbaar in zijn handpalm. Zijn ogen schoten open, zijn blik vloog meteen naar Isabella. Een lichte grijns tekende hij op zijn gezicht, de jacht was begonnen... Ookal had hij net gedronken, dit hapje kon hij toch niet laten gaan? En die serveerster vulde immers niet, veel te mager. Hij ontblootte lichtjes zijn tanden, bleef staan als een homp steen. Luisterend terwijl zijn prooi naderde.

Voor een moment leek het alsof de donkere steeg mijlen lang was, maar in werkelijkheid hadden Isabella en Luke het einde ervan al bijna genaderd. Het zwakke maanlicht verlichtte de steeg nauwlijks dus moesten de twee in duisternis rondlopen, iets wat Isabella op haar gemak stelde. Haar huid zou niet brandden van het zonlicht en niemand zou haar kunnen zien. Althans, bijna niemand dan. Kort schoten haar fel gekleurde ogen naar Luke die naast haar liep. Nog steeds deed ze moeite om haar krachten niet optimaal te gebruiken en daardoor iets te vernielen. De verleiding om juist wel dingen te slopen brandde als een eterende jeuk op haar handen. Rustig haalde ze adem en ze richtte haar ogen weer voor zich, de stenen tellend om zichzelf beter te kunnen beheersen. Plotseling dook een klein pleintje op en Isabella keek verwonderd om haar heen. Geen enkel kloppend hartje, maar toch een bewoonde plaats. Haar mondhoeken schoten een stukje omhoog en in haar ogen verscheen een kleine twinkeling. Ze ontspande haar spieren ietwat. Voordat ze het zelf doorhad had ze aan de verleiding om zichzelf niet meer te beheersen toegegeven en in nog geen seconde rende ze naar het standbeeld midden op het plein. Met haar sterke handen greep ze het beeld vast om het vervolgens aan stukken te breken en te verpulveren tot stof. Net toen de newborn het beeld wilde vernielen schoot er een scherpe geur haar neusgaten in en was het geluid van drie kloppende harten hoorbaar. Luke bevestigde haar vermoedens. Mensen. Isabella's ogen scanden de duisternis af terwijl ze zich stevig vastgreep aan het beeld. Ze zag geen mensen en wachtte in de doodstille nacht af waarna de contouren van het groepje zichtbaar werden. Opgewonden wierp Isabella een blik op Luke. Ze had niet gedacht nog honger te hebben na haar forse maaltijd eerder die avond, maar toch bleek het zo te zijn. Ongeduldig wachtte ze het groepje op. Haar mond was al een tikje geopend en haar scherpe hoektanden waren al ontbloot en schitterden in het maanlicht. Haar ademhaling ging als een gek, maar was te zacht om te horen voor een mens. Amper kon ze zich nog beheersen. Ze sloot met moeite haar ogen...

Vrijwel direct toen ze mensenstappen overduidelijk hoorde opende de vampier haar ogen en keek ze rond. Meteen zag ze de drie mensen op zo'n 20 meter afstand staan. Haar ogen stonden emotieloos en volgden elke beweging en elk geluidje van haar prooi. Een miniscuul maar toch een vals lachje sierde haar gezicht waarna ze op sprong van het beeld en enkele sierlijke bewegingen naar haar prooi toemaakte. Het was duidelijk dat ze haar prooi eerst verleidde voordat ze aanviel. Met de bovenkant van haar hand streek ze door haar blonde haar heen en glimlachte ze waardoor haar scherpe tanden ontbloot werden. Een van de drie mensen bekeek haar aandachtig en ze kreeg een vastberaden blik in haar ogen. Snel en stilletjes verplaatste ze zich naar dat persoon. Spontaan bracht ze haar hand naar het gezicht van het mens en liet ze haar vingertoppen over de tere huid glijden. Een bescheiden glimlach verscheen op haar gezicht en voorzichtig bracht ze haar hoofd bij het oor van het mens.

Ik voelde hoe ik mijn zelfbeheersing verloor en met mijn ogen volgden ik het mens die onverwachts naar achteren stapte. Met een gezicht licht vertrokken van woede sprong ik naar mijn prooi toe die durfde weg te lopen. Ik greep de korte haren beet. Een geschreeuw weerklonk en ik hoorden de voetstappen achter me. Ik sloeg er echter geen acht op en bracht snel mijn lippen bij de kloppende slagader van mijn prooi. Dramatisch langzaam boorde ik mijn tanden door de huidlaag heen en proefde ik bloed. Zalig bloed. Maar ik kon me niet concentreren op de smaak; het voelde onveilig nu er een andere vampier bij mijn maaltijd was. Ik voelde me begluurd.

Plotseling draaide Isabella zich met de prooi aan haar lippen om en haar ogen zochten naar de andere vampier Luke. Bloed sijpelde op haar al met bloedbesmeurde kleding en over haar lichte huid heen. Ze zag Luke niet. Was hij weggegaan? Isabella slikte maar bleef doordrinken, zonder passie, zonder iets te proeven. Zonder agressief te zijn... Al na een seconde kon ze er niet meer tegen en liet ze haar nog levende prooi op de grond zakken. Zonder iets van zijn tegenstribbelende acties gemerkt te hebben. Isabella pakte het mens op, gooide het over haar schouder. Snel sprintte ze naar een van de gebouwen waar ze zonder moeite opklom. Onderweg brak ze stenen van de muur af en hoorde ze het gejammer van haar prooi aan die ze met haar vuist een stomp verkocht omdat hij zijn mond niet hield. Eenmaal op het dak aangekomen vestigde Isabella zich daarop en liet ze haar prooi vallen. Haar ogen bekeken het tafereel op het plein, terwijl ze opnieuw een wond in haar prooi boorde en weer begon te drinken. Met een veiliger gevoel dit keer...

Luke keek droogjes naar Isabella die een standbeeld als doelwit had genomen, Luke keek niet op van dit soort dingen. Vaak genoeg hij het zelf gedaan, en andere het zien doen. Hij negeerde Isabella en concentreerde zich op de mensen, verdoemd op vermoord te worden. De mensen naderde stapvoets, de harten klopte harder en harder en harder. Het maakte hem gek, zelf dit was voor Luke moeilijk om zich te beheersen, laat staan voor Isabella als Newborn. Even kort keek hij haar aan, hij ving haar blik op toen Isabella aan hetzelfde dacht naar hem te gaan kijken. Hij ving zodoende ook de grijns op, Luke grijnsde vals terug zoals een psycho deed waarneer hij weer eens iemand op een brutte manier vermoord had. Zo kon je dat van vampiers ook bekijken, maar vampiers deden dit om te overleven niet voor de lol. Nouja, stiekem dan Luke vondt het heerlijk om te jagen, het liefst op mensen. Zijn ogen schoten naar de drie mensen, twee jongens en één meisje. Luke keek naar Isabella, die in sierlijke passen een jongen om de hals sloeg. De jongen deinsde terug, wat hij beter niet had kunnen doen. Luke kwam inbeweging toen de andere twee wouden weglopen nadat ze hadden gezien, hoe hun vriend aan het leven werdt beroofd door vampier. De harten van beide slachtoffers, klopte sneller wat Luke nog meer deed snakken naar bloed. Hij rende in dezelfde onmenselijke snelheid, wat hij flitten was gaan noemen op de jongen af. Hij sprong op zijn rug, greep met beide hand het hoofd vast wat als een breekbaar glas in zijn handen lag, met gemakzucht draaide hij het in een flits om- gebroken. De jongen viel als een blok op de grond, een hapje voor later. Nu waren zijn gericht op het meisje die rende alsof dat enigs veel zin had voor haar leven. Hij flitte op haar af, trok haar terug aan haar schouder zodat ze voor hem stond. Zijn prooi keek hem aan in zijn helderblauwe ogen, geen teken van medeleiden toen hij de betraande rode ogen zag. Hij had alleen aandacht voor het snelle kloppende hard, hij tekende een grijns op zijn gezicht. Hij schreep haar stevig vast, en gooide haar tegen de boom links van hem aan. Het meisje snakte naar adem, het was een kick om je prooi te laten angstleiden voordat je er een einde aan maakte. Voordat zijn slachtoffer kan schreeuwen om hulp, wat toch weinig zin had bracht Luke zijn hand voor haar mond. ''Shhh'' Suste hij haar toe, hij bracht zijn ijskoude lippen op haar hals. Een rilling schoot door haar heen, wat Luke gek maakte. Hij voelde het kloppende slachader op zijn lippen kloppen, hij opende zijn mond. Twee vlijmscherpe tanden, wat leken op naalden kwamen tevoorschijn. Zijn tanden prikte door de zachte huid heen, bloed gutste over zijn lippen langs zijn hals. Het leven uit het meisje haar ogen verdween. Luke zoog het bloed eruit, totdat ze leeg was. Hij gooide het levenlose lichaam neer achter de boom, in zijn onmenselijk snelheid schoot hij terug naar het plein. Geen blik van Isabella, hij bekeek de jongen waarvan hij eerder de nek had gebroken op de grond. Hij trok het levenlose lichaam over zijn schouder, toen hij een jammerend geluid hoorde. Dat moest de prooi van Isabella zijn geweest, hij volgd het bloedspoor over de grond. Hij klauterde lenig naarboven, daar trof hij Isabella met haar prooi aan. Hij gooide het lichaam neer ''Als je nog honger mag je deze ook nemen als je wil'' Hij lachte met bebloedde lippen, ohja natuurlijk Newborns hielden er niet van als andere keken terwijl ze dronken. Dat hij vroeger ook, nu had hij er geen problemen maar maar vroeger... Hij schoot van het dak af, hij liep over het plein. Wachtend op Isabella, totdat ze klaar was met het drinken. Hij slaakte een zucht, zijn bloedlust gedust. Hij was wel gevuld voor een paar dagen. Hij na, plaats aan de rand van de foltijn, wachtend op Isabella. De vampier, die hij was gaan mogen.

Isabella liet een dreigend gesis horen toen ze iets op het zelfde dak hoorde klimmen waarop zij had plaats genomen. Haar handen grepen haar prooi steviger beet en ze hoorden de botten ervan kraken, evenals de zachte stem van haar prooi die gebroken leek te zijn. Voorzichtig haalde ze haar mond van haar prooi af en staarde ze met bloeddorstige kille ogen naar het gestalte naast haar. Net op tijd zag ze dat het Luke was. Anders had ze hem waarschijnlijk aangevallen en/of van het dak geduwd om haar prooi te beschermen. De blik in haar ogen veranderde naar iets neutraals en ze draaide zonder te aarzelen haar rug naar hem toe. Ze kon niet rustig verder drinken met pottekijkers. Niet in staat om haar maaltijd verder te kunnen nuttigen bleef ze roerloos zitten. Ze knikte enkel zonder Luke aan te kijken toen hij haar een andere prooi aanbood. Best aardig en lief allemaal hoor, maar die hoefde ze niet; inmiddels zat ze vol en ze hoefde geen prooien van anderen. Dat vondt ze ranzig. Hooghartig wierp ze een schuwe blik naar het dode mens naast haar op het dak en vervolgens schoten haar ogen naar de prooi die zijzelf nog vast had. Met een zuchtje liet ze die los en sprong ze van het dak af. Soepel landde ze met de bal van haar voet op de grond. Er gleden nog druppels bloed over haar gezicht en hals, smakelijke druppels bloed die door de koude avondlucht waren afgekoeld. Met haar handpalm deed Isabella een poging zichzelf wat schoner te maken door middel van het bloed weg te wrijven en aan haar al met bloedbesmeurde kleding te smeren. Ze zuchtte toen het niet werkte en bekeek zichzelf voor zover dat kon. Snel wendde ze haar ogen er weer van af. Haar kleren zaten vol scheuren en bebloedde vlekken. Ach, ze moest er maar gewoon aan wennen aangezien ze geen geld had om nieuwe kleren te kopen. Of... Een grijns verscheen op haar gezicht. Ze kon ook gewoon geld aftroggelen van haar dode prooien? Ze slikte om haar eigen kwaadaardigheid en besloot dat ze dat wel deed als Luke er niet bij was. Heel even vroeg ze zich af hoe andere vampieren aan hun geld kwamen, waarschijnlijk hadden ze een baantje of iets. Hm... Werken zou voor haar geen optie zijn, ze kon zich - en wilde zich - niet beheersen als ze een kans had om een prooi te scoren en daarvan het zalige bloed te proeven dus bij mensen in dienst gaan was niet zo slim.
Isabella knipperde met haar ogen, ontwaakte zo uit haar gedachten en keek toen rond, op zoek naar Luke. Al snel zag ze de vampier op de rand van een fontein zitten. Isabella glimlachte lichtjes en was snel bij hem. Sneller dan ze ooit voor mogelijk had gehouden toen ze nog mens was. Aarzelend ging ze naast hem zitten. Haar ogen waren gericht op het heldere water, water die er verleidelijk uitzag om in te baden. Isabella wende haar ogen ervan af en keek kort naar Luke. `Heeft het mens gesmaakt?´ vroeg ze om de doodse stilte te verbreken. Ook nu was ze weer overdonderd door haar menselijkheid die opeens leek terug te keren nadat ze de beslissing had genomen niet agressief te reageren. Zou ze dat vaker kunnen doen? Isabella knipperde met haar ogen en richtte haar blik weer op het liggende water. In de weerspiegeling ervan zag ze zichzelf. Haar goudachtige ogen, haar blonde krullen en haar met bloedbesmeurde lippen, gezicht en hals. Snel liet ze haar handen in het water glijden en gooide ze wat water in haar gezicht en deed zo nog een poging het schoon te krijgen voordat Luke zou denken dat ze een ongemanierd monster was. Oké, een monster was ze misschien wel en ongemanierd misschien ook wel maar dat betekende nog niet dat ze zo bekend wilde staan. Zeker niet bij iemand die ze in de eerste instantie mocht. Vanuit haar ooghoeken wierp ze een blik op Luke, zijn reactie peilend ook al bestond er een kans dat hij het niet eens gezien had. Na enkele seconden begon Isabella te beseffen dat dit waanzin was; ze moest normaal doen, gewoon zoals ze was en dus niet extra netjes of zoiets. Ze beet haast onmerkbaar op haar lip en wreef met haar mouwen haar gezicht en hals droog. Nog steeds was niet al het bloed verwijderd, maar ze had er ook echt geen zin meer in om er iets aan te doen. Ze richtte haar aandacht weer op Luke en keek hem aan. Wachtend op woorden die hij misschien zou gaan zeggen...

Hij slaakte een zucht, Isabella was van het dak afgekomen en liep nu naar hem toe. Hij lachte lichtjes ''Ja, dat van jou?'' Reageerde hij kort nadat Isabella vroeg of het gesmaakt had, en hij gaf eerlijk antwoord. Hij vondt vrouwen altijd lekkerder bloed hebben dan mannen, hij was niet kieskeurig ofzo maar als je bloed lekkerder kon krijgen waarom niet? Er waren véél meer mensen dan vampiere, dus drie of vier minder zou niks uitmaken. Mensen waren dom, en nutteloos en ze zouden er toch nooit achterkomen. Luke wist even niks te zeggen, vanuit zijn ooghoeken keek hij naar Isabella die een poging deed het bloed van haar af te krijgen. Ook Luke veegde even met zijn mouw langs zijn mond, om het opgedroogde bloed weg te vegen, dat ook weinig nut had. Hij ving een glimp of van zichzelf in het weerspiegelende water, zijn donkerbruine bijna zwarte haar hing ietswat voor zijn gezicht zijn helder blauwe ogen keken eronder uit. Zijn gladde huid leek wel van steen zo hard en onbreekbaar. Hij keek weg, weer terug naar Isabella, ''We hebben in onze ontmoeting niet veel kunnen praten.. Maar ben je hier al lang in Gethin?'' Die vraag was eerder in hem op gekomen, nu pas kreeg hij de kans op zijn vraag te stellen. Hij was benieuwd, en wou meer weten over Isabella. En zei zou ook vrij staan om wat te vragen over hem, hij keek wat nieuwsgierig naar Isabella. De vampier die hij deze avond had ontmoet, en was gaan mogen. Ze was aardig, rustig en tot zover vriendelijk. Luke zou het leuk vinden als ze vrienden werden, aangezien hij hier in Gethin nog niemand had ontmoet. Nouja, op twee vreemden na maar dat was hij ondertussen alweer vergeten. Hij streek even kort met zijn hand door zijn hoor, zodat hij voorhoofd zichtbaar werd. Dwarrig bleef het haar achterover zitten, misschien werd het eens tijd om naar een kapper te gaan. Dat was immers wel het laatste waar hij in zijn vampierleventje overnadacht, maar het zou kunnen. Maar het onzekere gevoel dat hij had bij mensen, bang dat hij ze allemaal zou verscheuren was te sterk om te negeren, alleen in periodes dat hij veel had gedronken. Dan wist hij zeker dat hij zichzelf niet kwijt zou raken, maar het gevoel om iedere keer in het bijzijn van mensen veel bloed te moeten drinken deed hem niet veel goed. Hij plugde zijn blik weer op Isabella, wachtend op een antwoord, of op een vraag.

-Sorry, me hond moet nodig >.<-

Isabella keek Luke aarzelend even aan waarna ze haar mond opende om te antwoorden. `Ja,´ mompelde ze kortaf en snel richtte ze haar blik op de maan boven hen. Het leek alsof de maan getekend stond in die donkere hemel en omring werd door honderden kleine lichtjes. Kleine lichtjes die sterren genoemd werden. Als er een uit de hemel viel mocht je een wens doen. Isabella sloot haar ogen voor een seconde waarna ze onmerkbaar zuchtte en zich afvroeg wat ze zou wensen als ze een vallende ster zag... Plotseling greep de newborn met haar sterke handen de rand van de fontein beet en haar ogen sperden zich een klein stukje open. Ze wilde niet toegeven dat ze op het moment niets liever dan vechten en bloeddrinken deed en haar instinct haar nu aanspoorde dat te gaan doen. Of op zijn minst dingen te slopen en zo haar krachten te peilen...

Ik voelde de adrenaline door mijn aderen gutsen en de woede in mijn binnenste uit het niets omhoog komen. Mijn vingers klemden om de rand van de stenen fontein heen en er brokkelde steen af. Mijn zelfbeheersing ebte langzaam weg en het enige wat ik nog zag was het gladde wateroppervlak in de fontein waarna ik alles kwijtraakte. En nog het meeste mezelf. Mijn handen kneep ik hard samen en ik maakte het stenen voorwerp al snel eigen en verbrokkelde het steen tot stof. Ik was nog redelijk rustig aangezien ik mijn zelfbeheersing was verloren en ik besefte al snel dat ik niet alles verloren had. Ik zou nog kunnen stoppen maar de drang om door te gaan was groter, aanlokkelijker. Ik klemde mijn kaken op elkaar, maar dat hielp niets. Ik móest dingen kapot maken, kijken wat ik allemaal kon. De vraag van Luke ging door mijn hoofd heen. Ik kon het niet opbrengen normaal te antwoorden aangezien ik nog steeds tegenstribbelde tegen mijn instincten. Jeuk overvloedde mijn handen en zenuwachtig kerfde ik met mijn vinger toppen woorden in de fontein zonder er over na te denken. Heel even had ik nog de tijd voordat ik door het lint heen zou gaan.

`Ik ben ongeveer drie weken vampier,´ fluisterde Isabella als antwoord waarna ze de fontein losliet. Grote brokken steen brokkelden af en vlogen enkele meters in het rond. De newborn sprong op, probeerde te denken aan Mide´s voorstel en hield toen haar adem in. Ze keek Luke aan. Haar ogen zeiden niets, enkel was er een met schaamtevertrokken glinstering te zien in haar ogen waarna ze wegsprintte. Ze wilde Luke niet onder ogen zien, zelfs Mide niet. Niemand mocht haar zo zien. Ze wílde geen hooligan zijn. Ze moest groots en gevaarlijk worden. Ze veegde met haar handpalm het opgedroogde bloed van haar gezicht en wierp een vliegensvlugge blik achter zich. Op Luke. Haar ogen waren vertrokken tot twee gevaarlijk uitziende kristalen die schitterden in het maanlicht.

Ik kon niet meer nadenken, ik moest mijn energie kwijtraken. Mijn zelfbeheersing terug vinden. Ergens hoopte ik dat Luke achter me aan zou gaan naar ik wist dat ik agressief zou reageren en waarschijnlijk in een gevecht verwikkeld zou raken met de vampier die ik was gaan mogen. De eerste vampier die ik niet agressief had benaderd. Ik rende verder, gooide al mijn energie en kracht in de strijd. Mijn haren wapperden in de wind en mijn benen bewogen zo snel dat ik het zelf niet eens in de gaten had. Ik was overdonderd door mijn snelheid en uithoudingsvermogen. Waren alle vampieren zo snel? Ik knipperde met mijn ogen en merkte al snel dat ik niet meer over het plein heen rende. Ik voelde het aan de stenen onder mijn voeten, ze waren veranderd; kleiner dit keer. Bang om mijn snelheid te verliezen keek ik niet achterom of om mij heen, ik had enkel oog voor obstakels op mijn weg waardoor ik gehinderd zou kunnen worden...

'Drie weken' Dat was jonger dan hij ooit had durven denken, zo jong nog? Dan deed ze het goed, het was gewoon onbeschrijflijk moeilijk niet de eeuwige beheersing tot dorst te verliezen. ''Dat is jong...Je doet...'' Maar voordat Luke zijn woorden af had kunnen maken, zag hij de ogen van Isabella, de donkere goudkleurige parels. Die even leken op te lichten, ze schoot in een oogwenk weg. Even twijfelde Luke, het was gevaarlijk en deze onbeheerse situatie rond te steunen, Luke dacht als een ervaren hij nam de dingen op zoals hij vroeger ook was preceis hetzelfde. Af en toe van die aanvallen, dat je barste van de energie en adrealine en dat je alles op je weg wou vernietigen. En áls Isabella het dorp vol mensen haar pad zou kruizen, zou Isabella in levensgevaar zijn, hoe sterk ze ook was er waren weerwolven en vampiers die deze Newborn niet zouden accepteren, Isabella zou de onderwereld van vampiers en weerwolven kunnen onthullen en dan waren alle vampiers en weerwolven geen mythes meer. Hij slaakte een zucht, hij zou Isabella tegenhouden, meer voor Isabella zelf dan voor de rest, hij was haar in de komende 24 uur gaan mogen. Hij keek omhoog, de donkere lucht begon lichter te worden, nog een goede optie om achter Isabella aan te gaan. Zijn ogen werden spleetjes, hij spande zijn spieren en flitte achter Isabella aan. Luke was snel, en al snel kwam Isabella weer in beeld de wapperende blonde lokken. Hij naderde haar van de zijkant, via de achterkant zou hij een dreiging kunnen betekenen ''Isabella! Stop, concentreer je door je te beheersen!'' Luke wist niks anders in korte woorden duidelijk te maken, de geur van mensen naderde hun al, Isabella móest stoppen. Anders betekende het de dood van beide, ook Luke wist dat sommige mensen opstanders waren en ook dat weerwolven een einde aan hun beide zouden kunnen maken. Hij spande zijn spieren, en strekte zijn arm uit en legde zijn hand rustig neer op de schouder van Isabella, hopend haar zo af te leiden zodat haar adrealine aanval zou verdwijnen. Luke twijfelde, hij wou haar niet dwingen alleen helpen. Hij hield zijn hand gedrukt op haar schouder, wachtend op het lot. Luke was vanplan, Isabella's leven te redden, op zich te nemen. Ookal zou het zijn eigen kosten.

Waarschuwend trok ik me lip omhoog en liet ik een dreigend gesis horen. Mijn ogen waren opengesperd toen ik vanuit mijn ooghoeken in de gaten kreeg dat ik beslopen werd. Ik zette nog meer kracht in om weg nog harder weg te kunnen rennen om er geen vijandelijke pijnhoop van te maken maar toen het wezen naast mij rende kon ik mezelf niet meer tegenhouden. Ik voelde me bedreigd, gekleineerd dat dit mooie moment verpest werd aangezien ik nog nooit eerder zo snel had gerend en ik sloeg wild met mijn rechterarm naar de andere vampier toe. Ik besefte niet dat het Luke was naar wie ik had uitgehaald en hoe graag ik ook wilde stoppen met hem in gevaar te brengen, het lukte gewoon niet... Ik kon niet luisteren naar die stem die me wanhopig probeerde te helpen maar ik begreep niet waarom hij me wilde helpen. Ik deed namelijk iets goeds; wegrennen van de mensen en van hem...

Verbaasd dat iemand in zo'n korte tijd haar - dus Isabella - aan het denken had kunnen zetten sprong ze op uit haar gedachtens en staarde ze Luke aan. Inmiddels was ze minder hard gaan rennen maar langzaam begon de newborn zich er bewust van te worden dat ze zich niet langer meer kon beheersen. Net toen ze het weer op een lopen wilde zette om Luke zo deels te beschermen sprong ze bovenop die vampier en balde ze haar handen tot twee sterke vuisten. Ze dacht niet meer na maar wilde haar krachten testen, kijken of ze de ervaren vampier aankon. Haar ogen spraken boekdelen en maakte duidelijk dat de vampier instinctief bezig was zonder ook maar na te denken. In een snelle beweging die een flits veroorzaakte hield Isabella Luke met haar armen in een wurg greep en kneep ze zijn keel dicht waarna ze haar benen met al haar kracht om zijn middel heen klemde. Een korte seconde daarna besefte Isabella heel even dat dit fout was maar ze kon haar greep niet verslappen en dacht al snel niets meer. Slopen, kapot maken, vernielen... Isabella liet Luke abrupt los en staarde enkele seconden in de doodstille duisternis. Zo wilde ze niet worden, ze wilde geen verscheurend monster worden. Plotseling drong het tot haar door; de sterke primitieve gevoelens kwamen door de geur van bloed. Weliswaar oud bloed maar het was bloed. Isabella slikte, wreef over haar eigen gezicht en keek vervolgens naar haar kleding. De met bloed bevlekte kleding. De geur van bloed maakte haar wild, deed haar alles vergeten en kon haar alles laten doen. Dát bloed moest weg. `Het bloed,´ fluisterde Isabella met een gillende ondertoon in haar stem waarna haar ogen naar Luke schoten. Zo ze zich beter kunnen beheersen als ze geen bloed rook? Voor een kort moment wilde de newborn de kleren waar bloed opzat van zich afscheuren en nogmaals wegrennen waarna ze zich bedacht. Bijna naakt rondrennen was namelijk geen optie. Dat zou nooit een optie worden, tenminste niet hier. Isabella sperde haar ogen van verbazing open, het leek alsof ze weer deels nuchter was. `Het bloed maakt me gek, het bloed moet weg,´ zei ze waarna ze naar Luke keek. Ergens verwachtte ze goede raad van hem maar nu ze zich niet meer zo goed concentreerde begonnen haar hooligangedachtens weer naar boven te borrelen. Impulsief greep ze Luke bij zijn arm en hield haar gezicht dicht bij het zijne. `Je moet hier weg, weg bij mij. Ik ben gevaarlijk,´ mompelde Isabella waarna ze hem diep in de ogen keek en met moeite zijn arm losliet. Vervolgens gaf ze hem een duwtje waarna ze haar ogen voor een moment sloot. Haar handen begon te trillen. Het was nauwlijks waarneembaar maar elke vampier, óf weerwolf, zou het kunnen zien. Isabella beet op haar lip en probeerde zich tegen de geuren van bloed te verzette en zich niet te laten overmeesteren door haar instincten...

Luke hield vol, hij ontweek de plotse arm van Isabella nog maar net. De newborn stopte en Luke ook, hij keek haar aan in haa goudkleurige ogen niet uitdagen maar met rustgevende helderblauwe ogen. Plots dook Isabella op hem, dat had ie kunnen verwachten. Met een knal kwam hij op de grond terecht happend naar adem probeerde hij de vampier van zich af te duwen, maar natuurlijk was ze te sterk en maakte hij bijna geen kans. Hij kreeg geen lucht meer en even werdt alles zwart, toen Isabella los liet keek hij de newborn verward aan. Hij wou haar geen pijn doen, Luke koos er zelf voor om achter Isabella aan te gaan en achter een onbeheersde newborn aangaan bracht problemen logisch toch...? Luke stond op, niks wetend te zeggen. Met grote ogen keek hij haar aan, proberend zo normaal mogelijk te reageren. Het was immers niet haar bedoeling, hoopte hij. Hij wreef met zijn bleke hand over zijn rood geworden keel, Luke volgde Isabelle aandachtig met zijn blauwe kijkers. Een volgende aanval ontliep hij liever. Isabella leek zich bewust te zijn van haar onbeheersde gedrag, het kwam door het bloed. Waarom was dat niet eerder in hem opgekomen? 'Het bloed' sprak ze, Luke knikte alleen maar kijkend hoe ze een poging deed het opgedroogde bloed eraf te vegen. Luke dacht snel, toen Isabella zijn arm greep. ''Ik kan je mij vest geven, dat houdt de meeste geur weg, dan moet het makkelijker gaan'' Hij dacht verder ''En als we naar het riviertje lopen hier vlakbij kan je het bloed van je gezicht en handen wassen'' Hij dacht logisch, hij keek ietswat geschrokken bij de reactie. Hij wou helemaal niet weg, hij wou haar helpen. Als hij nu weg zou gaan, zou hij de rest van zijn eeuwige leven met een rotgevoel rondlopen, hij wou Isabella helpen. En als vampier zijnde zou hij niet zomaar dood gaan, ''Ik blijf!'' Zei hij grondig, met nadruk. ''Ik wil je graag helpen echt waar!'' Hij meende zijn woorden oprecht. Luke zette een klein stapje naarachter toen Isabella hem een duwtje gaf. Hij bewoog zich en trok zijn vest uit, daaronder droeg hij een donker shirt met korte mouwen. Door zijn koudbloedigheid kreeg hij niet snel koud, ''Trek dit over je shirt heen, dat verhindert de geur'' Hij duwde het vest in Isabella's handen ''Laten we naar het water gaan'' Hij zette een stap richtig het geluid van een rivier, en wachte op een reactie van Isabella.

-Sorry voor late reactie, had het druk wegens de feestdagen-