Mirror [O P E N]

Een ravijn… Voor een mens stond het voor gevaar… Twijfels… Avontuur… Zelfmoord… Voor haar, een vampier leek het even schadelijk als de afvoer van het rioolputje, die het water vervoerden door de straten van Amorghan. Je kon er je voet in omslaan.
Even pijn hebben en het dan weer vergeten zijn. Langs de rand van de kloof groeide er weinig gras, hoe dichter het neigde naar de kloof hoe meer kale stenen er waren.
Ze hurkte zich. Voelde aan het het gras, alsof ze het liefkoosde en keek naar de overkant. Het was als een spiegel… Omdat de overkant er identiek hetzelfde uitzag. Alleen zat daar geen vampier…

Cynetria kreunde de zon kwam op, het weinige licht viel op haar bleke gezicht. Gelukkig waren deze stralen vrijwel onschadelijk. Maar daar kon snel verandering in komen. Binnen een uur of twee moest ze weg zijn. Anders kreeg ze problemen. Ze strekte haar slanke en -zoals al haar lichaamsdelen- bleke hand voor haar uit. Vroeger, veel langer geleden dan nu, was dat ooit bronskleurig geweest.
En was ze een meisje die niets liever deed dan als een gans in de zon rondhuppelen met een droom de wereld te verbeteren. Nu was ze niet meer dat meisje, maar Cynetria. Als ze aan haar verleden dacht, aan haar vroegerige karakter moest ze kotsen.
Lief, iets wat absoluut niet meer bij haar paste.
Ze keek naar een wit bloempje dat uit de grond piepte. Met een simpele zwaai van haar hand was het van haar wortel gerukt. Jammer dat een bloem niet kon voelen. Misschien had ze genoten van de pijn van een ander. Ze sloot haar ogen, dacht aan alles wat er het afgelopen jaar was gebeurd. Wie er in haar leven was gekomen. Wie belangrijk voor haar was, maar vooral wie die belangrijke persoon van haar had weggerukt, als de bloem die ze zonet vernield had…