Helleu Gethin,
Ik ben Gail, laat ik me eens voorstellen.
Naam: Gail
Leeftijd: Einde 16
Woonplaats: Vroeger California, nu zwerft ze rond.
Hoelang weerwolf: 2jaar
Hoe gebeten: Toen ze perongeluk een (weer)wolf als hond aanzag en erop af liep (ze was stoned)
Roedel: Geen, ze is verbannen.
Innerlijk: Vroeger was ze een relatief vrolijk meisje, die zoals enkele tienders soms stomme dingen deed. Na "het voorval" blijft er alleen een chagrijninge, altijd op haar hoede, bitch persoon over.
Uiterlijk: Blond haar (als het nat is is het zwart), 1,66m en slank, gebruikt veel eye-liner en is nogal rock/punkachtig. (rest zie foto)
Op haar rug heeft ze een krab van grote klauwen...
Geschiedenis:
Ik was gelukkig, zo gelukkig als een punk/rockchick kon zijn. Gepest? Ja dat wel. Verdoemt? Ja dat ook. Geschonden? Waarom vind je steeds dingen die kloppen? Ja, ik heb geen jeugd. Ja, ik zat aan de drugs. Maar ik was wel gelukkig. Zoals een vlo op een hond. Ik ben Gail, 16 jaar en weerwolf. In princiepe holde ik graag door het bos, jagend op een konijn en vampieren verjagen met mijn roedel. Zoals ik zei: ik was gelukkig. Tot op die ene nacht...
"Lore, Mira en John zuider grens, Bill en Bob de Oost grens, Samantha en Gail het noorden, ik en Soraya nemen het westen." Comandeerde Casper. "Waarom ik en Samantha?" protesteerde ik. "Jij bent te labiel om alleen te patroeëren. Samantha is onze sterkste verdediger en..."
"En jouw zusje, I know it" Geïrriteerd nam ik mijn tas en liep, gevolgt door Samantha, naar het noorden het bos in. Voor ik het bos in verdween gaf Bill me nog een knipoog. Ik smolt zowat. Bill was mijn beste vriend en tevens ook mijn liefje. Een band zoals wij hadden had niemand. Net zoals ik behoorde Bill tot "the demon pack" de grootste weerwolven roedel. In totaal waren we met zo'n 30. Lore, Mira, John, Bill, Bob, Samantha, Soraya, en ik waren de wachters. Een behoorijke rang als je het mij vraagt. Casper was de Alfa en Samantha was zijn zusje. En wat verwonderlijk: ze was Beta. Vanavond hing er mist, een mens zag er nauwelijs wat voor ogen, dus ik hielt halt. "We veranderen hier." Melde ik aan Samantha. "We kunnen daar onze kleren opbergen." Ik gooide als voorbeeld mijn tas onderen een boom wortel. De tas viel open en m'n kleren vielen eruit. "Ik snap niet dat jij zo overstraat durft." Zaagde Samantha. "Ik doe toch aan wat ik wil." Merkte ik luchtig op. "Je zou beter wat meer modeblaadjes lezen." Zeurde ze verder. "Oh Mijn God! Samantha! Onze roedel wordt bedreigd door een clan vampieren die 20, 300jaar oude vamps teld en JIJ zeurt over mijn kleren?!" Schreeuwde ik tegen haar. Ik draaide me om, nam een aanloop en terwijl ik in de lucht sprong, voelde ik mijn handen poten worden en voelde het haar over heel mijn lijf groeien. Toen ik lande huilde ik strijdlustig naar de maan. Daarna zette ik het op een lopen. "Mijn roedel." Fluisterde Samantha nog voor ze ook veranderen. Zonder iets ze zeggen liepen we we zij aan zij naar de kliffen. Ondertussen was de mist nog dikker geworden. Terplaatst zette ik me aan de rand en tuurde in het duister. "Hij zoent goed..." hoorde ik Samantha's stem in mijn hoofd zeggen. "Wie?" antwoordde ik. Wat een onderwerp als je met de dood bedreigd wordt... "Bill."
"Hoe kan jij dat nu weten?" gromde ik. "Ervaring." Daarna volgde er een jank die op een lach leek. "Hoe bedoel je?" Ik werd nogal nerveus. "Denk je nu echt dat Bill wat in jou ziet? Je hebt geen rang, geen talent... Ik daarin tegen ben Beta én opvolger van de Alfa." Haar stem klonk hingingzoet in mijn hoofd. Ik sprong recht en toonde mijn tanden "Wat heb je gedaan?!" gromde ik. "Mijn vrouwelijke charmes gebruikt." Antwoordde ze. Nu kon het me niet meer schelen of ze loof of niet. Ze had me boos gekregen en ze zou boeten! Brullend liep ik op haar af. Ze stapte achteruit. Ik zette me af tegen de grond en met opengesperde muil viel ik haar aan. "Wat doe je?" jankte ze in mijn hoofd. Ik grinnikte en beet in haar poot. Toen beet ze terug in mijn schouder. De pijn was hels maar ik was zo boos dat ik het niet voelde. Ik was buiten zinnen! Pas toen er iets on uitelkaar haalde, kalmeerde ik. Terwijl we aan het vechten waren, waren we vergeten voor wat we hier waren. We hadden een vijand en die stond nu voor ons. Een man en een vrouw, lijkbleek, onsterfelijk. Samantha en ik gromden naar hen. "Waarom zo boos?" lachtte de vrouw. Ik gromde waarschuwend. "Ik doe jullie niets. Ik wil alleen dat jullie, jullie leiders zeggen dat we erzijn. Jullie hebben 1 week om te vertrekken en het gebied aan ons tegeven." Zei de vrouw. Ik draaide me om en liep het bos terug in. "Hou ze bezig, maar wees rustig." Zei ik tegen Samantha. Als de wind liep ik naar mijn tas en veranderde terug in een mens. Nu kon ik teminste terug spreken. Opeens gejank! Snel ging ik terug naar Samantha, die nu tegen een boom lag. "Wat heb je gedaan?" Riep ik tegen de man. "Ze viel ons aan." Antwoordde hij droog. "Sam!" Riep ik. Als antwoord gromde ze naar me. Ik wist wat dat betekkende: Ze negeerde me, ze verachte me en zou vechten om eer te krijgen van haar broer. Ze huilde lang, zo'n 30 seconden. Ze riep de rest dus. "Haal ze hier weg of ik dood d'r." Comandeerde de man. Plots dacht ik aan het feit dat ze Bill van me af had gesnoept. "Ze is niet mijn probleem." en op dat moment viel Samantha de vrouw aan. De man reageerde, ik keek. Evenlater blies Samantha haar laatste adem uit. Toen ik me omdraaide stond Casper (haar broer+alfa dus) achter me. Hoelang stond hij daar al? Ik slikte. "Moordenaar..." fluisterde hij. Dan veranderde hij in een wolf. Ik zette het op een rennen. Al vlug werd ik achtervolgd door 10 andere wolven. Ze zouden me inhalen wist ik. Maar als ik nu in een wolf veranderde, had ik geen kleren bij voorals ik terug veranderde. Gelukkig zag ik straatlichten al. Ik ging het redden! Ik zou blijven leven! Op dat moment raakte iets me op m'n rug. Het deed zeer! Ik begon te gillen. "Moordenaar!", "Monster!", "verrader!", die woorden werden er naar me geroepen of gejankt. Als laatste hoorde ik: "We krijgen je wel, banneling. Je overleeft het niet!" Dat was Casper...
Vanaf dat moment kon ik nergens meer naartoe. Met zo'n litteken kan je nergens naar toe. Alle roedels waren verwittigd, allemaal maken ze jacht op me.
Het gevoel van eenzaamheid, bezorgdheid, en angst was deel van me geworden.
Niemand zou me krijgen, nooit...!
Doei
Gail
Index
