Never give up

Tevrede liep Sairon door de bossen in zijn wolvengedaante. Het was lekker rustig, afentoe een beestje dat wegrende, een takje wat afbrak of wat bladeren die naar benede dwarrelde. Een frisse wind vna voren zorgde ervoor dat hij zijn blik naar benede had gewend. Dankzij zijn bruine vacht viel hij niet erg op in het donker. Maar al zou iets/iemand hem opmerken zou het nog niet erg veel uitmaken, aangezien gewone mensen zouden denken dat hij een gewone doodnormale wolf was. Ze moesten eens weten.. Dacht hij een beetje in zichzelf. Met een shock werd hij uit gedachten getrokken bij het horen van een schot, niet erg ver bij hem vandaan. Hij gromde en zijn blik werd gelijk vals. Welke mongool waagde het om hier te gaan jagen? Hij sloop erheen en bleef bij de struiken liggen om te kijken hoe hij het beste aan zou kunnen vallen. Het was een jager die een konijn aan een poot vasthield terwijl het weg probeerde te rennen. Beul.. Dacht hij razend. Hij sloop naar de achterkant waarna hij met een enorme sprong de jager naar benede op de grond drukte. Hij hoorde het konijn nog wegrennen, maar op dat moment ging alles snel. Hij voelde een helse pijn maar ging ondanks alles door. De jager had zijn poot gekweld met al de kracht die die had tussen het geweer en de grond. Het gekraak was te horen. Ga door, anders word het je dood.. Schoot er door zijn gedachten. Hij beet in de nek van de jager, het bloed vloeide, de slagader was geraakt. Het bloed spoot uit de hals door de kracht van het hart. Vlug liep hij aan. Met bij elke stap pijn in zijn poot. Hij veranderde naar mens en bekeek zijn pols die er nu absoluut niet goed uitzag. Damn.. Dacht hij balend. Hij liep vlug weg, weg van die plek, weg bij die gek. Zijn pols bloedde door de wond die erop zat, alsof er een pin doorheen was gegaan, maar dat hoorde niet op een geweer te zitten toch? Dacht hij verward. Hij volgde zijn neus naar een beekje waar hij het bloed van zijn pols spoelde. Toen het weer schoon was keek hij rond. Hij wist dat het niet slim was om hier te blijven wanneer hij gewond was en in mensengedaante. Maar hij zat midden in het bos, hij zou er nooit zonder kleerscheuren uitkomen op deze manier. Hij besloot hier te blijven, als wolf. Hij veranderde weer in wolf en ging liggen. Rustig likte hij het bloed wat weer terug was gekomen van zijn vacht. Hij bleef de bosrand in de gaten houden. Aangezien hij op dit moment een zwakke schakel was. Maar hij zou zich nooit gewonnen geven. Fight untill you're death was zijn motto. Hij zou zich nooit, maar dan ook echt nooit zich onderdanig gaan gedragen tegenover een ander, en al helemaal niet tegenover een vampier.

[ Open voor lieve wezens x) ]

Frisse lucht, dat was iets waar Rachel naar verlangde. Haar gedachtes hadden rust nodig, afleiding van de gebeurtenissen van de afgelopen maanden, tijd om te denken. Te denken zonder een overdreven aardige te oplettende pleegmoeder, zonder een gekke agressieve pleegvader. Langzaam werden haar mouwen opgestroopt tot haar ellebogen, littekens van snijwonden en blauwe plekken die door haar ‘vader’ veroorzaakt waren werden zichtbaar. Op haar bovenarmen zaten er nog meer evenals op haar benen. Kort schudde Rachel haar hoofd, waarom moest haar dit allemaal overkomen ? Ze was een negentienjarig meisje, donker bruin haar met helder blauwe ogen die alleen maar doelloos stonden, futloos. Diep ademde ze een keer in, geuren van de bomen begroetten haar met hun zoete geuren, bladeren vielen over het algemeen op de grond, waren aan het rotten. Herfst, dat was al begonnen waarna de koude winter zou komen, meer binnen zitten of dikker aangekleed naar buiten. In deze wereld was het nooit veilig, nachten werden langer dagen korter. Wanneer zou zij het slachtoffer zijn.. Wanneer zou de jager of iniedegeval vampier achter haar aan komen, haar genadeloos vermoorden net als bij haar familie ? Niemand wist het, alleen zij eigenlijk. Het was logisch dat zij z’n laatste prooi van de familie was om z’n ‘werk’ af te maken. Misschien, misschien was het wel het beste, een einde aan haar leven.. Misschien wel een keuze kunnen maken door zich te laten veranderen door een vampier om daarna achter de moordenaar van haar ouders,broer en zusje te vermoorden. Na enkele kilometers door het bos gewandeld of eerder gestrompeld en nagedacht te hebben kwam ze bij een prachtig meer midden in het bos terwijl haar ogen het gebied afspeurde op onraad en verraad hielden haar ogen zich stil bij een bruine wolf.. Haar hart sloeg enkele slagen over terwijl ze zich zo snel mogelijk wilde omdraaien maar haar lichaam verstijfd was van angst.

Een oplettende blik hield de omgeving in de gaten, elk geluid, elke beweging werd geregistreerd in zijn hoofd. De zeurende pijn zorgde ervoor dat hij het liefst zijn ogen wilde sluiten, even zich afsluiten voor de buitenwereld en zijn ogen weer openen wanneer het allemaal over was. Als het een normale wereld was, zou het misschien wel mogelijk zijn. Maar deze..? Nee alles behalve normaal was het hier. Erg was amper een moord die het nieuws nog raakte, zo gewend was iedereen er aan dat er weer iemand minder was. De populatie hier werd ook steeds minder. Mensen trokken weg uit angst voor de gruwelijke moorden die hier plaatsvonden, er waren meer moorden dan dat er baby's werden geboren en de mensen die er dan nog wel waren, leefde in angst, durfde nauwelijks naar buiten. Een diepe zucht verliet zijn mond. Hij vroeg zich af of het mensenras zou blijven bestaan, of gewoon volledig uitgeroeid zou gaan worden.. Hij had ook altijd veelte veel gedachten door zijn hoofd, zoveel dat hij er onderhand helemaal gek van werd. Hij likte het bloed van zijn bloedende poot af. Hij legde zijn hoofd zacht op de grond, met zijn oor op de grond. Op deze manier kon hij zijn ogen even sluiten en zijn overige zintuigen alert laten zodat hij niet zomaar verrast zou gaan worden. Even kon hij rustig blijven liggen. Totdat zijn oor de trillingen in de grond opving. Zijn ogen schoten open en zijn neus ving een mensengeur op. Het kon de jager niet zijn.. Die moest wel dood zijn. Alert bleef hij liggen, met zijn haren overeind en zijn tanden ontbloot toen hij iemand zag. Even twijfelde hij, ze leek een doodgewoon meisje, maar meestal was bij vampieren ook niet te zien dat ze vampier waren. Toen het meisje rondkeek en hem zag, zag hij dat ze bang was, diep in shock. Hij twijfelde nog even maar besloot dat hij er op moest vertrouwen dat ze hem niets wilde doen. Hij liet zijn haren hun natuurlijke stand weer terugnamen. Hij was nog wel lichtelijk gespannen maar had geen agressieve houding meer tegenover haar. Hij maakte een zacht geluidje, hopend dat het haar zou geruststellen. Door de aangespannen spieren was er weer bloed uit de wond geperst. Hij twijfelde over wat hij moest doen, mens worden? Maar wat als het een valstrik was? Met ogen vol twijfel bleef hij naar haar kijken. Afwachtend over wat ze zou gaan doen.

Frisse lucht, dat was iets waar Rachel naar verlangde. Duidelijk in shock keek Rachel naar de wolf die enkele secondes een agressieve houding aannam, haar ogen bleven gericht met duidelijke angst op de wolf. Na enkele tellen merkte ze al snel dat de wolf eigenlijk gewond was aan zijn voorpoot. Toen hij een zacht geluidje maakte stelde dat haar lichtjes gerust niet helemaal maar toch, het was tenminste geen vampier. Met aarzelende passen liep ze op het wezen af, enkele meters van het dier vandaan bleef ze staan, geen enkele gedachte drong bij haar binnen dat er ook weerwolven bestonden, niet dat er op dit moment een gewonde voor haar lag of dat er ééntje voor haar was eigenlijk. Het was best logisch natuurlijk in een wereld vol met vampiers. Diep ademde ze een keer in, weerwolven ? Het was natuurlijk heel erg mogelijk, wolven die natuurlijk maar waarschijnlijk niet samen konden leven. Een onbegrijpelijke oorlog tussen weerwolven en vampieren die misschien ergens wel een duidelijkheid had. Rachel vroeg zich eigenlijk af of er ook eerste vampiers en weerwolven bestonden, misschien waren die wel ondoodbaar ofzo, wie zou het weten. Na enkele secondes dit gedacht te hebben keek ze alleen naar de wond van de wolf terwijl ze op een paar meter van hem vandaan stond. ’Sstt, ik doe je niks. Ik ben geen dierenarts of een deskundig iemand maar ik hoop dat je dit begrijpt maar als ik jouw was wolf zou ik je poot de komende minuten in het meer houden, dan stopt het bloeden eerder en komen er minder bacterieén in waardoor het niet gaat ontsteken..’ Zonder aftewachten liep ze naar het meer en maakte een kommetje van haar handen om er water in te doen waarna ze naar de wolf liep om door haar knieén te gaan in een langzaam tempo waarna ze het water langzaam over de wond liet lopen. Daarna aaide ze hem zachtjes door zijn vacht waarna ze zich omdraaide en langzaam weg liep richting het bos. Richting haar huis waar ze zich thuis voelde maar vooral veilig.

Met nog steeds een lichte wantrouw in zijn ogen bleef hij kijken. Als hij iets had geleerd in het leven was het wel dat je niemand zomaar kon vertrouwen, hoe onschuldig en zacht ze er ook uitzagen. Hij merkte dat de geluiden effect op haar hadden. Ze leek een stukje minder bang. Hij spitste zijn oren naar voren toen ze tegen hem begon te praten. Hij luisterde naar wat ze zei, had ze door dat hij een weerwolf was, of praatte ze tegen alle dieren? Het was in ieder geval wel fijn vond hij. Hij keek toe toen ze wat water ging halen met haar handen. Het water prikkelde de wond weer schoon en liet het water de aarde in vloeien. Hij genoot van de aanraking van haar hand op zijn warme vacht. Hij likte haar zachtjes over haar hand. Toen ze zich omdraaide en vervolgens wegliep gingen er een aantal gedachten door zijn hoofd. Aan de ene kant wilde hij haar bedanken en leren kennen, maar aan de andere kant kon het gevaarlijk voor hem zijn als ze wist dat hij een wolf was, wat als ze ooit gebeten zou worden door een vampier en voortaan het zelfde ging denken als zij. Dan had hij een groot probleem omdat hij dan niet meer veilig als mens overal kon komen. Hij bedacht een plannetje. Hij transformeerde terug naar een mens en bond een zakdoek om zijn pols. Hij trok zijn jas eroverheen en volgde haar geur. Hij zag haar al snel weer lopen. 'Hee' Zei hij met een glimlach terwijl hij een beetje op haar inliep. Toen hij bij haar kwam bleef hij naast haar lopen. 'Ik hoop dat je het niet erg vind dat ik meeloop? Anders moet je het zeggen, dan ga ik weer' Zei hij met een glimlach. Hij hield de omgeving in de gaten, het bloed was door vampieren en weerwolven van een grote afstand al te ruiken. Maar hij wilde er ook zeker van zijn dat ze wel veilig hier uit het bos zou komen. Hij voelde een straaltje bloed naar beneden lopen van zijn pols naar zijn vingers. Vlug stopte hij zijn handen in zijn zakken. Hij keek naar haar en probeerde in te schatten of ze bang voor hem was.