Thirsty [Open]

De muziek gonsde en sneed door je heen, zelfs als je buiten stond in de koude nachtlucht naast de dikke, goed geïsoleerde muur. Een man, lichamelijk ouder dan Cynetria zelf duwde de twee zware deuren open en liep naar buiten. Meteen had ze hem herkent, allereerst aan dat domme gezicht, met die misplaatste, veel te zelfverzekerde grijns en die verschrikkelijke lijfgeur wat zelfs een mens van een kilometer afstand kon ruiken. Maar laten we hem dat vergeten, want het was ongelofelijk heet in die club.
Dit was de barman, die haar ongegeneerd begroette met een "he," die spontaan, vlot en gemaakt sociaal moest klinken, "je was zo snel weg." Cynetria slaakte een diepe zucht, zijn bloed was zo vol alcohol dat zelfs de dorstigste vampier hiervoor zijn of haar neus zou ophalen.
"Hoor je niet te werken?" vroeg ze monotoon. Haar adem veranderde in wolkjes die door de lucht opstegen. De man lachte heel luid. Zo'n bulderende onsmakelijke lach waarvoor zelfs de goedkoopste hoer zou afknappen. Met een brede grijns stak hij een pakje L&M op en haalde er een sigaret uit, waarna hij het pakje uitstak naar Cynetria om haar een aan te bieden, ze weigerde niet eens beleefd, maar haalde gewoon haar neus op waarna hij beledigd het pakje terugnam, zijn schouders ophaalde in een i-don't-care-gebaar zijn aansteker nam en zijn sigaret aanstak.
"Moet je van je ouders niet al thuis zijn?" vroeg hij in een poging haar te beledigen. "Ik ben negentien," zei ze bits, de man schudde zijn hoofd. "Jonge tienermeisjes, zo overgevoelig over hun leeftijd, meestal liegen ze dan nog ook, geloof me, na je twintig leer je dat af. Dat kan je leren van een man met meer levenservaring dan jij."
"Meer levenservaring..." beaamde Cynetria, de ironie. Hij zou eens moeten weten. Hij zou het écht eens moeten weten, dan zou hij wel anders piepen. Eerlijk gezegd zou ze zijn stomme gezichtsuitdrukking willen zien.
Maar eerst... Eerst wilde ze drinken, bloed. Zuiver bloed. Niet zoals dat van deze kerel naast haar, puur en proper bloed. Alleen bij die gedachte al begon Cynetria's keel te prikken en voelde hij weer aan als schuurpapier. Haar handen grepen haast onzichtbaar naar haar hals. Ze moest bloed...
In een trage pas voor haar, snel voor een mens rende ze naar een steegje, de man van de bar riep haar nog na, maar ze had er geen oor naar, het was iets omtrent: "Hee wacht eens! Hoe heet je? Kom terug verdomme!" De steeg hulde haar in de schaduw, omdat hij in het licht stond, en door haar goede zicht kon ze hem nog zien staan. Hij haar niet.Maar nu had ze maar een doel: mensen vinden.

[O P E N - Iedereen is welkom =D]