Welcome to this City.

Langzaam opende Rachel haar kijkers, haar blauwe ogen stonden gericht op haar simpele witte plafon. Haar huis was behoorlijk leeg sinds enkele weken.. Het was een harde tijd voor haar geweest en nog steeds met alle nare herinneringen die dit huis met zich mee droegen.. Langzaam ademde Rachel een keer in, kneep haar ogen een keer dicht terwijl ze rustig opstond om naar de doodsaaie muur te staren waar haar kledingkast stond. Haar blauwe ogen stonden de laatste tijd alleen maar droevig, na alles wat gebeurd was. Haar moeder, haar vader, haar zusje en haar broer.. Allemaal vermoord door maffia mensen vertelde ze de media maar Rachel wist de waarheid.. Vampiers, het was het enige wat mogelijk was namelijk, aan hun wonden die ze hadden konden het onmogelijk messteken zijn of andere verwondingen door materialen.. Diep ademde ze nog een keer in, nu had ze een of ander pleegouder gezin in haar huis zitten. Vrienden van haar moeder die vijanden waren met haar vader op een of andere manier. Diep ademde ze nog een keer in terwijl ze naar haar kledingkast liep om een donkere spijkerbroek eruit te halen en een grijze trui die lang was maar ook lekker warm. Rachel was sinds het gebeuren erg onzeker geworden, over zichzelf, over alles om zich heen. Was het haar schuld dat dit gebeurd was ? Alleen zij was niet vermoord geweest omdat ze die avond aan het stappen was geweest met een paar vriendinnen. Was ze daardoor aan haar lot ontsnapt ? Was het dom weg geluk geweest ? Hoofdschuddend had ze zich omgekleed met al die vragen terwijl ze naar beneden liep waar druk gepraat hoorbaar was, de verse geur van vers gebakken brood belegd met gebakken ei. Rustig ging ze aan de tafel zitten terwijl er een bord met brood en een gebakken ei voor haar neergezet werd. ‘Goede Morgen Rachel, je trekt toch niet weer een trui aan vandaag ? Je bent juist zo slank waarom verberg je dat ? Andere zouden een moord doen om zo slank te kunnen zijn als jou Rachel! Oké ander onderwerp maar, eet je ontbijt maar, eigenlijk middageten voor je onderhand al.’ Kort knikte ik een keer terwijl Rachel een hap nam van haar boterham nam. ‘Bedankt voor het eten, waarom zou ik m’n lichaam bloot geven aan de buiten wereld ? Ik weet niet of je de nieuwsberichten gelezen hebt een paar maanden geleden maar je kunt je zelf beter goed inpakken als je het aan mij vraagt.’ Na enkele happen was het broodje gelukkig al op, het was veelste veel voor haar gevoel eigenlijk. ‘Onzin, je hebt het zelf gelezen Rachel! Het was een aanval van doodgewone mensen dus hou er is over op! Gedraag je gewoon, straks jaag je onze nieuwe buren weg die hier vandaag zijn komen wonen..’ Woedend stond Rachel op, liep naar de keuken om het bord daar hardhandig neer te plaatsen. ‘Ik me gedragen hoor, ik weet alleen de waarheid! Ik ben er klaar mee, ik ga naar m’n kamer.’ Zonder op antwoord te wachten liep rachel naar boven terwijl ze nadacht over de dingen. Eenmaal boven ging ze naar haar kamer toe waar ze het raam opende terwijl ze het dakkapel opklimde. Via het dak glipte ze meestal weg naar feestjes, net als de dag dat het ongeluk gebeurd was. Rustig keek ze naar het huis aan de linkerkant, het was al enkele maanden onbewoond geweest maar blijkbaar kwamen er toch nieuwe mensen in. Een auto stopte voor het huis terwijl er iemand uitstapte.

& Darren.

Het was maar eens tijd om te gaan, alweer. Voor de zoveelste keer, was het tijd om te gaan. Hij was hier nu zo’n paar jaar. En het begon sommige mensen al op te vallen, dat hij qua uiterlijk nooit veranderde. Darren had weinig spullen nodig, en de meeste spullen stonden al in zijn nieuwe huis. Darren trok de deur achter zich dicht, hij kneep zijn ogen ligt dicht toen de ondergaande zon langzaam onderging. Kort bracht hij zijn neus wat omhoog en rook hij, vele geuren bekende geuren die hij nooit weer zal reuken. Hij zou deze plek waarschijnlijk niet echt gaan missen, hij kende der weinig menen. En de meeste mensen die hij kende waren nu spoorloos verdwenen. Darren trok zijn tas over zijn schouder en liep richting zijn pick-up, waarbij hij langs een latarenpaal liep. Een briefje met ‘vermist’ erop trok zijn aandacht, op het briefje stond wat tekst met een foto van een 25 jarig meisje. Darren grijnsde ligt, waarbij hij zijn lip dierlijk optrok. Hij wist precies wat er was gebeurt met Merel. Zijn blik sloeg neer naar de grond, nog steeds grijnzend trok hij de deur van zijn pick-up open en verdween hij achter het stuur. De moter gromde en de auto kwam in beweging, soepel reed hij de straat uit. Zijn oude huis achter latend, opweg naar zijn nieuwe huis.
Hij was nu zo’n paar uur onderweg, maar eindelijk was hij er. Het was ondertussen al aardig donker geworden. Een oranje kleurige gloed scheen achter de huizen, de zon ging hier iets later onder dan waar hij eerst woonde. Het was een lange straat, en alle huizen leken op elkaar. Maar Darren wist precies waar hij wezen moest. Hij reed het oprit op, waarbij hij remde en de auto stil stond. Hij stapte uit de auto, en bekeek kort zijn nieuwe thuis. Waarbij hij zijn blik liet vallen over de buurt, een kille blik stond in zijn ogen. Hijpakte een sleutel uit zijn zak, waarna hij zijn huis in verdween. Hij moest nog wat dingen opknappen voordat hij er zijn dingen kon doen. Ook had hij erge dorst, wat hij natuurlijk even moest stillen. Darren liep de woonkamer binnen, waar enkel een tv en een stoel stond. Het was donker binnen, de ramen waren bedekt met karton. Darren liep naar het aanrecht waar wat appels lagen. Die degene die dit huis verkocht vast had neergelegd. Darren pakte en appel, waarna hij naar buiten liep. Eenmaal buiten, keek hij kort rond. Hij greep liep naar zijn auto waar zijn motor nog achter in de pick-up wagen lag. Zonder enige moeite tilde hij zijn motor op, en zette hij hem neer op de grond. Vervolgens pakte hij zijn gereedschap en begon hij wat te sleutelen aan zijn motor. Een deur ging open, en een warme geur drong zijn neus binnen. Kort keek hij op. Waarna hij zijn blik bevestigde op het huis naast de zijne. Een vrouw kwam naarbuiten gelopen, en lachte vriendelijk naar hem. ’Jij bent vast de onze nieuwe buurman, of jongen’ Darren lachte, om de spontane reactie. ’Dat klopt’ Hij grijnsde breed, waarbij zijn zwarte ogen de mevrouw aankeken. Ze trok achter zich een vuilnisbak mee. ’Ik zie dat je erg handig bent, misschien kan je mij helpen. Ik zit al eeuwig met het probleem dat ik mijn buis niet aangesloten krijg. Darren knikte ’Ik zal even kijken’ Hij veegde zijn zwarte handen van zijn motor af aan zijn witte shirt. Hij hurkte en trok aan de buis, waarbij hij klikte. Het was een kwestie van kracht, wat hij natuurlijk had. De buis zat weer vast aan de andere kant, ’Nu moet hij het weer doen’ Hij grijnsde. Een deur ging opnieuw open, een verfijnde geur drong zijn neus binnen. Wat het moeilijk maakte zich in te houden, hij had immers twee dagen niet gegeten. Een jong meisje van zijn leeftijd, kwam naarbuiten. Een knap mensenmeisje, ’Rachel dit is onze nieuwe buurjonge’[/b] Sprak haar moeder, ’He’ Hij knikte met zijn hoofd, en liet zijn blik glijden over het meisje. [i]’Hij heeft ons aansluitings probleem opgelost’. ’Het was geen moeite’ Lachte Darren. Het werd opvallend stil ’Ik ga maar weer eens verder binnen’ Hij wees met zijn duim naar zijn huis, ’Ik had jullie graag uitgenodigd voor wat te drinken….’ Hij lachte verleidelijk ’Of zo iets…’ Hij grinnikte ’Maar het is een troep binnen’ Hij ging kort met zijn handen door zijn haar, waarna hij zich omdraaide ’Oke, geen probleem. Nogmaals bedankt’Sprak de moeder. Darren lachte, waarna hij zich omdraaide. De moeder verdween, maar het meisje bleef staan. Mischien kon hij haar…. Nee later. Of... Hij bedacht zich. En draaide zich om, hij lachte verleidelijk. En maakte gebruik van zijn charme, 'Heb je zin om binnen te komen. Misschien kan je me helpen? Het zou waarschijnlijk raar overkomen, maar hij vertrouwde op zijn charme. Vervolgens draaide hij zich opnieuw om, waarna hij zijn huis in verdween. Hij hoorde hoe ze volgde, 'Let niet op de troep, ik ben nog bezig met alles een plek te geven'[ Begon hij aan zijn verhaal. 'Wil je misschien wat drinken?' Hij lachte en liep naar de keuken. Hij kon haar ruiken, hij kon haar aders horen kloppen hij sloot kort zijn ogen en haalde diep adem.

Doelloos staarde Rachel weer voor zich uit, niks vermoedend of verwachtend. De zon begon al onder te gaan terwijl de laatste tekenen van zijn werkelijkheid verdwenen. De dag was aan zijn einde gelopen voor vandaag. Met een kalme rustige beweging ging Rachel liggen, haar rug gedrukt tegen de koude platen van het dak. Het begon steeds kouder te worden, dagen steeds korter, nachten steeds langer. De perfecte periode voor vampieren die op jacht gingen, langer buiten konden blijven terwijl andere niks door zouden hebben aangezien de dagen korter werden. Diep ademde ze in, klom overeind bij het horen van gerommel. Een auto om precies te zijn een pick up was het erg opgereden van het huis naast hun, hun nieuwe buren of buurman zo te zien. Een schreeuwend geluid was hoorbaar vanaf de trap.. Natuurlijk, Rachel moest zich weer leuk gaan voorstellen, alsof er niks gebeurd was een paar maanden geleden. Alsof alles nog het zelfde was, voor Rachel in iedegeval niet, nooit meer. Met een mopperend gevoel stond ze op, klom behendig via haar raam naar binnen toe terwijl haar blauwe ogen zich langs de kale muren werkte. De muren die altijd vol hadden gehangen met posters van knappe jongens, beroemde popsterren en beeldschone modellen. Nu waren die kaal, alleen de witte muur was nog te zzien terwijl eraan de kant boven haar bed lijstjes hingen vol met foto’s van haar echte familie, haar echte ouders, haar broer en zusje. De posters waren allemaal van de muur gescheurd om in de prullebak te verdwijnen, die daarna ook een rondje vliegles had gekregen. Rustig liep ze de trap af, ook daar hingen ooit foto’s nu waren er alleen nog spijkers te zien van waar de foto’s ooit gehangen hadden. Gepraat was vanaf buiten hoorbaar terwijl ze met langzame passen richting de buitendeur liep om hem te openen en de buitenlucht te begroeten.. Het enigste veiligste in haar gevoel was haar eigen huis, haar eigen kamer om wel precies te verstaan. ‘Rachel dit is onze nieuwe buurjonge’ Sprak haar ‘moeder’. Kort knikte ze een keer naar hem terwijl zijn charmante stem hoorbaar was, ‘He’ Kort glimlachte Rachel een keer terwijl haar blik daarna weer in de onverwoestbare doelloze uitdrukking terug viel. ‘Hij heeft ons aansluitings probleem opgelost’. Rachel knikte een keer kort ‘het was geen moeite’ lachte de knappe buurjongen, het was helemaal geen man geweest dus. Eerder iemand die misschien één jaartje ouders was dan haar ? Rachel was ondertussen negentien jaar geworden namelijk. ’Oke’ Ongeintresseerd klonk haar stem eerder, niks boeide haar meer, het hele huis mog van haar instorten. Daarna werd het eigenlijk opvallend stil tot hij weer sprak, ‘ik ga maar weer eens verder binnen’ terwijl zijn duim richting zijn huis wees. ‘ik had jullie graag uitgenodigd voor wat te drinken...Of zo iets.. maar het is een troep binnen.’ Haar moeder antwoorde terwijl ze hem een beetje onderzoekend aankeek. Zijn donkerbruine haren waren ontzettend gaaf, het maakte zijn bleke gezich ontzettend knap namelijk. Na enkele secondes draaide hij zich om richting haar terwijl een verleidelijke lach zichtbaar was.’Heb je zin om binnen te komen. Misschien kan je me helpen?’ Haar schouders werden doelloos opgehaald terwijl ze achter hem aan schokte. ‘Let niet op de troep, ik ben nog bezig met alles een plek te geven’ Kort knikte ze een keer, troep.. Ja dat was het toen ze de volgende dag thuis kwam. ‘Aardige moeder heb je trouwens, wil je misschien wat drinken.’ Rustig ging ze op een oude stoffige bank zitten die er misschien al jaren stond? ‘Nee bedankt. Aangenaamd, m’n naam is dus Rachel zoals je al hoorde daarstraks.’ Rachel had er echt een hekel aan als Mirjam haar voorstelde aan iedereen voordat ze zelf ook maar echt een kans kreeg, haar pleegvader Jarno was nog erger.. Als ze naar hem niet luisterde dan sloeg hij haar meteen, vandaar ook de truien aangezien haar armen maar ook haar benen vol met blauwe plekken zaten. Waarom waren zij gewoon niet vermoord en haar ouders in leven gebleven ? De jongen kwam weer naast haar zitten en stelde zich voor als Darren. ’Die vrouw Ze spuugde het bijna met walging uit terwijl haar mouwen een klein stukje omhoog geduwd werden tot haar ellebogen daar zaten de minste blauwe plekken namelijk.. Wel enkele oude snijwonden waren zichtbaar door domme roekeloze zelfmoord pogingen na al het gebeuren, gelukkig waren ze dicht en waren het slechts duidelijke littekens geworden. ’Is mijn moeder niet. Pleegmoeder sinds enkele maanden, wees maar blij dat je pleegpappa nog niet gezien hebt.. Griezel dat het is.’ Rachel ademde diep in terwijl ze hem nieuwsgierig zag kijken of geintresseerd. ’M’n ouders zijn een paar maanden geleden vermoord, evenals m’n zusje en oudere broer..’ een brok was hoorbaar in haar lage stem terwijl haar blik evenals altijd doelloos stond gericht op de muur, te onzeker om hem aan te kijken. Straks vond hij haar raar, dat was ze ook maar toch. ’De media vertelde op het nieuws dat het door maffia mensen ofzo gebeurd was maar onderzoekers vertelde mij iets anders.. Iets wat ik al verwacht had toen ik ze thuis aantrof de volgende ochtend..’ Diep ademde ze in, nu pas zou hij haar voor gek verklaren. ’Vampiers. Ze waren vermoord door één of meerdere vampiers, je verklaard me vast voor gek maar in deze buurt kijk ik nergens meer van op.. Voorderest is het een lang verhaal..’ Haar ogen stonden nog steeds doelloos op de muur gericht terwijl deze nu op de omgeving verder gericht werden. Van de buitenkant was dit huis zoveel anders dan de binnenkant namelijk, het was donker, heel erg donker eigenlijk.

938 Woordjes

Zijn ogen daalde neer, een speelse grijns tekende op zijn lippen toen het meisje sprak. Niet wetend wie ze uberhaubt voor zich had staan, zulke comische gedachtes speelde in zijn hoofd af. Kleine filmpjes van zijn vorige slachtoffers. Maar ook moest hij dit slim aanpakken, hij kon het qua deze situatie haar dood doen lijken als zelfmoord. Hij hoefde haar enkel onder haar dakraam te leggen, zodat het allemaal net iets echter leek. Darren hoorde hoe Rachel plaats maakte op de bank, de voering piepte doordat het oud en stoffif was. Iets wat hij kon horen, zei niet. Zei was maar een mens, en voor hem een roekeloos lam dat voor hem als maaltijd diende. Darren stond met zijn rug naar Rachel toe terwijl hij bezig was in de keuken. Rachel wou geen drinken, hij wel natuurlijk later…. Hij tekende een lach op zijn lippen bij die gedachte. Hij draaide zich om en leunde zo tegen het aanrecht aan, zijn wenkbrauwen gefronst. Kort liet hij zich blik over Rachel gaan, ze had lang bruin haar en donkere ogen, net als hij donker haar en donkere ogen heeft. Zijn ogen begonnen nu wat helderder te worden, door zijn dorst werden ze rood van kleur. En zijn dorst naderde langzaam, vooral bij het ruiken van Rachel, het horen kloppen van haar hart. Zijn ijzige blik gleed over haar de rest van haar lichaam, ze droeg simpelde kleding. En jeans met een shirt en gympen. Darren droeg ook dat soort kleding, niet te opvallend. Hij droeg leren schoenen, een jeans en een shirt met lange mouwen die hij had opgestropen. Om zijn pols droeg hij een leren band, die hij altijd droeg. De band droeg een hele geschiedenis met zich mee. ’ ’Is mijn moeder niet. Pleegmoeder sinds enkele maanden, wees maar blij dat je pleegpappa nog niet gezien hebt.. Griezel dat het is.’ Ze trok haar mouwen omhoog, blauwe plekken en littekens werden zichtbaar. Nu had ze zijn aandacht. Hij fronste zijn dikke donkere wenkbrauwen. Zijn zwarte ogen keken nadenkelijk in de ogen van Rachel. ’ ’M’n ouders zijn een paar maanden geleden vermoord, evenals m’n zusje en oudere broer..’ Een brok viel als het ware in zijn keel, ’Het spijt me ik wist niet….’ Hij zuchte ’Wat erg voor je’ Het was moeilijk, nog nooit had hij uberhaubt zulke gesprekken gehad met een mens. Maar Rachel was gewoon anders, ze trok zijn aandacht. Wat een ander nooit gelukt was. ’De media vertelde op het nieuws dat het door maffia mensen ofzo gebeurd was maar onderzoekers vertelde mij iets anders.. Iets wat ik al verwacht had toen ik ze thuis aantrof de volgende ochtend.. Hij voelde echt medelijden, waarom wist hij niet. Het was zo’n raar gevoel, om uberhaubt een gevoel te hebben voor zoiets als een mens. Darren stond op en liep naar de bank, de van Rachel drong zijn neus binnen. Kort stond hij stil waarbij hij zijn hoofd iets omhoog bracht om de geur nog beter te kunnen reuken, hij hielt zijn hoofd wat scheef. Even verranderde zijn blik. Verdomme, hij moest hier mee kappen. Niet nu, niet het juiste moment! Hij ging naast Rachel zitten op de armleuning van de bank. ’Ik vind het heel erg voor je, echt waar’ Hij slaakte een zucht ’Ik wil het niet goed praten voor je, echt niet. En ik weet niet hoe het voelt maar, toch gaat het leven door’ Omg, hij leek wel een ouwe lul die tegen een kleuter praatte. Maar met dit soort situaties had hij nooit hoeven dealen, aangezien hij altijd alleen heeft gewoont. Maar toch aan de andere kant voelde het goed. ’Vampiers. Ze waren vermoord door één of meerdere vampiers, je verklaard me vast voor gek maar in deze buurt kijk ik nergens meer van op.. Voorderest is het een lang verhaal..’ *kuch* Darren werd wat ongemakkelijk. ’Vampiers?’ Zich nog redelijk inhoudend. Ze mocht absoluut niks doorhebben. Dit ging niet goed. Kort ging hij met zijn hand door zijn, waarna hij opstond. ’Misschien is het tijd dat je gaat…’ Hij rijkte naar de deur, die hij open gooide. Het was donker buiten ’Ik begrijp je verdriet, maar vampiers?’ Hij hielt zich van de domme. ’Ik zie je wel weer, snel hoop ik’ Hij grijnsde waarbij hij zijn hand wenkte naar buiten.

‘Het spijt me ik wist niet...’ Een korte zucht werd hoorbaar terwijl ze hem kort aankeek om daarna haar blik meteen weer aftewenden naar de blanke kale muur. ‘Wat erg voor je’ Het waren de woorden die Rachel afgelopen maanden alleen maar had gehoord, op haar oude school kwam iedereen wel is naar haar toe, praten met haar maar ook om te zeggen wat erg voor je.. Gelukkig was ze net geslaagd voor haar examen een paar maanden geleden, naar school ging ze niet meer. Rachel had der een hekel aan gekregen, nare herinneringen kwamen bij elke gedachte aan school alleen maar terug.. ‘Ik vind het heel erg voor je, echt waar. Ik wil het niet goed praten voor je echt niet. En ik weet niet hoe het voelt maar, toch gaat het leven door’ Kort knikte ze als bevesteging, het leven ging inderdaad door, zonder de mensen waar Rachel ooit had om gegeven, zonder mensen die daadwerkelijk om haar gaven. Vrienden, tja die hadden haar afentoe geholpen maar het grootste deel ontlopen. Misschien was het haar tijd nog niet, was de vampier nog op jacht. Gebruikte haar als een speelgoedpoppetje om haar uiteindelijk toch te vermoorden als een lammetje om zich te voeden met haar bloed. Wie weet, de toekomst zou het haar laten weten.. Uiteindelijk dan. Misschien was het nog geen rare gedachte, sterven om bij de mensen uit te komen waarbij te thuis hoorde of die je miste. Een mooie gedachte eigenlijk. ‘Vampiers?’ Hierna stond hij direct op terwijl hij rijkte naar de deur die open gegooit werd. Een donkere avond begroette hun weldra terwijl hij sprak. ‘Ik begrijp je verdriet, maar vampiers? Ik zie je wel weer, snel hoop ik’ Kort grijnsde hij. ’Je weet vast niet in welke buurt je bent komen wonen,ohnee slechte reclame natuurlijk voor de ‘goede’ *kuch* ’schone nette villawoningen.’ Kort draaide Rachel zich om waarna ze kort zwaaide ’Later’ waren haar laatste woorden terwijl ze op haar dooie gemakje richting haar huis slenterde. Darren vond haar dus officieel raar, logisch dat was ze ook gewoon.. Rustig opende ze haar deur, keek kort rond terwijl het ganglicht gedoofd was, geluiden van brekend glas hoorbaar was terwijl Rachel verstijfd de deur achter zich sloot, geruisloos om zachtjes richting de keuken te sluipen waar het gebeurd was, een korte schreeuw was hoorbaar terwijl ze om de hoek keek en haar ‘vader’ hoorde spreken. ‘Je laat toch geen glas kapot vallen!’ Wit aangelopen liep Rachel de keuken in terwijl alles er behoorlijk schoon,netjes en vooral opgeruimd uitzag. ‘Rachel, wij gaan straks uit eten, je weet waar je het brood kan vinden als je honger hebt.’ Voordat ze uitgesproken was viel ‘papa’ haar alweer in de reden ‘ze is dik zat dus eten hoeft ze niet. We gaan, dag Rachel.’ Verbaasd keek ze een keer terwijl beide al helemaal aangekleed waren en langs haar naar buiten verdwenen. Het werd steeds vreemder en vreemder met dit huis en dit gezin eigenlijk. Rustig ging ze op de bank zitten, zapte de tv aan om gelijk MTV aan te zetten. Muziek luisteren kon geen kwaad leek haar. Kort dacht ze na, vampiers. Het klonk raar maar ergens ookwel goed in haar oren. Waarom vermoord worden om daarna eeuwig weg te blijven, waarom niet veranderen in een vampier met het doel de dader van haar ouders,broer en zusje te pakken te krijgen.. Het klonk aanmerkelijk. Na enkele minuten ging de bel terwijl Rachel naar de deur strompelde, wie in godsnaam ging er op dit tijdsstip nou nog even op bezoek bij haar ouders. Tenzij deze persoon niet voor hun kwam maar voor haar, stel je voor dat.. Nee, dat kon niet, die persoon was namelijk al uitgenodigd geweest anders had hij/zij nooit binnen kunnen komen.. Met een brok in haar keel opende ze de deur.

Het voelde raar om haar zomaar weg te sturen, maar hij had er twee goede redenen voor. E1n hij barste van de dorst, en zelf hij met 400 jaar levens ervaring als vampier. Was het moeilijk voor om in zo’n situatie zich in te houden, ze rook zo ongelovelijk lekker. Alsof je een leeuw die twee maanden niet gegeten had in een kooi zet met honderden lammetjes. Zo was het ongeveer te omschrijven als. En de tweede reden was dat Rachel wist dat er hier vampiers waren, waaronder hij. En zei er dus vanwege de moord op haar ouders niet achter mocht komen wat hij was. Rachel verliet zijn huis, maar de geur blijf er sterk hangen. Het maakte hem gek van verlangen naar bloed. Darren sloot beheerst zijn ogen, en ademende diep in. Maar toch was de drang er te hoog. Darren liep nog redelijk beheerst naar de deur en opende hem. Er hing een mist zwalm over de straat, en de nacht was helder. Niemand was buiten, iedereen leek binnen te zijn. Darren liep de straat op, geruisloos en haast ontzichtbaar. Hij liep de steeg aan de linkerkant van zijn huis in en verdween in de duisternis. Hij droeg geen jas, aangezien het ijskoud buiten was voor mensen was dat het niet voor hem. Hij voelde niet eens de frisse wind op zijn huid, of door zijn haren. En de warmte voor de mensen om hem heen. Mensen gaven een bepaald soort warmte af, dat je kon voelen. Heel grappig eigenlijk, maar ook super handig. Darren zette zich af en sprong met enig gemak op een dak en sprinte zo verder over de daken. Wat een stuk sneller ging, en zo kon hij ook alles beter in de gaten houden zonder dat hij gezien werd door andere. Darren sjeeste voorbij, met een ongelovelijk onmenselijke snelheid. Darren stopte met rennen, en lande soepel op zijn voeten zonder een geluid te maken op een dak boven een steeg van een paar huizen verderop. Darren hield zijn adem in, wat hij lang kon volhouden aangezien hij als levende doden geen adem nodig had. Hij bekeek vanaf het dak een meisje van ook rond zijn leeftijd. Ze had lang blond krullend haar, en stond een peukie te roken. Aan het horen van haar hart had ze waarschijnlijk ruzie gehad. Het ging snel en onregelmatig op en neer. Darren sprong van het dak af een eindje van het meisje af, en kwam vanvoor op haar afgelopen. Alsof hij richting zijn huis ging ofzo. Het meisje keek op en lachte, maar toen ze zijn helder rode ogen zag en de scheve lag zag waar twee puntige witte tanden onderuit zichtbaar waren. Verdween haar lach acuut. ’Jij….V-am…pier’ Blijkbaar was Rachel niet de enigste die had gehoord van het gerucht van losslaande vampiers hier in deze buurt. Hij wist ook dat hij zeker niet de enigste was, zijn vroegere vriend en nu een soort van aardsvijand ging hier net zo uitbundig op los als hij vroeger deed. Darren minderde nu, en dat was de rede dat ze elkaar haatte nu. Darren lachte scheef ’Shhh…’ Hij liep ontspannen iets wat hunkerig op haar af. Maar zijn prooi ontvluchte en peerder hem over het hek. Darren volgde via de daken, het meisje lande in een verlaten tuin. Hij floot een speels deuntje, wat hij wel vaker deed. Darren lande geruisloos in de te tuin en ging zitten in de tuinstoel achter haar. Ze had totaal niks door alsof hij daar al die tijd al gezeten had. Het meisje was door haar enkel gegaan toen ze verkeerd lande ’Dat zag eruit alsof het pijn deed’ Hij zat onderuit ontspannen in de stoel, en zijnde met zijn vinger naar de enkel van het meisje. Ze schrok en hinkte naar achter, wat ze niet zag was het zwembad achter haar. Ze viel over een stoel en viel zo het water in. Darren duwde zich omhoog de stoel uit, kort keek hij om zich heen alles. Ze waren nog steeds alleen. Hij liep relaxt op haar af, met een speelse grijns op zijn lippen. ’Ik weet wat je bent, laat me met rust’ Sprak het meisje bibberend van angst. ’Ik weet het. Ik ga er niet tegenin. Maar mensen zullen je niet geloven, nooit niet’ Darren kon haar angst ruiken wat alles zo heerlijk maakte ’Nee, nee. Ik laat me niet ompraten. Ik laat me niet door jou beïnvloeden met je praatjes. Probeer het maar!’ Zijn prooi deed zoals vaker in zijn laatste uren wat anders, het was alsof er iets omsloeg in mensen dat ze even niet bang meer waren. ’Oké’ Reageert Darren droog op het ‘Probeer het maar’. Hij liep het zwembad in, langzaam zonder enig gevoel voor het koude water. Het meisje jammerde wat ’Shh, laat hem maar over je heenkomen…’ Darren keek recht in haar ogen, en ze leek erin te verzinken. Haar ogen stonden doodsangsten uit. Alsof ze verdween in zijn ogen, alsof ze was gehypnotiseerd door zijn blik. En zich niet kon verroeren. Darren liep dieper het water en kwam steeds dichterbije. Hij bracht zijn handen omhoog richting het meisje, ’Het is een gave, je weet het..’ Darren bracht zijn handen om haar hoofd, en grijnsde voordat hij zijn tanden in haar hals boorde. Het meisje sloot haar ogen en deed niks. Hij gromde en zijn hoofd schoot in haar nek, zijn tanden boorden zich door haar vlees en aders. Bloed gutste in zijn mond naar binnen, meer… meer… meer. Hij trok haar mee onder water, waar ze samen verdwenen in het donkere water. Het water kleurde rood….
Een grijns tekende op zijn lippen, Darren pakte de sleutel uit zijn broekzak en opende de deur van zijn huis. Eenmaal binnen, liet hij zich neerploffen op de bank en zette hij de tv aan. Er was letterlijk niks wat hem deerde op tv. Het geluid van een startende auto trok zijn aandacht, het kwam van hiernaast. Van waar Rachel woonde. De auto reed weg, Darren stond op en liep richting de achterdeur. Opnieuw verdween hij de nacht in. Lenig sprong hij terwijl hij met een hand op de schutting leunde en hij zijn benen over de schutting gooide, soepel kwam hij op de grond terecht. Eenmaal in haar tuin, liep hij naar haar achterdeur. Met zijn knokkel klopte hij op de deur, voetstappen naderde een bonkend hart naderde. Rachel deed open. Darren liet een kleine afstand tussen hem en de deuropening. Kort bracht hij zijn hoofd wat naarvoren maar bracht hem terug toen hij de druk voelde tussen de uitnodiging die hij nog niet had gehad om binnen te komen.

1.103 woorden.

Diep maar vooral gespannen ademde Rachel in, haar hart voelde ze bonken in haar keel. Als het diegene was.. Dan moest ze haar lot maar onder ogen zien, het met trots ondergaan.. Het waren allemaal verschillende gedachtes die haar hoofd op hol lieten slaan, haar angst duidelijk maakte maar ergens ook kracht en moed om het tegen te werken. Om te laten zien dat ze voor haar ouders opkwam. Langzaam opende Rachel de deur, een kort krakend geluid maakte de achterdeur. Deze werd eigenlijk bijna nooit gebruikt aangezien niemand meer in de tuin kwam, tenminste Rachel niet en haar ‘moeder en vader’ ook niet. Het waren meer mensen die lui waren en niet graag wilde lopen, alleen eten stond graag op hun menu. Toen Rachel de deur op een kier had keek ze kort naar buiten, het licht dat ze zojuist aangedaan had zorgde ervoor dat de persoon zichtbaar werd. Darren. ’Sorry, ik had niet verwacht dat er iemand rond deze tijd zou langs komen..’ Kort greens ze terwijl haar stem iets zekerder klonk dan dat haar lichaam van binnen was. Darren stond eigenlijk best ver bij de deur vandaan, dat kon natuurlijk toeval zijn om haar niet aan het schrikken te maken. Rachel had wel ooit geleerd dat Vampiers zonder een uitnodiging niet binnen konden komen. Ook konden hun irissen veranderen door ‘dorst’ zeg maar, een andere kleur aannemen soms een rode maar misschien ookwel andere kleuren ? Rachel wist het niet.. Rachel wist het allemaal niet meer.. Wat ze wel of niet moest geloven, wat wel en niet waar was. Het was allemaal vreemd om simpel uit te leggen. Langzaam opende Rachel de deur verder open zodat Darren naar binnen kon komen. Misschien was het netter om het te zeggen, wie weet. ’Uuh.. Als je wilt mag je wel binnen komen hoor. Alleen als je het wilt, in het huis der spookhuizen van de villa straat..’ Toen Darren haar volgde liep ze kort naar de woonkamer om de tv uittegooien. ’We gaan wel naar mijn kamer.. Dat is de enigste normale plek in dit huis namelijk..’ Haar stem haakte af bij het laatste gedeelte van haar woorden. In een langzaam tempo keek ze of Darren haar volgde terwijl ze de trap opliep.. Aan de muur nog steeds de lege spijkers met sommige nog kappote dingen eraan.. Allemaal rare dingen natuurlijk om zo te zien als je er langs liep als een gast of buitenstaander. Het was allemaal gewoon raar, Rachel was raar, dit huis was raar, de herinneringen waren raar. Rustig liep ze naar de kamer die aan de rechterkant van het trappenhuis was terwijl ze de deur met een gooi open gooide terwijl ze naar haar bed liep omzichzelf erop te laten vallen met een soepele beweging. ’Nou.. Kijk uit dat je niet bang word.. Nja, dit is dus mijn dood normale dood saaie kamer.’ Kort greens ze terwijl ze naar het plafon staarde.

Hij naderde de deur iets, en leunde met zijn elleboog tegen de wand van de deuropening. Zijn ogen gingen kort van links naar rechts waarbij hij iedere keer zijn wenkbrauw iets optrok. ’Uuh.. Als je wilt mag je wel binnen komen hoor. Alleen als je het wilt, in het huis der spookhuizen van de villa straat..’ Hij grijnsde, nu kon hij binnen komen waarneer hij wou zonder nog eens een uitnodiging te hoeven hebben. Als iemand hem eenmaal binnen had uitgenodigd kon hij naar binnen voor altijd waarneer hij dat wou. Darren zette 1 voet het huis binnen, en al snel volgde de rest van zijn lichaam. Hij grijnsde sluw, en volgde Rachel verder het huis in. Er waren zoveel geuren aanwezig, de geur van haar stiefmoeder en vader en andere dingen die niet van toepassing waren. En de geur van Rachel, de aller lekkerste geur die hij ooit geroken had. Hij verlangde naar de smaak van haar bloed in zijn mond. Maar er was iets wat hem tegen hielt. ’Zo erg kan het niet zijn’ Reageerde hij wat later op haar mededeling. Het rook er inderdaad dof en het was er wat donker voor een mensen huis. Maar voor de rest zag het bewoonbaar uit. In tegenstelling door eerdere plaatsen waar hij was geweest waar hij had geslapen was dit een super deluxe villa of zo. ’ ’We gaan wel naar mijn kamer.. Dat is de enigste normale plek in dit huis namelijk..’ Ze maakte haar zin niet helemaal af. Darren liep achter Rachel de trap op, haar kamer binnen. Het was er best ruim, de gordijnen stonden open. Het was buiten nog steeds zo donker als eerder, het was nu misschien 11:00 s’nachts Rachel liet zich neervallen op haar bed. Darren bleef wat geduldig in de deur opening staan, met zijn armen over elkaar. Vervolgens stapte hij haar kamer binnen, die overvol was met die heerlijke geur. Als een meganische verslaving. Hij stond bij het raam en keek kort naar buiten, hij zou het wel horen en ruiken als haar ouders kwamen. Dan moest hij natuurlijk weg. ’ ’Nou.. Kijk uit dat je niet bang word.. Nja, dit is dus mijn dood normale dood saaie kamer.’ Hij grinnikte, ’Ik bang?’ Hij grijnsde, waarbij zijn ogen kort fonkelde. Hopelijk had ze dat niet gezien, snel liet hij zijn blik weer rusten naar buiten. Deze situatie was zo vreemd voor hem, hij werd weleens uitgenodigd bij iemand. Voor hem enkel een lunch, maar Rachel teerbare roekeloose Rachel kon hij gewoon niks aandoen. Niet eens aanraken bang dat hij door zijn aanraking alleen al pijn zou doen. Hij kon het gewoon niet, het was zo raar. Hij liet zijn blik rusten op Rachel haar ogen. 'Het spijt me Rachel...' Hij keek wat bedenkelijk 'Het spijt me dat ik je niet geloofd, dat ik zo raar deed. Maar daar heb ik zo mijn redenen voor.' Hij knikte kort, waarna hij zijn blik liet glijden over haar bed en het daar bij liet.

‘Zo erg kan het niet zijn’ had hij gereageerd op een mededeling van Rachel. Eenmaal in haar kamer reageerde hij op haar opmerking over haar doodnormale meisjes achtige misschien toch niet al te meisjesachtige kamer. ‘Ik bang?’ Hij greens waarbij zijn ogen kort leken te fonkelen, het kon ook zijn dat Rachel het zich natuurlijk verbeelde. Kort staarde ze naar het plafon, dit was de enigste kamer waar niks gebeurd was. Misschien was de dader wel hier geweest maar zij was er toen niet. Misschien was het aan de ene kant wel goed geweest, misschien had het allemaal zo moeten zijn.. Maar wat was de reden dat Rachel nog in leven was ? De toekomst, die zou het haar allemaal uitleggen. Misschien wel een toekomst waarin ze niet een hekel had aan vampiers, een toekomst dat ze er misschien eentje zou worden, het was een opmerkelijk doel maar hoe groot was de kans er één te vinden die haar niet als tussendoortje aan zou zien.. ‘Het spijt me Rachel..’ Bij die woorden klom ze overeind, liet ze haar rug rusten tegen de wand van haar bed. Een bedenkelijke blik ruste over het gezicht van de veel te knappe Darren. ‘Het spijt me dat ik je niet geloofde, dat ik zo raar deed. Maar daar heb ik zo mijn redenen voor.’ Kort knikte hij terwijl de nieuwsgierigheid bij Rachel bij elk woord gewekt weet, ze meer wilde weten. Meer over Darren wilde weten. ’Het geeft niet.. Iedereen doet afentoe rare dingen waarvan ze later spijt hebben.. Je wekt alleen me nieuwsgierigheid, welke redenen ?’ Haar gezicht stond nieuwsgierig en bedenkelijk terwijl haar ogen rustte op Darren, dit keer keek ze hem wel aan. Zonder onzekerheid,zonder angst voor iemand. Ergens vertrouwde ze hem gewoon, het was een raar gevoel. Soms zag je personen en vertrouwde je ze, soms zag je ook andere personen en vertrouwde je die weer helemaal niet. Het was gewoon de eerste indruk meestal, hun ontmoeting was raar geweest, zijn uitnodiging ook maar ze dacht er verder niet over na. ’Je hoeft het niet ze niet te vertellen, als je het niet wilt tenminste.’ Rachel was niet het persoon namelijk dat graag van aandringen hield, ze was geen meisje die alleen maar doordramde over onzinnige dingen. Over dingen die niet belangrijk waren om te weten namelijk. Kort greens ze een keer terwijl ze naar buiten keek, het was behoorlijk donker. Haar ‘ouders’ zaten op dit moment vast zichzelf vol te duwen met overheerlijk veel te duur eten en dan werd haar verteld om niet te eten omdat ze te dik zou worden. Misschien moest ze zich straks ook maar omkleden om te gaan slapen, het was waarschijnlijk nu rond een uur of elf. Morgen hoefde ze toch niks belangrijks te doen en haar ouders zouden pas rond 1 uur of later terug komen aangezien ze buiten de stad uit eten gingen ongeveer een uur a anderhalf rijden. Wat je er maar voor over had om even te gaan eten.. Al die gedachtes betraden haar hoofd met in haar achterhoofd het roekeloze domme idee om ooit een vampier te worden, hoe kon ze hier mee rond lopen ? Welke gek zou der mee akkoord gaan om haar te veranderen en niet te doden.. Iedere vampier zou namelijk liever voor een tussendoortje gaan dan een vampierenmaatje. ’Nja, gelukkig zijn pleegmoedertje en vadertje de stad uit.. Beter dan dat ze hier thuis op mij zitten te mopperen.. Vooral pleegvadertje is irritant, bijdehand en zwaar betweterig. Ik moet van hem nog meer afvallen aangezien in te dik ben.. Maarja, je kan niet alles hebben.’ Kort greens ze terwijl ze doelloos naar de witte muur staarde. Zouden de geuren van haar echte ouders hier nog zijn, van haar broer en zusje ? Van de dader ? Allemaal vragen die zich tegelijk in haar doorgedraaide hoofd afspeelde.

[Sorry, had stage en was er van 8 uur s' morgens tot 10 uur s' avonds.]

-No problemo =D

Ze waren beide stil, opvallend stil. Maar het werd niet ongemakkelijk. Darren was diep in gedachten, evenals Rachel, tenminste dat leek zo, ze keek de hele tijd al naar het witte plafond en zei vrij weinig. Hij vond het wel goed zo, dan kon hij zich concentreren op het zich inhouden. Hij had net gegeten, met de honger was er nog en Rachel rook zo bizar ongewoon. Ze rook niet zoals zijn meeste slachtoffers altijd hebben geroken. Dat waren de gedachtes waar hij zich op dit moment in verdiepte, ook was hij benieuwd wat er allemaal door Rachels hoofd spookte. ’ ’Het geeft niet.. Iedereen doet af en toe rare dingen waarvan ze later spijt hebben.. Je wekt alleen me nieuwsgierigheid, welke redenen ?’ Darren keek op vanaf het dekbed waar hij al denkend de hele tijd naar staarde. Zijn ogen stonden wat bedenkelijk, zijn eene wenkbrauw wat fronsend. Haar vraag drong niet helemaal tot hem door, hij was er niet helemaal bij. ’Je hoeft het niet ze niet te vertellen, als je het niet wilt tenminste.’ Darren keek verdiept in de ogen van Rachel. Het was alsof ze elkaar al jaren kende, uit een vorig leven ofso. Hij voelde zich meer op zijn gemak bij haar in de buurt, maar ook was het zo raar dat hij anders dacht over een mens. Want altijd had hij de mens beschouwd als zijn voedsel. Hij keek kort van links naar rechts, waarbij hij iedere keer zijn wenkbrauw iets optrok. Toen kwam hij iets dichterbij Rachel, ’Ik zo mijn rede waarom ik het je onmogelijk kan vertellen’ Darren verplaatste zijn houding, en leunde nu tegen de bedleuning van Rachels bed. Met zijn armen over elkaar, ’ ’Nja, gelukkig zijn pleegmoedertje en vadertje de stad uit.. Beter dan dat ze hier thuis op mij zitten te mopperen.. Vooral pleegvadertje is irritant, bijdehand en zwaar betweterig. Ik moet van hem nog meer afvallen aangezien in te dik ben.. Maarja, je kan niet alles hebben.’ Darren schudde zijn hoofd, ’Rachel geloof je me als ik zeg dat je niet dik bent? Echt niet, je bent…. Mooi’ Hij lachte warm, zijn eerste warme lach geschonken aan een mens. Een zeldzaam moment, voor hem dan… Voor Rachel waarschijnlijk gewoon. Rachel stond op, Darren bleef staan en keek hoe ze naar de deur liep. ’Me ouders kunnen zo komen, het is beter dat je gaat!’ Darren knikt, eens gelijks. ’Zie ik je morgen weer?’ Vroeg ze. Darren lachte ’Maar natuurlijk. Hij grijnsde, waarbij hij opstond en voor Rachel de trap af liep. Achter hem hoorde hij plots een doffe klap, hij keek achterom en Rachel kwam op hem afgevlogen. Darren twijfelde niet en door zijn snelle reactie vermogen, had hij haar zo vast. Zonder enige moeite voorkwam hij dat Rachel viel, ’Gaat het?’ Hij tilde Rachel op alsof het niet was en zette haar onder aan de trap neer. ’Heb je ergens pijn?’ Iets wat bezorgd keek hij Rachel aan. Ze leek geschrokken, maar hij rook geen bloed. Dus ze was niet gewond. Darren slaakte een zucht, toen hij zich kort realiseerde dat Rachel hem aan had geraakt, en dus zo doende zijn ijskoude onmenselijke huid. En misschien was het ook een beetje opvallend, dat hij haar zonder enige moeite kon optillen en tegenhouden. Hij bereide zich al voor op een hele reeks vragen, of misschien wel erger een conclusies.

Het leek wel alsof Darren ook in gedachte leek te staan, dat hij geen stijve benen kreeg.. Rachel moest meestal om de paar minuten haar gewicht verplaatsen op haar andere been omdat het anders pijn zou gaan doen. Toen ze na een lange zwijgende maar aangenaamde stilte op de klok keek schrok ze op eigenlijk. ‘Ik heb zo mijn rede waarom in het je onmogelijk kan vertellen’ dichterbij dan eerst kwam hij bij haar in de buurt. Kort knikte Rachel. ’Oké, geeft niks. Als je je er niet goed bij voelt moet je iets niet vertellen en al helemaal niet doen..’ kort glimlachte ze een keer, het waren de woorden die haar moeder altijd tegen haar gesproken had. ‘Rachel gellof me als ik zeg dat je niet dik bent? Echt niet, je ben... Mooi’ warm lachte hij. Een lach die ze ergens graag zag op zijn gezicht, het gaf haar een warm gevoel van binnen. Op de een of de andere redenen was ze gewoon stapel gek geworden op haar buurjongen waarvan ze niet eens wist wie hij echt was, hoe oud hij was, waar hij vandaan kwam of hij een vriendin had. Allemaal dingetjes die voor haar reuze intressant waren eigenlijk maar misschien te raar waren om te vragen.. Nja Rachel was ergens ookwel raar dus eigenlijk paste het wel bij haar karakter. ’Ik geloof je Darren.’ Om zijn naam uit tespreken voelde eigenlijk gewoon goed. Op het laatste ging ze niet in, een blos sierde tegelijk haar wangen voor enkele secondes. Waarom was ze ook zo snel verlegen door lieve woorden van jongens vooral door de woorden van Darren en zijn lach. Kort keek ze op de klok, damn was het al zo laat! Darren moest wel gaan, helaas. ’Me ouders kunnen zo komen, het is beter dat je gaat!’ Sprak ze terwijl ze opstond. ’Zie ik je morgen weer?’ Haast verlegen vroeg ze het. ‘Maar natuurlijk.’ Hij grijnsde een keer terwijl ze de trap afliepen. Terwijl ze ergens gewoon aan het weg kwijlen was over Darren, het jammer vond dat de tijd zo snel ging, dat haar ‘lieve’ ouders weer terug zouden komen.. Gebeurde het allemaal ineens heel snel, op een of andere manier zette Rachel haar voeten te ver op de trap treden terwijl ze haar evenwicht verloor om naar beneden te vliegen.. Een korte schreeuw verliet haar keelgat terwijl ze haar ogen dicht kneep. Iets kouds leek haar vast te houden, haar op te vangen terwijl ze zich aan het gene vast klampte terwijl ze neergezet werd met een schrik waardoor ze eventjes wit zag. ‘Gaat het? Heb je ergens pijn?’ Waren de bezorgde woorden van Darren terwijl haar ogen kort dicht geknepen werden. ’Het gaat wel, denk ik.. Je ving me op, alsof ik een veertje was..’ Angstig maar verbaasd stond haar gezicht op hem gericht, haar gedachtes dwaalde alle kanten op terwijl ze zichzelf op de trap liet zakken. Hij was gewoon ongelovelijk sterk en knap! Iets aan hem trok keer op keer haar aandacht, het maakte niet uit dat hij deed, wat hij sprak het lokte haar naar hem toe als een muis die een stuk kaas rook en niet aan de verleiding kon ontsnappen. Op de laatste treden zat ze terwijl de trap weer kraakte, het was een gewoonte van de eikenhoutte trap namelijk om te kraken. Als je naar boven liep, als je naar beneden liep, als je bleef staan of als je erop ging zitten.. Het was een hobby als je het Rachel vroeg. Langzaam pakte ze met haar hand de traptrede vast terwijl ze haar lichaam een kwartslag verplaatste. Haar rug drukte tegen de stenen muur aan terwijl ze haar hand er vanaf haalde voelde ze een gemene pijn in haar hand. Kort keek ze er naar toen ze de houtsplinter zag zitten net onder haar vingers keek ze een beetje bleh. ’Houtsplinter.. Pff, ik denk dat de trap aan een grondige vernieuwing toe is..’ Gelukkig had ze een klein beetje lange nagels, niet extreem en ook niet gelakt maar toch, ze waren ergens goed voor. Langzaam pakte ze het ding vast terwijl ze het eruit trok met een behoorlijk moeilijk gezicht waarbij ze blijkbaar een stukje huid mee trok waardoor het begon te bloeden. Een paar kleine druppels. ’Godver, het bloed ook nog..’

Alsttuuuuu =)

’Het gaat wel, denk ik.. Je ving me op, alsof ik een veertje was..’ Darren lachte ’Ik zei toch dat je niet dik was’ Hij grijnsde kort waarna hij zijn blik bevestigde op de deur. . Het ging allemaal zo snel, veel te snel, zelf voor hem. Rachel viel van de trap, hij had haar opgevangen. Hij liet zijn blik glijden naar de ogen van Rachel waar hij de geschokte blik zag, waarschijnlijk door zijn ijskoud aanvoelende huid en de plotse kracht waarmee hij haar had opgevangen. Maar dat was het grootste probleem niet, nee iets veel erger. ’Houtsplinter.. Pff, ik denk dat de trap aan een grondige vernieuwing toe is..’ Darren hielt zijn adem in, toen Rachel de splinter uit haar handpalm trok. Hij hielt zijn adem in om niet de geur hoeven te ruiken, om zo proberend zijn dorst lust te tammen. Want haar dood wou hij niet op zijn geweten hebben, zeker niet nu hij bij Rachel zo’n magisch gevoel kreeg als hij bij haar in de buurt was. ’Misschien is het beter als je de splinter erin…’ Maar ze had hem al eruit getrokken, Darren hapte naar adem. En stapte achteruit, kijkend naar het bloed dat uit haar hand droop. Zijn ogen werden groot, en waarschijnlijk ook rood. Hij spande al zijn spieren aan, en greep met zijn hand naar de deurkruk. Zijn adem nog steeds inhoudend. Hij opende de deur, en wou naar buiten lopen. Eenmaal bijna buiten, waaide er een windvlaag voorbij waar hij zijn neusvleugels liet spannen. En dat was the limit, Darren gromde binnensmonds zoals een leeuw dat zou doen. Hij draaide zich om zijn ogen vurig, Darren was die aardige zo vriendelijke burenjongen van daarnet niet meer. Hij was verandert in een moordlustig wezen, uit op bloed. Op Rachels bloed. Rachel schrok en slaakte een korte gil waarna ze hem naar boven peerde. Darren tekende een gruwelijk valse lach op zijn gezicht, waarbij zijn hoektanden even zichtbaar werden voor Rachel. Die rende voor haar leven, richting haar kamer. Darren volgde, langzaam, ze kon toch niet ontsnappen. Ze kon onmogelijk ontsnappen aan hem. If he smells blood, he’s like the facking shark from Jaws. Hij liep de trap op Rachels kamer in, die ondertussen een poging slaakte het dak op te klimmen. Maar Darren was te snel en stond al achter haar. Hij greep haar broekspijp en sjeeste haar zo op haar bed. Met een plof kwam ze neer. Darren lachte, ’Shhh…’ Rachel lag op haar bed, en Darren leunde over haar heen. Zijn ene hand leunde naast haar gezicht. Met zijn andere hand hielt hij haar vast. Hij sloot zijn ogen en rook ’Weet je dat je ongelovelijk lekker ruikt,’ Hij bracht zijn neus dichterbije, waarna hij zijn ogen opende. En met zijn helder rode ogen recht in haar ogen keek. ’Weetje Rachel jij was speciaal, ik voelde iets bij jou wat ik nooit eerder bij een mens heb gevoeld. Maar helaas liet het niet goed af, het spijt me’ Darren grijnsde zijn gruwelijke grijns, waarbij hij zijn mond ligt opende klaar om te bijten. Hij bracht zijn mond bij haar oor ’Ik zal het snel doen, zodat je er niks van voelt. Dat beloof ik’ Fluisterde hij in haar oor. Zijn ijskoude lippen drukte hij zachtjes tegen haar hals aan. Hij rook, opende zijn mond nog iets verder. En zette zijn tanden tegen haar hals, klaar om door haar huid heen te prikken. ’Niet doen, Darren nee!’ Sprak een stem, niet die van Rachel. Een vrouwelijke stem, die leek hem toe te spreken vanuit zichzelf. Darren trok zijn hoofd iets naarachter. Hij was weer bij het zijne. Zijn ogen werden groot toen hij zag waar hij beland was, en wie doodsbang onder hem lag. Darren stond op, keek haar kort aan waarna hij het raam uitschoot. En zijn huis in verdween. Eenmaal thuis was hij woest, woest op zich zelf. Het scheelde niet veel, echt een haartje of hij had de dood van Rachel op zijn geweten gehad. Darren greep een stoel en smeet hem tegen de muur, de stoel sloeg kapot en viel op de grond. Darren hielt zich vast aan het aanrecht, waar hij steun zocht om niet nog meer dingen kapot te hoeven maken. Hij sloot zijn ogen en hielt beheerst adem.

Langzaam keek Rachel naar eigen hand, het was niet veel bloed dat eruit kwam gelukkig. Slecht’s enkele druppeltjes. Diep ademde ze in terwijl Darren had gesproken en ze luitsterde. Hij had gezegd dat ze niet dik was, dat was zo maar als er 56 kilo van de trap afvloog was dat toch even zwaar als je het haar vroeg tenminste. ‘Misschien is het beter als je de splinter erin..’Waren zijn woorden geweest terwijl hij naar adem leek te happen, enkele stappen naar achtere deed en zijn ogen groot werden... Angstig keek ze een keer terwijl hij de deur opende met een ingehoude adem, zo leek het tenminste. Enkele secondes later was er een luide binnenmondse grom hoorbaar, net een leeuw die zijn roedel bij elkaar riep.. Met een snelle beweging draaide hij zich om, zijn ogen waren fel rood geworden terwijl hij helemaal niet meer leek op de aardige burjongen, alsnog moest ze toegeven dat hij knap was.. Verkeerde moment was dit eigenlijk! Toen ze zich alles realiseerde schrok ze zich kapot.. Vampier, dat was hij.. Een vampier! Een korte gil slaakte ze terwijl ze met een hoog tempo naar boven rende, de deur dicht smeet om via het dakraam naar buiten te klimmen.. Desnoods zou ze naar beneden springen om dood te gaan maar niet door een vampier. Darren was alleen sneller dan Rachel ooit had durven te denken.. Hij greep haar bij haar broekspijp en sjeeste haar zo zonder enkele moeite op haar bed. Met een luidde plof kwam ze neer waarbij ze haar rug lelijk pijn deed. Straks zou ze er niks meer van voelen waarschijnlijk.. Als ze er niet meer zou zijn.. ‘Shhh’ Sprak hij terwijl hij een eng lachje had waarbij zijn hoektanden zichtbaar werden.. Dit moest een droom zijn, een hele slechte droom.. Darren leunde over haar heen terwijl zijn ene hand naast haar gezicht leunde terwijl de andere hand haar stevig vast hield. Met angst in haar ogen keek ze hem aan terwijl zijn ogen gesloten werden.. ‘Weet je dat je ongelovelijk lekker ruikt,’ Dichterbij kwam zijn gezicht terwijl zijn ogen geopend werden en zijn helder rode ogen recht in de hare keken.. ’Geen idee, ik sta nou niet bepaald iedere dag aan mezelf te ruiken..’ Als ze dan toch dood zou gaan dan maar een snelle dood als je het haar vroeg.. ‘Weetje Rachel jij was speciaal, ik voelde iets bij jou wat ik nooit eerder bij een mens heb gevoeld. Maar helaas liep het niet goed af, het spijt me.’ Darren grijnsde weer zijn enge onmenselijke grijns die best knap was.. Hoe kon ze op dit moment weg kwijlen als hij haar wilde vermoorden,als hij haar bloed wilde drinken.. Zijn mond werd richting haar oor gebracht terwijl ze haar ogen dichtkneep, hem niet eens aan wilde kijken meer en haar hoofd probeerde weg te draaien. ‘Ik zal het snel doen, zodat je er niks van voelt. Dat beloof ik’ Fluisterde hij bij haar oor. Ze voelde zijn ijskoude lippen zachtjes tegen haar hals aan.. Terwijl ze langzaam zijn tanden tegen haar hals aan voelde prikken.. ’Woow, de badguy kan ook nog netjes zijn.. Als je zo beleefd wil zijn, ga van me af, ga weg en laat me met rust! Eerst aardig doen om me te sparen zeker als maaltijd.. Ik wist niet dat ik een openbare wandelende bloedzak was.’ Haar woorden werden met woede en verdriet uitgesproken terwijl ze haar gezicht verder bij hem vandaan probeerde te trekken. Opeens trok Darren zijn hoofd weg terwijl hij ineens anders leek te zijn waarna hij ineens verdween.. Angstig kroop ze overeind terwijl ze het raam dicht gooide letterlijk en het opslot deed. Met snelle passen liep ze naar beneden, waar waren haar ouders ? Het was allang tijd om thuis te zijn toch ? Rustig liep ze naar de keuken terwijl ze een pleister op het mini wondje deed. Een auto was hoorbaar die het erfje opreed terwijl er enkele secondes later werd aangebeld. Een jonge lange jongen met blond haar stond voor de deur, hij was erg mager en had donker zwarte ogen. Iets wat misschien door het licht kon komen natuurlijk. Hij leek op de vriend van haar broer.. ’M’n broer is er niet. Hij is vermoord.’ Kort knikte zijn hoofd een keer terwijl z’n gewicht verplaatste naar het andere been. ’Weet ik, ik kwam ook niet voor hem maar voor jou. Rachel, aangenaamd ik ben Nick.’ Enkele stappen deed hij richting de deur terwijl Rachel hem een keer verward aan keek. ’Pardon?’ Hij keek haar met een serieuze blik aan waarbij z’n bovenlip opgetrokken werd en zijn scherpe hoektanden zichtbaar werden.. Vampier.. Hadden ze een officieel bericht gedaan, eet Rachel op.. ’Ik ben een jager liefje, als ik ergens aan begin maak ik dat ook af. Ik begon bij je ouders, toen je broer en toen dat kleine smakelijke zusje. Helaas was jij het huis uitgeglipt. Ik heb je laten lijden voor die daad, je bang gemaakt. Je angst aan gejaagd. Nu kom ik mijn doel afmaken.’ Kort greens hij. ’M’n ouders, m’n broer en m’n zusje dat was jij! Monster! Hoe kon je! Wij hebben jou nooit iets aangedaan! M’n pleegouders zullen straks thuis komen en ik weet zeker dat die meteen de politie zullen bellen!’ Dat laatste hoopte ze, ookal zou het misschien niet veel nut hebben.. ’Haha, dat is de reden waarom ik gecreeérd ben liefje, om te jagen. Je broer was aardig slim en kwam te snel achter dingen vandaar dat jullie dit allemaal is overkomen. Door hem kwam ik achter het bestaan van weerwolven.. Erg indrukwekkend was hij. Denkje nou echt dat ik zo blond ben als ik lijk? Nee dus, die hebben al lang een ongelukje onderweg gehad. Die zullen de komende tijd lijden waarna ze het zelfde lot ondergaan als jij op dit moment. Genoeg gepraat. Ik heb dorst.’ Binnen een snelle flits stond Nick al naast haar, greep haar wild bij haar keel en tilde haar langzaam op. Zo hard mogelijk schreeuwde ze terwijl het meer een piepend geluidje was dat hoorbaar was doordat haar keel dichtgeknepen werd en ze tegen de muur aangeduwd werd waarna hij haar liet zakken en zich om haar heen boog. Haar keel was vrij dus slaakte Rachel nog een poging maar wie zou haar op dit moment horen of uberhoud proberen te redden ? Angstig keek ze terwijl hij haar aankeek en zijn koude lippen zachtjes tegen de hare drukte terwijl Rachel hem sloeg zonder enig resultaat. ’Het is zo zonde om te vernietigen.. Het moet toch, het zal snel gebeuren.’ Toen zijn tanden tegen haar hals gedrukt werden, de puntjes te voelen waren was Rachel bang. Banger dan ooit, banger dan in heel haar leven. Terwijl zijn tanden haar huid doorboorde, zijn armen zich steviger om haar heel sloegen terwijl ze het bloed weg voelde trekken en haar armen uiteindelijk slap hingen omdat het toch niet hielp.. Schreeuwde ze voor een laatste poging voor hulp..

Hij was rustiger geworden van de situatie van daarnet. Maar de drang om iemand leeg te zuigen was er nog steeds, stopte de dorst dan nooit? Als dat niet het geval zou zijn, zou hij het zichzelf verbieden ooit nog bij Rachel in de buurt te komen. Dan zou hij moeten verhuizen, om te verkomen dat hij Rachel, lieve Rachel zou vermoorden. Of hij zou haar moeten veranderen in een monster ’NEE!’ Bulderde zijn stem, toen hij luisterde naar zijn eigen gedachtes. [b ]’Dat nooit’[/b] Hij wou Rachel niet zo’n kolbloedig monster maken zoals hij was. Dat wou hij haar niet aandoen! Plots schoot zijn hoofd omhoog, een bekende geur drong zijn neus binnen! Een geur die aardig dichtbij was, te dichtbij! Nee, niet hij. Darren gromde, toen hij de geur kon plaatsen. Het was Nick! Vroeger een goede vriend, en nu zowat de enige hier op de aarde als vampier die hem wou dood hebben. Maar eerst zoals hij gezworen zou hebben, geliefde van hem leeg te zuigen. En aangezien de geur niet bij zijn huis was, maar bij die van Rachel wist hij het wel. Darren flitste naar buiten, en ging via haar kamerraam haar huis binnen. Geruisloos rende hij in die flitsende snelheid naar beneden. Daar stond hij, met Rachel in zijn armen. Dit kon hij niet toestaan! Darren greep Nick bij zijn nek en gooide hem tegen de andere kant van de muur, waarna hij op hem af stapte en hem bij nek greep en hem een stukje van de grond tegen de muur omhoog tilde ’Long time no see Nick’ Hij grijnsde, aangezien hij veel ouder was dan Nick en dus veel sterker, en Nick dat ook wist. Kon hij dit gevecht met zijn ogen dicht nog winnen, maar het was Nick. En hij wist ook dat Nick soms van die plannen had die je nooit zou verwachten. Wat hem al een paar keer bijna het leven had gekost. Hij had wel eens een keer de politie op hem afgestuurd. Gelukkig was hij kogelvrij, maar het koste twee dagen om te genezen van al die kogel gaten. Darren gromde ’Het is aan jou de keuze Nick, of je maakt dat je wegkomt en zorgt ervoor dat ik je hier of waar dan ook nooit meer tegenkomt. Of ik beroof je nu gewoon simpelweg van het leven. Jij mag het zeggen’ Nick gromde en hapte, maar niks had zin, Darren was te sterk. Hij klauwde met zijn nagels in de hals van Nick, waar bloed uit kwam lopen. [i]’Laat me gaan Darren. Ik beloof dat onzin wat jij zij, en kom nooit meer terug’[/b] Hij hoorde in zijn stem dat het niet waar was. Maar toch was Nick het niet waard, en liet hij hem los. Nick zetten het op een rennen en verdween de nacht in. Toen zijn geur ook verdween, wist hij genoeg. Iets wat voorzichtig liep hij naar Rachel, bang dat ze nog bang voor hem was wat ze net bij hem gedaan had. Hij rook haar bloed van de wond die Nick had achtergelaten, en hij hielt zich sterk. Deze keer mocht hij zichzelf niet weer verliezen. Rachel was zwak heel zwak. Darren tilde haar op onder haar benen en rug. En tilde haar zo naar zijn huis, bij zijn huis aangekomen. Legde hij haar op de bank neer, ’Je hebt bloed nodig Rachel’ Rachel keek groot en bang uit haar ogen ’Rachel ik doe je niks! Ik ga je leven redden.’ Hij ging met zijn nagel langs zijn pols, en sneed er een diepe snee in. De pols hielt hij boven Rachels mond, waarna er bloed in haar mond druppelde. ’Drink Rachel, dan word je beter’ Rachel gehoorzaamde en dronk. Nadat ze genoeg had gehad, trok hij een stuk witte lap van een deken af en bond die om zijn pols. Als Rachel wakker werd zou ze waarschijnlijk vragen hoe het kwam dat ze hier was, hoe het kwam dat Darren zijn pols bloede. En wat er was gebeurd, zoveel vragen omdat ze ligt alles zou vergeten. Darren liet Rachel liggen zodat ze rustig kon genezen.

Angstig voelde ze nog steeds het lichaam van Nic tegen kzich aan terwijl alles in slowmotion leek te gaan. Op een of andere manier had hij zich los gemaakt van haar terwijl ze op de grond was gevallen en in een hoekje probeerde te kruipen.. Waarom moest dit haar allemaal overkomen ? Waarom wilde alles haar hebben op een of andere manier ? Het waren allemaal rare dingen eigenlijk.. Diep ademde ze in terwijl Darren op haar afliep, bang van hem was ze op dit moment niet, als hij niet was gekomen naar haar huis om haar te redden.. Dan was ze misschien dood geweest ? Van de rest wist ze niet veel meer. Op een gegeven moment werd ze wakker, alsof ze in slaap was gevallen. Kort knipperde terwijl ze haar ogen opende, haar blauwe ogen keken naar het plafon terwijl ze haar hoofd een keer draaide om te kijken waar ze was.. Darren’s huis was het antwoord. Uiteindelijk vond ze Darren die in een stoel zat, haar ogen werden kort groot van schrik terwijl ze hem bekeek. Een witte lap was om zijn pols gebonden terwijl er een rode vlek zichtbaar was. ’Darren..’ Zwakjes leek haar stem te klinken terwijl ze zich met alle geweld omhoog werkte, haar rug liet steunen tegen de armleuning. ’Wat is er gebeurd? Wat is er met jouw pols gebeurd ? Hoe ben ik hier gekomen ?’ Allemaal vragen vuurde ze meteen op hem af, ze wilde weten wat er allemaal was gebeurd gewoon. ’Wat is er met die Nick gebeurd en hoelaat is het enzo ?’ Langzaam draaide Rachel zich een kwartslag om zodat haar benen nog op de bank lagen maar haar rug tegen de rugleuning gedrukt was terwijl haar hoofd op de armleuning geplaatst werd, op haar arm.. ’Darren, ik wilde je nog bedanken.. Dat je me niet hebt opgegeten of hoe jullie dat noemen...’

Er waren heel wat uren voorbij gegaan, maar Rachel werd al snel wakker. Het begon immers ook al licht te worden buiten, wat betekende dat Darren zo moest gaan slapen. Rachel werd wakker en keek hem verschrikt aan, ’Rustig aan Rachel!’ Hij stond in een flits op uit zijn stoel, maar Rachel was sterk en duwde zichzelf in een zit positie. Darren ging weer in zijn stoel zitten, en lachte weer zijn trouwe warme lag. ’Hoe voel je je?’ Iets wat belangrijk was, ze zag er goed genezen uit. Zijn bloed deed blijkbaar wonderen of zo. Rachel branden plots los met allerlei vragen, wat hij natuurlijk kon verwachten. ’Darren…’ Hij lachte ’Ja?’ Zijn stem rustig, en ongelofelijk beheerst. ’ ’Wat is er gebeurd? Wat is er met jouw pols gebeurd ?’ Darren liet zijn blik glijden naar zijn pols, waarna hij de lap eraf trok ’Niets bijzonders, kijk maar’ Hij hielt zijn pols omhoog, er was niks meer te zien van de snee. ’ Hoe ben ik hier gekomen ?’ Darren liet zijn blik door de woonkamer glijden ’Ik heb je hier gebracht’ Zuchtte hij, toen hij weer terug dacht aan daarnet. ’ ’Wat is er met die Nick gebeurd en hoe laat is het en zo ?’ Darren lachte, zoveel vragen maar het was wel zo eerlijk gewoon te antwoorden, met eerlijke woorden ’ Nick heb ik weggejaagd, hij zal je niet meer lastig vallen’ Er klonken niet zekere woorden in zijn stem. Zijn blik gleed naar buiten ’Het is zo ongeveer 6 uur in de ochtend.’ Hij kon de warmte al op zijn huid voelen, over een half uurtje was het licht buiten. En dan moest hij hier weg zijn. Rachel draaide zich recht, waarbij ze bleef zitten ’Ik wilde je nog bedanken.. Dat je me niet hebt opgegeten of hoe jullie dat noemen...’ Darren lachte, ’Geen dank hoor. En je mag het noemen zoals je het wil’ Hij grinnikte, hij vond het wel grappig dat Rachel meteen dacht dat alles anders was. Darren stond op ’Dus Rachel nu je weet wat ik ben?! Ben je nu dan niet verschrikkelijk voor of tenminste bang?’ Aangezien een vampier de moordenaar was geweest van haar ouders. ’Ik bedoel ik had je bijna vermoord! Bijna leeg gedronken’ Hij zuchtte en liet zijn blik rusten op Rachel ’Rachel…. Misschien is het beter als we elkaar niet meer zien! Ik zou met 1 simpele beweging je hoofd eraf kunnen rukken, en voor mij ben je als een drugs, je geur is zo verslavend’ Het was de pure waarheid, hij kon niet anders dan zeggen wat hij vond. ’Ik moet gaan, het word zo licht.’ Darren liep richting de deur van de kelder ’Misschien is het beter als je me nooit meer ziet!’ Darren opende de kelderdeur en verdween de duisternis in. Waarna hij in een stoel ging zitten in het hoekje van de kelder.

‘Rustig aan Rachel’ Waren zijn woorden geweest. ‘Hoe voel je je?’ Rustig knikte ze een keer. ’Ik voel me alsof ik 40 kilometer heb hardgelopen en een paar keer goed gevallen ben geweest.. Nee, het gaat wel, ik voel me beter dan eerst. Gelukkig.’ ‘Niets bijzonders, kijk maar’ sprak hij terwijl de lap eraf getrokken werd terwijl zijn pols omhoog gehouden werd voor haar, kort knikte ze een keer. ‘Ik heb je hier gebracht’ zuchtte hij. ‘Nick heb ik weg gejaagd, hij zal je niet meer lastig vallen’ Er leken onzekere woorden in zijn stem te klinken. ‘Het is zo ongeveer zes uur in de ochtend.’ Damn, was het alweer zo vroeg ? Kort knikte ze een keer. Waarom gingen nachten zo snel om eigenlijk. ‘Geen dank hoor. En je mag het noemen zoals je het wil’ Kort leek Darren te grinniken. ‘Dus Rachel nu je weet wat ik ben?! Ben je nu dan niet verschrikkelijk voor of tenminste bang? Ik bedoel ik had je bijna vermoord! Bijna leeg gedronken.. Rachel.. Misschein is het beter als we elkaar niet meer zien! Ik zou met 1 simpele beweging je hoofd eraf kunnen rukken en voor mij ben je als een drugs, je geur is zo verslavend..’ Kort keek ze hem aan.. Denkend over woorden en dingen die ze moest zeggen. Bang was ze niet van hem, niet meer tenminste na gisteravond. ’Ik was bang.. Toen je me aanval maar dat was me eigen schuld.. Als ik naar je geluisterd had was het nooit gebeurd denk ik.. Maar nadat je me gister had gered zoals ik het maar even noem wist ik dat je me niks zou doen.. Anders had je me echt wel vermoord, en je gaat me niet zeggen dat ik er gister zonder kleerscheuren vanaf gekomen ben.. Denk ik.. Ik denk dat ik gewoon voorzichtiger moet zijn, vaker luisteren behalve als het over het laatste gaat!’ ‘Ik moet gaan, het word zo licht.’ Darren liep richting een deur terwijl hij sprak. ‘Misschie is het beter als je me nooit meer ziet!’ Terwijl hij verdween naar beneden. Was hij nou echt zo gek, om haar eerst stapel gek op hem te laten worden en dan dit te flikken. Langzaam stond ze op terwijl ze hier en daar een nare spierpijn leek te voelen terwijl ze de kelder in liep. Terwijl haar ogen al snel aan het donker leken te wennen zag ze Darren zitten in een hoekje op een stoel. ’Je komt niet zo gemakkelijk meer van me af denk ik Darren.. Tenzij je me echt, maar dan ook echt zou weg sturen..’ Het maakte haar niks uit of ze hier de hele dag moest zitten.. Rustig keek ze of de grond vrij was van scherpe dingen terwijl ze zich langzaam door haar benen liet zakken om op de koude grond te zitten.

Het viel wel te raden dat Rachel hem naar beneden zou volgen. Hij keek vanuit zijn stoel op toen ze naar beneden de trap af liep, even hielt hij zijn adem in, bang dat ze van de trap af zou vallen. Maar het ging goed, ze keek waar ze haar handen en voeten plaatse en liep zo soepel de trap af. Richting hem, Darren knikte. Zo eigenwijs als ze was, ’ ’Je komt niet zo gemakkelijk meer van me af denk ik Darren.. Tenzij je me echt, maar dan ook echt zou weg sturen..’ Darren lachte, ze vroeg er gewoon om. In een flits stond hij voor haar, en voor het eerst heel erg dichtbij zonder dodelijk bedoelingen. Er zat misschien 5 cm tussen haar hem in. Darren keek diep in haar blauwe ogen, zijn ogen waren nog steeds donkerrood gekleurd. Hij had zijn hoofd wat omlaag gebogen, aangezien hij een halve kop groter was dan haar. Hij ging voorzichtig met zijn hand omhoog en schoof met zijn vinger een haarlok weg van haar gezicht, en stopte hem terug achter haar oor. Darren wist dat Rachel als een blok voor zijn charmes zou vallen, het was gewoon zo makkelijk. Hij opende zijn mond iets waarna hij fluisterde ’Zal ik je dan maar echt wegsturen, Rachel? Want ik zou het wel leuk vinden als je me gezelschap komt houden’ Zijn stem zachtjes, en zo verleidelijk. Hij kwam met zijn mond dichterbij die van Rachel, maar waarna ze dacht dat ze elkaar zouden raken flitste hij in die zelfde snelheid weer weg. Het was zo grappig iedere keer als hij zo dicht bij Rachel kwam ging haar tekeer, als die van een opgefokt hert. ’Rustig Rachel, ik hoor je hart hier helemaal kloppen’ Hij grijnsde breed, waarna hij tegen de muur ging leunen. ’Het is wel donker de komende 12 uur, als je echt hier blijven. Opgesloten zitten met mij, een gevaarlijk monster… Vind je dat niet eng?’ Zijn klonk wat speels. De deur klapte dicht achter Rachel waardoor zei echt geen hand meer voor ogen kon zien. Hij wel, hij kon super goed zien. Hij stond opnieuw voor Rachel, deze keer pakte hij haar hand zachtjes vast. ’Wees niet bang’ Darren trok haar van de trap af, deze keer zo zachtjes. Dat ze met een lichte zwaai in zijn armen belande, zijn ene arm onder haar benen en zijn andere hand steunde haar rug. Hij tilde haar zonder enige moeite richting de stoel, waarna hij haar zachtjes in de stoel liet zakken. ’Wil je dat ik het licht aan doe?’ Het was als een komische grap bedoelt. Zei wist niet er hier licht was, hij wel. Alleen vond hij het gewoon leuk Rachel te doen dragen naar de stoel, omdat ze niks zag. Darren knipte het licht aan, ’Zo, dat is beter vind je niet?’ Hij grijnsde breed, ’Zou je niet wat meer over mij willen weten, ik bedoel… Je loopt niet iedere dag een vampier tegen het lijf aan dat je niet opvreet…’ Ook al is de verleiding groot wou hij erachter aan zeggen. ’En sowieso ben ik een van weinige vampiers die nog op deze oude wereld rondloopt.’ Op Nick na dan, maar die zou ook niet lang meer leven. Niet zolang hij nog op deze planeet rond liep. Darren zuchtte diep, waarna hij tegen de muur aanleunde. Zodat hij tegenover Rachel kwam te staan. Zijn ogen gericht op de hare.

Gelukkig was Rachel dit keer niet van de trap afgevallen, haar passen waren dit keer rustig,gecontroleerd en vooral voorzichtig. Rachel hoorde zelfs in het donker nog Darren lachen terwijl hij ineens met een razend snelle flits voor haar stond waardoor ze kort schrok. Darren stond heel dichtbij haar, misschien dat er enkele centimeters tussen zaten. Darren keek haar diep aan terwijl zijn ogen een donker rode kleur hadden. Misschien omdat hij honger had ? Eigenlijk dorst. Hij boog zijn hoofd iets omlaag aangezien Darren een halve kop groter was dan haar, eigenlijk meer een reus. Ze voelde zijn koude vinger kort haar gezicht raken terwijl hij een verdwaalde haarlok achter haar oor plaatste. Fluisterend begon zijn stem met spreken. ‘Zal ik je dan maar echt wegsturen,Rachel?’ Uitdagend schudde ze nee. ‘Want ik zou het wel leuk vinden als je me gezelschap komt houden’ zijn stem was zo zachtjes en tegelijk verleidelijk zodat hij haar helemaal gek maakte. Waarschijnlijk genoot hij er nog van ook. Zijn mond kwam dichterbij die van haar terwijl ze kort dacht dat ze elkaar zouden raken waarna hij in een snelle beweging weg flitste. Damn, dat flitsen bleef keer op keer apart waardoor haar hart harder ging kloppen. ‘Rustig Rachel, ik hoor je hart hier helemaal kloppen’ Rachel schudde haar hoofd nog een keer, ’Weetje hoe raar het is om te voelen hoe er eerst iemand naast je staat en diegene dan opeens verdwenen is om daarna weer plots op teduiken..’ Kort greens ze een keertje. ‘Het is wel donker de komende twaalf uur, als je echt hier wilt blijven. Opgesloten zitten met mij, een gevaarlijk monster.. Vind je dat niet eng?’ Zijn stem leek speels te klinken terwijl haar mond open viel.. ’Zo lang! Ik heb eigenlijk best medeleiden met je dat je de hele dag zeg maar in het donker moet zitten.. Een gevaarlijk monster? Jaa, heel gevaarlijk Darren, een monster dat wel twee keer me gered heeft van botbreuken en een halve dood.. Tja, eng.. Aan de ene kant wel, aan de andere kant niet.’ Kort greens ze een keer terwijl de deur achter haar dichtklapte waardoor ze helemaal niks meer zag. Leuk die trucjes. Darren leek opnieuw voor haar te staan terwijl ze zijn hand voelde die de hare zachtjes vast pakte. ‘Wees niet bang’ Waren zijjn woorden terwijl hij haar zachtjes van de trap aftrok. Ze belande op een of andere manier met een lichte zwaai in zijn armen, zijn ene arm onder haar benen terwijl de andere haar rug ondersteunde. Als een reflectie klapte Rachel zich vast aan hem, bang om te vallen. Haar armen werden om zijn nek geslagen terwijl ze iets probeerde te zien terwijl Darren haar daarna in een stoel liet zakken heel zachtjes en ze hem lost liet. ‘Wil je dat ik het licht aan doe?’ Licht ? Was hier licht ? ’Had je daar niet eerder mee kunnen komen voordat ik als een angsthaasje de trap af strompelde bang om te vallen ? Sinds wanneer heeft een kelder licht ?’ Haar kelder had nooit licht gehad eigenlijk.. Niet dat ze er ooit in kwam maar toch.. Darren knikte ineens het licht aan terwijl Rachel haar armen voor haar gezicht deed om haar ogen te beschermen tegen het plotselinge licht. Langzaam haalde ze haar armen weg om haar ogen aan het licht te laten wennen. ‘Zo, dat is beter vind je niet?’ Breed grijnsde hij. ’Zo, das ff wennen.’ Sprak ze terwijl ze een paar keer knipperde met haar ogen. ‘Zou je niet wat meer over mij willen weten, ik bedoel.. Je loopt niet iedere dag een vampier tegen het lijf aan dat je niet opvreet.. En sowieso ben ik een van de weinige vampiers die nog op deze oude wereld rondloopt.’ Darren stond recht tegen over haar terwijl hij haar aankeek. Diep haalde ze een keer adem terwijl ze uitdagend greens. Uhm, hij vroeg om vragen, dan zou hij vragen krijgen. ’Wat ik me afvraag, hoe oud ben je eigenlijk? Hoebedoel je oude wereld.. Dat jezelf heel oud bent of dat er weinig vampiers rond lopen ?’ Het laatste leek haar heel erg raar omdat deze wijk ermee bezaaid leek te zijn eigenlijk.. ’Weet je nog hoe je leven voor het vampier zijn was? Wie je heeft veranderd, hoe je bent veranderd ? Al dat soort dingetjes..’ Kort dacht ze aan de afgelopen nacht, Nick had gesproken over haar broer die van het bestaan afwist van Vampieren maar ook van Weerwolven.. ’Nick sprak gister tegen me.. Dat gedeelte weet ik nog, hij had het erover dat hij me broer gebruikte als onderzoeker zeg maar.. Zo was hij achter het bestaan van Weerwolven gekomen.. Zouden die ook echt bestaan ? Ik dacht eigenlijk dat alleen vampiers bestonden, eerst eigenlijk..’ Haar stem hield ze zo kalm mogelijk terwijl ze hem aankeek dit keer. ’Je vroeg er zelf om hé’ Kort glimlachte ze een keertje terwijl ze kort de kelder bekeek..

Darren ging kort met zijn hand door zijn dikke donkere bos haar, waarna hij lachend Rachel aan keek. Het was raar om weer te lachen, even alsof hij weer mens was zoals vroeger. Hij moest lachen om de droge bijdehante opmerkingen van Rachel. Ze wist op alles wel haar woordje klaar, daar hielt hij wel van. Zo was hij niet de enigste die wat zei. Darren begon licht spijt te krijgen van zijn vraag of ze geen vragen had?! Want hij werd overladen met vragen, ’ ’Wat ik me afvraag, hoe oud ben je eigenlijk? Hoe bedoel je oude wereld.. Dat jezelf heel oud bent of dat er weinig vampiers rond lopen ‘ Darren grijnsde, en liet zijn blik even vallen op de zwarte grond voor hem. ’Ik ben 20 jaar, maar als je bedoelt hoelang ik al 20 ben… zo’n 4 eeuwen. En er lopen inderdaad nog maar weinig vampiers rond die zo oud zijn. De meeste leven niet erg lang…’ Niet dat hij een uitzondering was, er waren vast wel oudere vampiers dan hem. Darren gooide zijn blik roekeloos naar Rachel, ’ ’Weet je nog hoe je leven voor het vampier zijn was? Wie je heeft veranderd, hoe je bent veranderd ? Al dat soort dingetjes..’ De vragen leken moeilijker te woorden, maar Darren wist ze te handelen. ’ Ik weet vrij weinig van mijn mensen leven, eigenlijk helemaal niks als ik er zo over nadenk. Wie me verandert heeft? Uh, serieus geen idee.’ Hij lachte, eigenlijk interesseerde het hem weinig wie hem zo had gemaakt. ’En hoe ben verandert weet ik ook niet, maar waarschijnlijk gewoon zoals de meeste mensen worden verandert in een vampier’ Hij had geen zin in verdere uitleg hoe je in een vampier werd verandert. Het was eigenlijk best gruwelijk,en hij wist wel zeker dat Rachel zou gaan schrikken. Het werd een hele tijd stil, Darren was in een soort slaap toestand, maar hoorde nog wel alles. Hij had immers geen slaap nodig, maar af en toe voelde het wel goed om stil te zitten en te luisteren naar alles om heen. Hij was nu aan het luisteren naar de hartslag van Rachel, het was verslavend. Zoiets als schaapjes tellen als je niet in slaap kon komen. ’Verveel je je al?’ Vroeg Darren plots, wat de stilte ijzig deed breken. ’Gelukkig zal het zo avond zijn’ Dat kon hij horen, want het werd stiller op straat. ’Alleen zit ik met het probleem dat ik zal moeten gaan jagen, en ik jou hier alleen moet laten.’ Hij hoopte op een mededeling van Rachel. Dat zei misschien een oplossing wist op deze situatie.

‘Ik ben 20 jaar, maar als je bedoelt hoelang ik al 20 ben.. ZO’n vier eeuwen. Er lopen inderdaad nog maar weinig vampiers rond die zo oud zijn. De meeste leven niet erg lang..’ Kort knikte ze een keer en was haar mond open gevallen bij de vier eeuwen.. ’Woow, respect. Dus eigenlijk zou ik dus U moeten zeggen tegen je ?’ Kort greens ze een keer terwijl ze verder luisterde naar hem. ‘Ik weet vrij weinig van mijn mensen leven, eigenlijk helemaal niks als ik er zo over nadenk.. Wie me veranderd heeft? Uh serieus geen idee.’ Kort knikte ze een keertje terwijl ze verder luisterde naar hem. ‘En hoe ben verandert weet ik ook niet, maar waarschijnlijk gewoon zoals de meeste mensen worden verandert in een vampier’ Kort trok ze haar wenkbrauw omhoog maar wist hier eigenlijk helemaal niet verder op in te gaan. Een lange viel terwijl haar ogen langzaam dicht gezakt waren. ‘Verveel je je al?’ Door die woorden schudde Rachel zichzelf wakker uit haar halve slaap modus. Ze had de afgelopen nacht niet bepaald veel geslapen namelijk.. ‘Gelukkig zal het zo avond zijn, alleen zit ik met het probleem dat ik zal moeten gaan jagen, en ik jou hier alleen moet laten.’ Kort knikte ze een keer terwijl haar slaperige ogen op Darren gericht waren. ’Ik heb wel een idee’tje. Terwijl jij aan het jagen bent.. Kan ik even gaan slapen.. Niet dat je nu veel aan me hebt want ik lig hier, eigenlijk zit ik hier ookal weg te dommelen.. Tja, mensen houden nou eenmaal weer van slapen.’ Kort greens ze naar hem terwijl ze rechtop ging zitten en het slaap uit haar ogen probeerde te vrijven, wakker blijven dus. Diep ademde Rachel in terwijl ze omzich heen keek, zouden haar pleeg ouders eigenlijk al thuis zijn ? Het intresseerde haar aan de ene kant wel iets maar aan de andere kant helemaal niks. ’Maar waarom zit je eigenlijk in de je kelder als je ook de binnenkant van je huis kan verduisteren of is dat te opvallend? Bijvoorbeeld de boven etage ofzo, het is maar een idee’tje natuurlijk.’ Kort gaapte ze een keer terwijl Rachel zichzelf uitrekte terwijl enkele van haar botten kraakte en knapte zonder enig doel. Dat gebeurde wel vaker, het was een soort van gewoonte om haar stijvigheid weg te werken geworden zeg maar. Daarna liet ze haar vingers knakken, ook een algemene wakker word methode voor haar.

Hij kon een lach niet onderdrukken op de reacties van Rachel toen hij vertelde hij oud hij was, en antwoord gaf op de andere vragen die Rachel had gesteld. Ondertussen was Rachel bijna in slaap gevallen, dat hoorde hij aan haar hartslag dat steeds langzamer ging kloppen. En haar ademhaling werd rustiger, het was best ontspannen om zo naar Rachel te luisteren terwijl ze sliep. Pas toen hij de vraag stelde of ze zich al verveelde werd ze wakker, wat eigenlijk de bedoeling was. Aangezien je hier het verschil tussen dag en nacht niet zou merken, tenminste Rachel niet. Hij wel, hij zou het buiten horen aan de mensen die s’avonds minder veel lawaai maakte als overdag. ’ ’Ik heb wel een ideetje. Terwijl jij aan het jagen bent.. Kan ik even gaan slapen.. Niet dat je nu veel aan me hebt want ik lig hier, eigenlijk zit ik hier ook al weg te dommelen.. Tja, mensen houden nou eenmaal weer van slapen.’ Darren knikte ’Je hebt gelijk’ Hij lachte waarna hij op stond, hij had hele tijd tegen de muur gestaan. Zonder zich ook maar te hoeven bewegen, als een standbeeld. Rachel kwam uit der stoel gestaan, en liep naar de deur. Maar Darren was haar voor, en ging voor der staan en tilde haar op, vervolgens flitste haar naar boven. En zette hij haar neer op zijn kamer. Een vrij groot bed met dikke witte lakens en kussens stond in zijn kamer, en 1 kast voorderest niets. Rachel ging naast zijn bed staan, Darren ging voor haar staan zoals hij eerder had gedaan. Hij grijnsde waarbij je hoektanden zag, ’Ik kan natuurlijk ook alvast met jou beginnen’ Hij stond over Rachel heen gebogen, met beide handen pakte hij haar hoofd en duwde haar hoofd iets naar links zodat haar nek bloot kwam te staan. Hij bracht zijn mond vlak bij haar hals, en gromde binnensmonds. Hij hoorde Rachels hart tekeer gaan, hij grijnsde waarna hij zijn koude lippen op haar nek drukte. En haar een zachte kus gaf. Voordat Rachel kon reageren was hij alweer de nacht in verdwenen. Het was gewoon zo leuk om met Rachel te spelen, haar bang te maken en daarna te verleiden. Als vampier was hij blijkbaar aantrekkelijk of zo, want knap? Darren hurkte neer op een dak waarna hij over de straten uit keek. Hij zag niks, Darren focuste zich op zijn geur vermogen. Hij roek genoeg maar hij naar iets opzoek wat in de buurt was. En inderdaad al snel pikte hij een geur op, de geur kwam bij het buurt restaurant vandaan. Darren flitsen over de daken naar het dak van het restaurant, in een donkere steeg stond een mevrouw rond de leeftijd 25 jaar. Ze was vuilnis buiten het zetten. Darren twijfelde niet, dit was immers een mooie kans. Hij sprong van het dak op de grote prullenbak waar de mevrouw voor stond. Ze schrok en slaakte een korte en wou wegrennen toen ze zijn grote rode ogen zag. Enkel alleen zijn ogen want de rest van lichaam verschuilde in de duisternis. Darren greep de mevrouw waarbij hij haar tegen de prullenbak aan duwde. Hij hielt zijn hand voor mond zodat ze niet meer kon gillen. Er was niemand dus zodoende kon hij zijn ding doen. Darren lachte speels, zijn hoektanden ontbloot. ’Shh stil! Straks hoort iemand ons nog’ Darren duwde haar hoofd iets naar links en bracht zijn mond bij haar hals. Toen hij eenmaal de geur rook van haar bloed onder haar huid vandaan, trok hij zijn lippen op. In een super snelle beweging beet hij haar in haar nek. Bloed gutste eruit en stilde zijn meeste dorst. Hij zou waarschijnlijk wel een stuk of drie mensen moeten leegdrinken wou hij voorlopig genoeg hebben. Toen de mevrouw eenmaal ontdaan was haar bloed, liet hij het lijk zakken op de grond. Met zijn arm ging hij langs zijn mond, Darren was tevreden zo voor de komende avond. Hij zetten zich af en sprong via de container weer op het dak en rende zo richting huis. Via de daken ging altijd veel sneller. Eenmaal aangekomen via het raam van zijn kamer zag hij Rachel vredig liggen te slapen. Darren lachte warm bij het zien van Rachel. Hij liep geruisloos de kamer binnen, en ging naast Rachel op het bed liggen. Hij lag op zijn rug met zijn handen onder zijn hoofd en staarde naar het plafond. Luisterend naar Rachel haar hartslag en ademhaling.

‘Je hebt gelijk’ Darren lachte terwijl hij bewoog, hij leek net een standbeeld zoals hij daar gestaan had de hele tijd namelijk.. Rustig stond Rachel op vanuit de stoel terwijl haar hele lichaam stijf was geworden van de zit houding en het verkeerde liggen dat ze had gedaan.. Uhm, volgende keer toch maar een paar keer bewegen en wakker blijven dus. Toen ze voor de deur stond dook Darren ineens voor haar op, ze moest echt aan die snelheid wennen terwijl hij haar vanuit het niets optilde terwijl ze het ene moment nog bij de deur stonden en het andere moment in een kamer stond. Woow, waren ze zo snel een trap opgelopen ? Rachel wilde eigenlijk ook zo snel zijn! Een vrij groot bed met chique witte lakens en kussens stond in het midden van de kamer terwijl er één kast stond. De kamer was eigenlijk veel te groot voor de spullen die er eigenlijk in stonden. Weer grijnsde Darren terwijl zijn hoektanden zichtbaar werden en Rachel haar hart weer als een razende tekeer ging van angst. ‘Ik kan natuurlijk ook alvast met jou beginnen’ Darren boog zich over haar heen terwijl zijn handen haar hoofd pakte. Met angst keek ze hem aan terwijl hij haar hoofd naar niks boog en haar nek vrij was voor een aanval. Zijn mond kwam in de buurt van haar hals terwijl een grom hoorbaar was die al haar nekharen overeind deed laten komen. Zijn lippen raakte haar nek terwijl hij niet beet maar een zachte kus gaf. Voordat ze maar iets kon doen was hij alweer in de nacht verdwenen. Langzaam liet Rachel zich op het bed zakken om te gaan liggen. Het bed was overheerlijk zacht en was fijn voor haar stijve spieren. Het dekbed werd opzij geschoven zodat ze eronder kon gaan liggen. Haar lichaam was ijskoud maar dat had ze het eigelijk ook alleen was ze te beroerd geweest om dat toe tegeven. Na enkele secondes kreeg ze het al snel warmer door het dekbed terwijl haar ogen al snel dichtvielen. Langzaam begon ze te dromen, te dromen over Darren, de gebeurtenissen terwijl ze enkele dingen maar bleef zien. Nick die sprak over haar broer maar ook over de weerwolven.. Misschien moest ze toch maar is meer informatie zoeken over Weerwolven om erachter te komen of ze echt bestonden, of het allemaal waar was. Wie weet, het zou wel redenen hebben waardoor Nick wantrouwig werd doordat haar broer steeds meer te weten kwam.. Ook droomde ze over andere dingen, hoe het zou zijn als zij een vampier was. Op mensen jagen die onschuldig zouden zijn zou ze nooit doen.. Ookal zou het al haar zelfbeheersing moeten kosten. Diep ademde ze in terwijl er een uur voorbij ging terwijl ze langzaam wakker werd en zich omdraaide. Haar hand raakte iets kouders aan terwijl haar hoofd zich tegen het iets aanlegde terwijl ze haar ogen opende om naast haar Darren te zien liggen. Kort knipperde met haar ogen terwijl Rachel zich omhoog werkte en opzij schoof iets bij hem vandaan. ’Sorry! Mompelde ze zacht terwijl ze zichzelf meer omhoog werkte en gelijk klaar wakker was. Darren lag rustig op zijn rug terwijl zijn handen onder zijn hoofd geplaatst waren terwijl hij naar het plafon leek te staren. ’Uuh, fijne jacht gehad ?’ Langzaam begonnen haar ogen aan de nieuwe omgeving te wennen terwijl ze naar Darren keek, er leek bloed op zijn arm te zitten namelijk. ’Je hebt je ontbijt meegenomen volgends mij?’ Wijzend naar het bloed terwijl ze kort nadacht. ’Ik heb weer even een vraag hé. Op wat jaag je eigenlijk ? Je vermoord toch geen mensen of wel ?’ Bedenkelijk en vragend keek ze hem aan.. Rachel hoopte van niet maar waarschijnlijk zou het antwoord toch ja zijn.. Rustig pakte Rachel het kussen achter haar rug vandaan terwijl ze anders ging zitten.. Heel langzaam begon ze in haar hoofd een plannetje te maken om hem terug te pakken.. Want hij vond het gewoon leuk om haar angst aan te jagen en dan te verdwijnen en haar hart half op hol geslagen achter te laten. Terwijl ze het kussen op haar benen had liggen pakte ze het beet en gooide ze het met een snelle beweging naar Darren. ’Die had je te goed met de bangmakerij dingetjes. Je schrok wel hé! Geef het maar toe!’ Rachel grijnsde een keer terwijl ze wist dat het onmogelijk zou zijn om hem te laten schrikken aangezien hij haar altijd twee passen voor zou kunnen zijn door zijn snelle reactievermogen en zijn snelheid.. Damn, dit kreeg echt nog een staartje als het aan haar lag.

Darren sloot kort zijn ogen, maar opende ze weer snel toen hij de warme huid van Rachel tegen zich aanvoelde. Blijkbaar draaide ze zich om werd ze wakker, waarna ze zijn ijskoude huid aanraakte. ’Sorry!’ Darren lachte ’Geeft niks’ Darren duwde zich zelf omhoog, zodat hij rechtop kwam te zitten tegen de leuning van het bed. Hij had zijn voeten over elkaar, en legde zijn handen op zijn schoot neer. ’Uuh, fijne jacht gehad?’ Hij lachte hard, best komisch eigenlijk. En ook raar dat Rachel het gewoon bleek te vinden, dat ze er zo droog over dacht. ’Ik heb een prima jacht gehad! Heb jij lekker geslapen?’ Hij liet zijn ogen glijden over Rachel, die zichzelf ook in zit positie duwde. ’Je heb je ontbijt mee genomen volgens mij?!’ Darren’ zijn ogen vormde spleetjes, waarna hij zijn hand op de bloed veeg legde. Hij gaf geen reactie op de mededeling van Rachel. ’ ’Ik heb weer even een vraag hé. Op wat jaag je eigenlijk ? Je vermoord toch geen mensen of wel ?’ Darren liet zijn hoofd zakken, ’Jij blijft vragen stellen he? Haha’ Darren knikte met zijn hoofd ’En ja tuurlijk gaan er mensen dood. Hoe zou ik anders aan mijn voedsel moeten komen?’ Er waren genoeg andere dingen die hij zou kunnen proberen, maar hij had nou eenmaal mensenbloed nodig. Vroeger had hij geprobeerd om op dierenbloed te leven, maar dat was een waardeloze optie. En eigenlijk was het een veel grotere kick om op mensen te jagen. Darren zag hoe Rachel het kussen onder haar rug vandaag trok, en hem voor haar neer lag. Plots greep ze het kussen en gooide ze het kussen naar hem toe, Darren bracht automatisch zijn hand omhoog waarbij hij het kussen tegen hielt. Hij grijnsde breed ’ ’Die had je te goed met de bangmakerij dingetjes. Je schrok wel hé! Geef het maar toe! Darren grijnsde breed ’Ik denk dat je toch wat meer je best moet doen hoor!’ Eigenlijk best gemeen, maar een mens zou dat gewoon nooit lukken. Hij kon er ook weinig aan helpen. ’Ik vind dat het nu mijn buurt is om vragen te stellen!’ Hij ging kort met zijn hand door zijn haar’[/b] Waarna hij opstond en bij het raam ging staan kijkend naar buiten slaakte hij een zucht. ’Hoe oud ben jij eigenlijk Rachel? En zit je niet op school of zo?’ Hij liet zijn blik van buiten terug naar Rachel glijden, zijn ogen waren nu zwart gekleurd ’Ik bedoel mensen van jou leeftijd gaan toch naar school?’ Darren beet afwachtend op zijn onderlip.

‘Geeft niks’ Waren zijn woorden geweest terwijl Rachel het laatste beetje slaap uit haar ogen vreef en zichzelf een keer uitrekte. ‘Ik heb een prima jacht gehad! Heb jij lekker geslapen?’Kort knikte ze een keertje. ’Ja, volgends mij had ik me slaap ff nodig..’ Kort greens ze een keertje terwijl ze naar hem keek en zijn hoofd zakte. ‘Jij blijft vragen stellen he? Haha’ Daarna knikte hij met zijn hoofd. ‘En ja tuurlijk gaan er mensen dood. Hoe zou ik anders aan mijn voedsel moeten komen?’ Hier door schrok ze tochh even, onschuldige mensen gingen dood omdat hij voedsel wilde hebben ? Serieus keek ze hem een keer aan terwijl ze niet een woedeuitbarsting wilde laten gebeuren.. Damn, om dit soort dingen kon ze echt boos worden.. ’Dat meen je niet ? Hoe kun je ? Onschuldige mensen die misschien thuis een man,vrouw of kinderen hebben zitten! Neem dan lekker de mensen die slechte dingen doen maar niet de onschuldige mensen.. Of neem dierenbloed ofzo weet ik het.. Maar kom op..’ Ze probeerde rustig te blijven terwijl haar stem zo beheersd mogelijk klonk. Het kussen had hij automatisch gevangen maar dat had ze al zien aankomen natuurlijk. ‘Ik denk dat je toch wat meer je best moet doen hoor!’ Bedenkelijk keek ze hem aan. ’Hoe, je bent me altijd twee stappen voor tenzij ik ook een vampier word en je kan laten schrikken.. BOE, schrok je al?’ Charcastisch klonk haar stem terwijl het bij het vampier worden toch serieus geklonken had. Langzaam stond hij op terwijl zijn hand door zijn haar streek en hij bij het raam ging staan. ‘Hoe oud ben jij eigenlijk Rachel? EN zit je niet op school ofzo?’ Zijn blik gleed langzaam op haar af terwijl zijn ogen zwart gekleurd waren. ‘Ik bedoel mensen van jou leeftijd gaan toch naar school?’ Afwachtend leek hij op zijn onderlip te bijten. ’Hoe oud ik ben.. Ik ben 19 Jaar oud. Hoe oud ben jij eigenlijk ?’ Bedenkelijk keek ze hem weer aan terwijl ze zijn overige vragen ging beantwoorden. ’Niet meer, ik ben vlede jaar net voor m’n examen geslaagd waarna ik het opgegeven heb om naar school te gaan. Normaal gesproken studeren die wel door ja, maar ik ben der letterlijk klaar mee.’ Door al het gebeuren met haar ouders was ze er echt klaar mee, helemaal klaar mee. Waarom bracht dit gesprek over school zoveel bij haar terug, school was gewoon een plek van angst en pijn voor haar geworden aangezien Rachel er helemaal geen leuke kanten meer van kende, alleen de kanten die het pijn verdeelde over haar lichaam en haar geest. Kort sloot ze haar ogen terwijl ze zichzelf onderuit liet zakken en haar hoofd op de plek legde waar nu geen kussen meer lag. Doelloos staarde ze richting het plafon waar nou ook bepaald niet erg veel te zien was. Behalve dat het wit was natuurlijk. Langzaam gleed haar blik terug naar Darren terwijl haar blauwe ogen hem volgde.