Naam: Emera
Geboortedatum:9 april 1994
Uiterlijk: Er donkerbruin sluik haar dat ze regelmatig bewerkt met een stijltang.
Innerlijk: Veel mensen hebben veel te snelle vooroordelen. Emera kan vaak als een doetje overkomen maar dat is ze zeker niet. Dus let op met haar.
Geschiedenis:Emera had een erg goed leventje, over beter gezegd, het pérfecte leven voor een tiener. Haar vader had een immobedrijf en was miljonair en haar moeder was baas van hét tijdschrift van dat moment. Regelmatig mocht ze mee op interviews van sterren, had handtekeningen bij de vleet, kreeg al de tijdschriften gratis en hielp zelfs mee met artikels schrijven. In heel haar familie waren ze rijk. Van grootouders tot kleinkinderen. Ze kwam uit een gezin van drie kinderen waar ze de jongste was. Renza, Kayleigh en Emera. De negentienjarige Renza was al vroeg het huis uit voor een carrière als fotomodel. Toen Kayleigh ging studeren was Emera alleen thuis. Op een dag was ze aan het bladeren door de ‘Jetset.’ Het boekje van haar moeder waar Renza op de voorpagina stond. Toen ze bladerde merkte ze dat er tips in stonden, hoe word je irritant? Hoe word je kamer perfect schoon in vijf stappen? Emera grinnikte, die tips hadden Emera en Jaycee ooit eens geschreven en Emera’s moeder had ze gevonden. Haar moeder had die vast gevonden. In feite zou Emera haar kamer zelf eens moeten opruimen, want die kon zo doorgaan als een varkensstal. Ze nam een veegborstel en haalde vanonder haar bed allerlei spullen. Oude knuffels, tijdschriften en een doos. Ze veegde er het stof af en keek naar de vrolijke letters op het deksel. Er stond op geschreven: Jaycee, Noah, Emera, June, Leslie. For ever! Ze opende de doos en keek naar de foto die erin lag. Het was op kerstavond 2 jaar geleden. Op de foto was te zien hoe Leslie trots een kado in de lucht stak, Emera en June tegen elkaar geplet stonden in een soort van omhelzing, hoe Noah zich achter de kerstboom stopte om maar toch niet op de foto te hoeven en hoe Jaycee met een nepzaag van haar broertje alsof deed dat ze de kerstboom stuk ging zagen. Er onstnapte een zucht uit de mond van Emera. Noah en Leslie had ze al jaren niet meer gezien, wat wilde ze dat graag. June was weggegaan van Jaycee en Emera omdat ze zei dat ze niet bij de populaire leerlingen wou lopen en dat zei en Jaycee moesten kiezen tussen haar of hun 20 andere vrienden. Helaas kozen Jaycee en Emera voor dat laatste. Ze haalde een boekje uit de doos, hier stonden al de nummers van elkaar in, emailadressen en klein fotootje. Emera bestudeerde de foto van Noah, foto’s van haar waren zeldzaam. Haar lange sluike haar hing netjes over haar schouders en ze lachte erg verlegen. Emera nam haar mobiel uit haar zak en toetste het nummer van Leslie in. Meteen sprak een stemmetje: “Het nummer dat u intoetste is niet in gebruik.” Teleurgesteld legde Emera af. Ze zuchtte diep en toetste toen het nummer van Noah in, er kwam eerst lange kiestoon, een goed teken, maar toen schakelde het over op voicemail: “Met Noah Tyls, ik kan nu niet opnemen, spreek iets in na de biep.” Het deed Emera fijn om weer eens haar stem te horen, toen kwam er een biep Emera haalde diep adem en zei: “Hey Noah, met mij…Emera ik vond je nummer onder m’n bed… Ik hoop dat je niet al te boos bent dat ik je nooit belde, of als je van June gehoord hebt…” Ze zuchtte diep. “Ik wil gewoon zeggen dat ik je mis, antwoord al is het maar een woordje, groetjes…” Ze drukte af en liep de trap af, ze moest naar Jaycee. Jaycee woonde twee straten verder dan haar, na een minuutje rennen, was ze daar, ze belde aan. Bijna meteen deed Jaycee open: “Hey Em.” Ze opende de deur en liet Emera binnen.” Meteen rook Emera de heerlijke geur van taart. “Bak je?” Jaycee keek vreemd, ze had een keer zo gekeken. Het was toen ze waren gaan zwemmen in de vijver van hun buren. Jaycee had Emera verzekerd dat de buren niet thuis waren. Toch stonden ze opeens in de tuin en toen keek Jaycee ook zo: Betrapt. “Ik kan je nu niet binnenlaten.” Ontwijkte Jaycee haar, “Ga weg.” Meteen stond Emera buiten op de stoep. Wat had ze misdaan? Net toen ze weer wou aanbellen ging haar mobiel. Onbekend nummer, wie kon dat zijn? Ze duwde op de groene hoorn en hoorde gegil aan de andere kant van de lijn: “Jeetje! Emmie ben jij dat? Hier Noah.” Emera haar ogen sprongen vol met tranen. “Ja, alles goed?” Hakkelde ze, Noah vertelde haar dat ze haar ongelofelijk miste en dat ze nooit kwaad was geweest. Ook dat ze woonde in Greton, dezelfde plaats als waar Kayleigh studeerde. Ze spraken af in een of andere nachtclub: Black Eyes. Die avond was Emera bij Kayleigh blijven slapen. Toen ze Noah zag sprong ze zowat in haar nek. “Noahtje!” Gilde ze, de Black Eyes was een gigantische nachtclub. Ze hadden het er behoorlijk naar hun zin, op een bepaald moment merkte Emera een jongen op. Zwart haar en een vreemde kleur ogen. En een uiterlijk dat je knieën deed knikken. Emera wilde hem tonen aan Noah maar toen was hij weg. Nachten, nee, dagenlang kon Emera hem niet uit haar hoofd zetten. Ze had wel eerder liefjes gehad, maar bij die had ze zich nog nooit gevoeld. En ze kende hem niet eens. Toen ze niet kon slapen besloot ze naar Jaycee te gaan. Toen ze daar aankwam was het muisstil. Emera, gooide een keitje tegen de ruit. Plotseling hoorde ze een ijselijke kreet, ze hoorde hoe er meubelen werden omver gegooid en het gehuil van een hond. Of neen, een wolf. Emera wist een wegje via de achterdeur en stormde Jaycee’s kamer binnen. Jaycee lag op een bolletje gerold en overal lag haar, zwarte haren van een dier. “Jaycee?” Stotterde Emera. Jaycee huilde, “G…g…ga w..we…weggg.” Zei ze, “Maar.”
“Ga weg Emera, verdwijn, laat me met rust!” Ze zwaaide met haar arm en sloeg Emera vol in haar gezicht. Emera begon te huilen deinsde achteruit en rende weg. Ze nam de eerste beste taxi. Ze moest naar Kayleigh. Emera werd afgezet in de stad, nog enkele steegjes en ze was bij Kayleigh. Ze keek naar de parlefoons, op het plaatsje van Kayleigh’s kaartje hing er. “Ben op vakantie, kom later terug.” Emera bonsde op de deur en liet zich tegen de muur zakken, ze moest hier op straat blijven tot morgen. Plotseling hoorde ze een stem. “Het is hier gevaarlijk alleen weet je.” Ze keek op, het was de jonge uit de discotheek, ze opende haar mond om iets te zeggen maar hij zei: “Heeft iemand je pijn gedaan?” Vroeg hij dat omdat ze huilde, ze wreef over haar kaak, juist ja, dat zou blauw worden. “Niet hier.” Mompelde ze, “Ik heb je al eens gezien, in de Black Eyes?” Emera keek vreemd, hoe wist hij dat? “Ja, zaterdag.” Zei ze, ze veegde haar ogen schoon, hij bood haar zijn hand aan en trok haar overeind. Hij keek afkeurend, was haar kont vuil ofzo? “Je bent bij een wolf…” Hij zweeg even, “Je ruikt vreemd.” Wat zei hij nou? Het klonk wel vreemd om dat nu te zeggen. “Emera, voor alle duidelijkheid.” Zei ze met een klein lachje, “Weet i… Ik ben Daren.” Verbeterde hij zichzelf, ging hij nou weet ik zeggen? Hij was een beetje vreemd, maar het intrigeerde haar wel. “Woont je zus hier? Ik zie je hier vaak langskomen, maar ze is nu…”
“Op vakantie ik weet het.” Vulde ze hem aan, haar stem trilde nog steeds. “Het klinkt misschien vreemd, maar ik kan je ook hier niet laten staan, kom mee naar m’n huis. Het is hier ijzig koud.” Door z’n opmerking merkte ze pas hoe koud het was, het was waarschijnelijk een paar graden onder nul. Ze knikte, ze kon het nog steeds niet geloven! Ze volgde hem als een schoothondje naar zijn huis. Bij hem thuis was het lekker warm, “Ik weet dat dit een beetje vreemd lijkt, maar ik…” Hij zweeg even, “Ik heb je vroeger nog gekend.” Emera speelde even haar hele leven in haar hoofd af, daar kwam hij niet in voor behalve nu. Plotseling dacht ze aan Daren, een jongen met identiek dezelfde naam, het was een erg vage herinnering, toen Renza net kon lezen gingen ze vaak naar de bib, daar werkte ook een Damen van een jaar of negentien. Maar toen was ze drie, dus hij was al bijna dertig. “Ik heb je dat boek met Slavische mythen gegeven.” Het was dus wel waar, maar hoe, antiverouderingscreme? Hij stond op en nam een boek, er stond op: “De egte Slavische mythen.” Ze sloeg het boek open, er stonden enkel verhaaltjes in over weerwolven. Plots viel er een kaartje uit, een gewone landkaart enkel was er een klein eilandje omcirkeld, dat niet in haar atlas stond. “Wat?” Ze vroeg niet meer. “Jij intrigeerde me omdat je anders was dan je zusjes. En je geloofde in vampiers.” Ze keek hem vreemd aan, was hij haar nou aan het uitlachen? “Ik hoop dat je er nu nog in geloofd. Ik heb je zowat heel je leven gevolgd, nu ben je oud genoeg.” Voor zover ze het kon volgen was hij zowat zijn liefde aan het verklaren. “Wat probeer je nu te vertellen.”
“Wat ik je al heel mijn leven probeer te vertellen…” Ze keek hem raar aan, “Ben je een vampier?” Grapte ze, “Ja.” Emera sprong recht “Oke, dit is NIET grappig, ik ken je amper, je raapt me op, verklaar je zowat je liefde en zegt dat je een vampier bent.” Hij keek gekwets, Emera zag geen enkele leugen in zijn ogen. Ze zette zich naast hem neer in de zetel. “Bijt me dan, maak me ook een vampier.” Nu was het zijn beurt om raar te kijken. “Als ik wist dat het zo simpel was.” Emera had zich nog nooit zo zeker gevoeld, ze had het gevoel dat ze Daren al lang kende. Hij knikte en ontblootte z’n tanden, net toen hoorde ze een harde knal van een deur die openvloog en een stekende pijn in haar been, ze begon te gillen en viel op de grond. Ze keek nog net in de ogen van een wolf, ze kreeg overal haar en zag hoe de wolf veranderde in iemand die ze kende. Nee! Nee! Nee! Ze zag het bekende gezicht van Jaycee, “Ik kon je geen vampier laten worden lieverd.” Zei ze huilend.
Een maand later was Jaycee verhuist, Emera had niets meer gehoord van Daren, die leek van de aardbol verdwenen te zijn. Emera had zich iedere nacht verstopt in het tuinhuis, in de achtertuin, iedere keer als ze transformeerde had niemand iets door. Tot op een dag haar familie en zij op cruise gingen. Op de boot zat Emera in haar kamer te bladeren in het boek dat Daren haar had gegeven. Ze had hem in een rugzak gestopt omdat ze wou gaan zonnen op het dek. Op de ligstoel viel ze in slaap. Toen ze wakker schoot was ze aan het transformeren voor de ogen van haar moeder, die zei alleen: “Neeeeeeeeeeeeeeee!” Haar moeder handelde snel, een half uur later had ze al een sloep geregeld Emera gedwongen er in te gaan, haar rugzak naar haar toe gegooid en haar achter gelaten op zee. Emera huilde nachtenlang op het bootje tot ze besefte dat ze in actie moest komen. Ze was tegen de verveling aan het bladeren in het boek toen het kaartje er weer uitviel, toen ze stippelde waar ze ongeveer moest zijn merkte ze dat ze in de buurt was van het vreemde eilandje dat omcirkeld stond. Er stond een pagina bij van het boek. Ze bladerde in het boek door en keek op een erg vergeelde bladzijde, daar moest ze zijn. “Het heet Gethin…” Mompelde ze, “Daar moet ik zijn…”
Any questions? PB me!
(PS: Ik ben Cynetria/Iris voor oude bekenden 
) 
Index
vind je? Het kan nog veel beter maar had geen zin xD
