Born this way.

weg.

[Rachel xD]
"Dus je bent behanger?" Vroeg Cynetria verveeld. De man die zich had voorgesteld als James knikte en zei: "Anders had ik geen inkomsten." Met wijde handgebaren praatte hij tegen haar. Cynetria was hem tegen het lijf gelopen op straat toen ze haar prooien aan het uitkiezen was. En soms moest je wat over hebben voor een prooi. Ze onderdrukte een geeuw en keek de man aan. Als hij niet zo lekker had geroken was ze het vast al afgetrapt. "Luister je?" Vroeg hij op gekwetste toon. "Ja." Mompelde ze terwijl ze naar haar nagels staarde, ze had al twee dagen geen bloed meer gedronken en het was al twee weken geleden dat ze nog mensenbloed geproeft had. De heerlijke geur -los van de zweetgeur dan- van James' bloed was dus ongelofelijk moeilijk te weerstaan. Nu waren ze aan het kletsen in een steeg in de buurt van de wijken van Amorghan, Cynetria liet haar tegen de koude stenen muren zakken en staarde voor haar uit. Het viel haar pas seconden later op dat James was gestopt met praten en naast haar was komen zitten.
"Ben je moe?" Vroeg hij. Tuurlijk was ze niet moe, ze was een vampier, die nooit moest slapen en blakerde van de energie. Maar dat wist hij natuurlijk niet. Overigens leek het een fantastische kans om even weg te glippen en hem dan te doden. "Ja." Zei ze met een zielige stem. Ze geeuwde even -eerder van de verveling dan van moeheid-.
"Ik denk dat ik..." Begon ze, het was zowat de eerste zin die ze zei die avond en ze werd meteen al onderbroken, "Ik woon hier in de wijk. Je kan meekomen naar mijn huis en daar slapen." James grijnsde breed. "Nee hoor, ik ga..." Cynetria brak haar zin af, als ze meeging met hem waren ze alleen, het leek haar perfect. Daar kon ze hem in alle rust doden. Toen ze aan zijn bloed dacht voelde ze het brandende gevoel in haar keel. Haar lichaam dat smeekte naar bloed. Ze wist dat ze het niet lang meer ging volhouden, dus ze moest snel handelen. "Ik bedoel, ja, ik zou heel graag met je meegaan, James." Met een volmaakte glimlach eindigde ze de zin.
"Nou waar wachten we dan nog op?" Vroeg James, hij stond op en trok Cynetria overeind, waarna hij haar een arm gaf. Nu ze nog dichter bij hem stond kon ze bijna zijn bloed proeven. Ze concentreerde zich op iets anders. Als ze nu hem bij de keel vloog was ze er zo geweest. Dan zouden mensen beseffen in welk gevaar ze waren en kon ze mensenbloed wel vaarwel zeggen.
"Ik ben blij dat je meekomt." Zei hij opgewekt. Hij sloeg praktisch meteen in en duwde de sleutel in de deur. "Let niet op de rommel." James duwde de deur open en toonde de vuilnisbelt dat blijkbaar zijn huis had. Hij liep binnen en liet Cynetria voorgaan. ZOnder te wachten tot hij iets zei duwde ze de deur open en liep de living binnen, die nog rommeliger was dan de gang. "Wil je wat drinken." Cynetria grijnsde en dacht: 'Enkel jouw bloed.' Maar ze zei: "Graag." Als ze weigerde zou ze door de mand vallen. Hij liep naar de keuken en rommelde in de koelkast. "Whisky? Of wil je wat sterkers." Cynetria haalde haar schouders op, ze had al een eeuw niets meer gedronken, daar zou geen verandering in komen. Ze kon zich zelf de smaak van eten amper voorstellen. "Doe maar." Zei ze. James kwam af met twee cocktails. Ze rook dat er véél te véél alcochol in zat. Met een vies gezicht kieperde ze ongemerkt een deel op de hoop kleren.
Ze merkte dat hij dronken werd. Hij begon te praten over saaie dingen zoals cocktails en meisjes. Toen hij een opmerking maakte over haar uiterlijk werd het haar te veel. Even dacht ze niet na en kneep haar glas fijn. De glassplinters vlogen in het rond. Met een verschrikt gezicht struikelde hij weg. Hij was op de hoogte van vampiers... "Ik...Ik..." Hakkelde hij. "Ik heb wapens." Hij nam een groot jachtgeweer en richtte de loop op haar. "Denk je dat ik bang ben?" Spotte Cynetria. Hij haalde de trekker over en schoot. Hij raakte Cynetria's hand. Het deed evenveel pijn als een steek van een mug bij een mens maar het maakte haar wel nog bozer. Met een sprong stond ze bij hem en trok het geweer weg. Met een simpele beweging plooide ze de loop alsof het stro was en zei: "Nog steeds zo zelfzeker?" Met haar linkerhand hield ze het geweer vast en met haar rechterhand duwde ze James tegen de muur. Achter hem kwamen barsten in de stenen. Hij tierde wat, waarschijnelijk waren er enkele botten gebroken want er liep bloed uit zijn mond. Ze kon er niet meer tegen en zette haar tanden in zijn hals. Het gegil stierf weg. James verslapte, Cynetria slingerde hem tegen de zetel. En deed zelfs niet de moeite om hem op te bergen. Wat kon het haar schelen wat mensen dachten als ze hem vonden.
Ze draaide haar om en liep naar de deur, duwde hem open en verdween in de inktzwarte nacht. Ze sloop tot ze bij een steeg aankwam, waar niemand haar meer kon horen of zien. Toen ze even stilstond merkte ze de aanwezigheid op van iemand anders. Maar ze rook dat het geen mens was.

Zijn neusvleugels trilde, een vreemde onbekende geur drong zijn neus binnen. Zijn hoofd schoot omhoog, zijn ogen waren rood van het huilen. Hij veegde het vocht onder zijn ogen vandaan, nog steeds gehurkt tegen de muur wachte hij totdat het iets zou verschijnen. Of het zou na zijn geur zijn gevlucht, maar dat zou niet, de geur was nog aanwezig. Hij concentreerde zich op zijn gehoor, maar het had geen hartslag. Nog een vampier dus, nog nooit had hij een mede vampier ontmoet. Hij wist niet hoe hij moest reageren, hij was van plan rustig te blijven en te kijken hoe het loopt. Hij stond op, en liep de kamer uit het dak op, de geur werd nu sterker een koude geur gemengd met de warme geur van bloed. Hij trok zich aan een uitgestoken paal omhoog, hij leunde op de rand en kwam zo lenig op twee voeten terecht. En daar voor hem stond ze, ze had prachtig opvallende blauwe ogen met lang zwart haar, als hij een hart had had hij zeker een hartverzakking gekregen. Deze vampier was haaste en evenbeeld van Rachel, op de blauwe ogen rode lippen en krijtwitte huid na dan, geschokt keek hij haar aan. Hij herstelde zich snel, de vampier kon natuurlijk nooit weten dat zei verrekt veel op Rachel leek hét mensen meisje op wie hij verliefd was geworden. Hij keek haar nu neutraal aan, ''Hee'' Hij lachte wat nerveusjes ''Aangenaam Luke is de naam'' Dat klonk stom, hij schraapte zijn keel keek naar de grond en vervolgens weer in de ogen van de mede vampier. Hij stopte zijn handen diep in de zakken van zijn vest, zijn donkerbruine haar hing sloompjes in zijn gezicht. Zijn blauwe kijkers bekeken de vampier, hij kon haar ogen niet van haar afhouden. Het was gewoon zo bizar, nog geen dag geleden had hij samen met zijn mens in bed gelegen en door één klein foutje kwam haar leven ten einde. En vervolgens staat hij tegenover een vampier, die exact veel op haar leek. Alsof ze net uit de dood was opgestaan, hij begon er toch een te twijfelen of hij Rachel pronkelijk geen vampier had gemaakt, en ze nu hier voor hem stond als het wezen van de nacht. Verdoemd om eeuwig in de nacht de leven, te leven van de levenden. Hij keek nog steeds naar de vampier, en begon door te krijgen dat hij aan het staren was. Hij keek weg naar links naar een voorbij ganger die langs liep, hij was zich er nu van bewust hoe erg hij verandert was na het bloeddrinken van Rachel. Normaal keek hij gewoon weg als een mens voorbij liep, niet intressant. Maar nu lette hij op iedere beweging, zijn ademhaling zijn hartslag. Zijn krakende botten, om te weten of het zwakke prooi was of juist niet. Zijn adem stokte kort, hij móest zich beheersen. Hopeloos keek hij terug naar de vampier ''Soms is het zó moeilijk om... je in te houden en niet te doden'' Zijn keel branden, hij háátte dit gevoel. Vroeger toen hij een new born was, aanbeed hij dit gevoel. Maar nu voelde het zo nieuw, alsof een oude vijand was terug gekeerd. Hij greep met beide handen naar zijn keel, hopend dat het weg zou gaan. Zijn gedachte af te zijn van zijn dorst, bleek maar even te duren. Zijn ogen waren groot, en bloedlust werd erger. Hij hurkte neer, klauwde zijn nagels in het plamuur van het dak. ''Het spijt me ik....'' Hij stond op, probeerde het brandende gevoel te negeren en keek weer naar de vampier. Had zei daar nou nooit last van? Ze leek er zo ontspannen bij te staan, alsof die mensen geur haar niks deed. Hij slaakte een zucht, ontspande zijn houding iets. En bleef staan, wachtend op een reactie van de vampier.

Cynetria hield zich stil, ze probeerde ieder geluid, iedere geur, alles wat zou kunnen wijzen op een vampier op te merken. Plots hoorde ze iets, naast haar... Een doffe plof van twee voeten die op de grond neerkwamen, ze draaide haar hoofd richting het geluid, zich afvragend wie ze aan zou treffen. Nu stond ze oog in oog met een andere vampier.
De eerste seconden dacht ze dat ze Alex zag, toen merkte ze dat zijn geur anders was. Onbekend... Er waren ook enkele verschillen in hun uiterlijk, zoals de kleur van hun ogen. Maar omdat de gelijkenis zo groot was voelde ze even een gevoel van irritatie bij haar opborrelen. Omdat Alex Mide van Cynetria had ingepikt en dat Mide alleen nog maar over hem kon praten en haar in de steek had gelaten.
Ze keek hem ijzig kalm aan, wachtend op wat hij ging doen, omdat ze geen zin had om haar voor te stellen voor hij dat had gedaan. Korte tijd nadat ze dit haar had bedacht stelde hij zich voor als Luke. Cynetria gaf een knikje, maar zei nog niets. Ze dacht na, ze vroeg zich af hoe oud hij was, waarschijnelijk was hij als mens ongeveer even oud als haar geweest toen hij gebeten was.
Cynetria was net achttien jaar geworden, toen ze een vampier tegen het lijf liep. Het was haar eigen stomme fout geweest om 's nachts alleen rond te lopen en dan nog op een kerkhof. Maar ze had ook haar redenen dat ze daar was. Ze had zich altijd afgevraagd waarom de vampier haar niet had gedood, maar haar had laten leven. En wat hij te doen had op het terrein van haar familie en waarom hij ook haar zussen had gebeten. Diegene die haar getransformeerd had had ze na die nacht nooit meer ontmoet.
Ze hield haar hoofd een tikkeltje schuin en keek Luke aan die tegenover haar stond, aan zijn nerveuze gedrag was te zien dat hij waarschijnelijk dorst had. En dus jonger was dan haar. Hoewel het afhing van vampier tot vampier hoe erg je je dorst kon beheersen. Cynetria keek naar een voorbijganger, net zoals Luke had gedaan, waarna hij er een opmerking over maakte. Ze opende haar mond en zei voor de eerste keer iets tegen hem: "Je leert het wel. Op een bepaald moment zul je merken dat je geen dwingende dorst hebt als er een voorbijganger is." Hij leek een grote dorst te hebben. Hoewel het Cynetria opgevallen was dat er een zweempje geur van bloed om hem heen zweefde en dat hij dus net gedronken moest hebben. Hij verontschuldigde zich, om zijn reactie. Cynetria grijnsde flauwtjes en zei: "Waar wacht je op? Een voorbijganger op dit uur kom je geen tweede keer tegen."

-Ik wist nou niet of je je al had voorgesteld<3Kon het niet vinden ofso-

De vampier sprak, ze stelde zich voor als Cynetria. Een gepaste naam, maar een héle andere naam dan Rachel. Hij hield nog steeds zijn adem, en luisterde naar de sprekende Cynetria, hij knikte. De laatste woorden die ze zorgvuldig uitsprak waren geheel onverwachts, zijn adem stokte. Hij kon natuurlijk gewoon.... Nee, in het bijzijn van haar? Was dat niet raar? ''En jij dan? Is het moeilijk om toe te kijken hoe ik?'' De voorbij ganger stopte bij een bushokje, het was een oudere vrouw rond de 40 gokte hij. Ze rook zó lekker, ''Heb jij geen dorst, we kunnen ook samen... Der van drinken'' Zei hij, terwijl hij nog steeds naar zijn prooi keek. Luke keek kort naar Cynetria, knikte met zijn ogen als een sijntje en ging toen eerst twijfelend en onzeker richting het bushokje. Maar zijn houding veranderde, hij tijgerde dichterbij. Vampiers hadden het vermogen om ongemerkt door de nacht te sluipen. Hij wende zich nu voorledig tot zijn prooi, Cynetria en Rachel vergeten. Hij begon zich te realiseren dat hij zijn slachtoffer niet op straat te lijf kon gaan, hij kon om zich en alsof alles vandaag meezat. Zat er achter het bushokje een klein steegje, die tussen twee huisen doorliep. Dat was een geschikte plek, hij moest wel zachtjes doen aangezien de mensen die in het huis woonde alles konden horen. Hij sloop dichterbij, hij sprong lenig op het dakje van het bushokje. Hij hoorde de ploste hartslag wat sneller kloppen, de vrouw zou denken dat het een vogel was. Dus kon hij ongestoort verder gaan waarmee hij bezig was. Hij vauwde zijn vingers aan de rand van het bushokje, de vrouw stond op om te kijken of de bus er aankwam, wat niet het geval was. Luke twijfelde niet en greep zijn kans, hij bracht zijn armen naar beneden en greep de vrouw bij haar schouders. Hij trok haar zonder enige moeite omhoog, en in een onnatuurlijk snelheid had hij haar onder zich en voordat ze kon gillen bracht hij zijn mond bij haar hals en boorde hij zijn tanden in haar hals. De vrouw zakte meteen weg, Luke trok zich terug gooide zijn prooi over zijn schouder keek of niemand hem had gezien, en keek daarbij even kort naar Cynetria. Daarna sprong hij van het dakje een sprinte in dezelfde snelheid het steegje in, misschien zou Cynetria zich er ook zo bijvoegen aangezien ze nu de geur van bloed wel had móeten ruiken. Hij legde het levenlose lichaam neer, de vrouw ontwaakte, Luke grijnsde de vrouw en schrok en opende haar mond om te schreeuwen maar dat ging Luke tegen hij vouwde zijn hand rond haar mond. Hij bracht zijn lippen bij haar oor ''Geloof me als ik zeg dat het maar heel even pijn doet'' Hij bracht zijn mond langzaam naar dezelfde plek waar hij had gebeten, hij prikte zijn hoektanden nogmaals in de twee gaatjes en zoog het bloed uit de aderen van haar nek. Bloed maakte hem gek, meer, meer, meer. Zijn ogen vulde zich met een rode kleur, Luke had genoeg van de nek. Hij trok zich terug, een rode kleur bedekte zijn kleding mond en nek. Hij greep deze keer naar de arm van de vrouw, trok de mouw omhoog. Prikte zijn twee tanden in een ader van haar pols en dronk, op sommige plek smaakte het bloed anders. Hij vondt het bloed in de hals het lekkerste, maar ook bij de pols smaakte het goed. Als het maar bloed was, hij dronk de vrouw letterlijk tot de laatste druppel op. Liet het levenlose lichaam los, Cynetria was nog niet geariveerd. Hij was van plan terug te lopen om te kijken of ze daar nog was, als dat het geval was zou hij zijn eeuwig durende leventje voortzetten en een schuilplaats zoeken voor de opkomende zon en gaan rusten totdat de zon verdween en de nacht zich weer vulde. Hij beende in zijn snelheid terug naar de plek.

Cynetria grijnsde flauwtjes: "Tuurlijk kan ik dat... Ik heb net gedronken." Haar dorst was gelest voor een poosje, daarbij wist ze ook wel hoe ze bloed kon weerstaan. Dat was in het begin redelijk moeilijk maar na een tijd bleef ze er koud bij. Bloed, het kon haar minder schelen dan in haar eerste jaren als vampier, de jaren dat ze het nog zielig vond om mensen en dieren te doden, een tijd die ze al lang achter haar had laten liggen. Daarbij vond ze het best interessant om een andere vampier te observeren tijdens het jagen. Hoewel ze een ervaren vampier was kon ze er ook haar lessen uit halen. Ze kon altijd wel een manier van jagen oppikken door een soortegenoot te bekijken. Dat had ze zich gerealiseerd sinds ze zich had afgescheurd van de kleine Clan vampieren waar ze meer dan honderd jaar had bijgehoord, nadat er maar drie leden van overschoten na enkele gevechten onder de groep en ze elk hun eigen weg gingen.
Daarna was ze naar Lunaria getrokken, waar het stikte van de wolven, toch was dat een goede periode geweest, omdat ze daar, in de treinwagons Mide had leren kennen. Mide die de zelfde manier van denken had als haar maar toch Cynetria pérfect aanvulde, daarom had ze zo'n spijt dat ze sinds ze in Gethin was haar maar twee keer had gezien. Haar blik gleed weer naar Luke die al sluipend tussen twee huizen verdween.
Eerst had ze de neiging om achter hem aan te gaan, eerder uit sadisme dan om dingen bij te leren. Toen besloot ze dat ze het wel zou merken als hij het had afgehandeld, waarschijnelijk kwam hij dan terug of -als ze niet te ver waren- zou ze bloed kunnen ruiken. Ze zuchtte, hoewel ze geen nood had om te ademen had ze de gewoonte nog regelmatig diep in te ademen, misschien was dat omdat ze regelmatig onder de mensen kwam, misschien omdat je altijd sporen zou zien van haar eerste leven als mens. Ze liet zich tegen de muur zakken en dacht na terwijl ze haar ogen even sloot, over alles wat de afgelopen tijd was gebeurd en wat ze van plan was te doen in haar verdere eeuwigdurende leven. Cynetria opende haar ogen weer en merkte dat de hemel al wat lichter was geworden, niet meer het inktzwarte deken, maar eerder de hele donkerblauwe lucht. Het kon nog maximaal twee uren duren voor de zon op zou komen. Ze nam niet de moeite om te gaan kijken waar Luke uithing, hij zou zelf wel weten als het tijd was om te schuilen. Wie weet was hij er al lang vandoor, in ieder geval zou ze niet op hem staan wachten als de zon opkwam.
De eerste, erg lichte geur van bloed wees er op dat hij zijn prooi had gevonden, of dat er een andere vampier in de buurt was. Maar dat zou té toevallig zijn. Met haar beide handen duwde ze zich van de grond en leundde tegen de muur. Ze gokte dat het bijna vijf uur zou zijn, misschien al later. Ze besloot dat als het echt te licht werd ze weg ging gaan, maar nu was het nog donker genoeg om geen schade op te lopen. Daarbij, de eerste zonnestralen waren nog niet dodelijk, eerder irritant. Voor ze het wist zag ze hem om de hoek komen, enkele bloedspatten op zijn kleren maar vooral bloed op zijn mond. Waarschijnelijk had hij niets van bloed in de aders van zijn slachtoffer gelaten. Ze glimlachtte als begroeting en zei: "Is nu je dorst gestild?"

Ze stond er nog, hij trok zich het dakje op. ''Dat vult'' Hij grijnsde zijn tanden bloot, hij had door dat zijn hoektanden nog uit waren. Hij trok ze en keek verschuldigd naar Cynetria ''Sorry..'' Nu grijnsde hij zonder zijn hoektanden bloot. Hij streek met zijn hand door zijn haar. ''Ik wou je bedanken, je hebt weinig voor me gedaan... Maar de woorden die me toesprak deden met echt goed'' Hij knikte ''Ik denk dat me dorst voor deze dag gelest is, morgenavond maar weer denk..'' Hij stopte beide handen in de zakken van zijn vest, hij keek op naar de al licht wordende lucht ''De zon komt zo op, en ik blijf hier liever niet staan aanbakken'' Hij grijnsde flauwtjes ''Zullen we een schuilplaats zoeken?'' Hij mocht Cynetria wel, ze was aardig en zichzelf. Dat was belangrijk, jezelf blijven, vondt hij. Hij keek Cynetria nog even kort aan, en liep toen richting het huis waar hij eerder had gezeten. Het huis was donker, en het rook er afgestorven en muf. Het huis stond leeg, hij beende de trap af, richting de kelder van het huis. Hij zocht naar een licht knopje en vondt er een, zwak licht vulde de kleine kelder. Er stond een plankje met oude boeken, en beeldjes. Ook een oud vies bed, met wat opgestapelde oude kleding. Hij keek achterom of Cynetria zijn verzoek had geacepteerd, hij had wel wat gezelschap nodig. En hij vondt Cynetria een leuk gezelschap. Hij slaakte een zucht, en ging midden in de kelder staan ''Dit lijkt me geschikt voor deze dag'' Vampiers sliepen nóóit tenminste hij niet. Hij had geen slaap nodig, en was ook nooit moe. Hij wist niet hoe dat met Cynetria zat, aangezien hij nooit eerdere ontmoetingen heeft gehad met andere vampiers. Nouja op eentje na, Isabella een newborn maar dat was hij haast alweer vergeten. Hij haalde zijn handen uit zijn zak, en liet zijn beide armen naast zijn lichaam hangen. ''Het is hier een beetje stoffig, maar je moet maar zo denken het is maar voor een keertje'' Hij grijnsde koeltjes, hij bekeek de plek nog eens. Bleef staan kijkend naar Cynetria, hij opende een gesprekje ''Maaruhm, hoe lang ben al... jeweetwel een vampier?'' Hij vondt het lastig om het woord vampier uit te spreken het klonk zo raar, vondt hij. Hij keek naar Cynetria wachtend op een antwoord, ''En hoelang ben je al hier, in Gethin'' Zei hij er tot slot achteraan, zijn blauwe ogen keken afwachtend naar de vampier.

Cynetria grijnsde, "Ik zie het niet echt als helpen." Haar glimlach verdween terwijl ze keek naar de horizon die de eerste stralen van de zon vertoonde. "Mensenbloed lest gewoon het beste de dorst, ik snap niet wat die vegetarische vampieren plezierig vinden aan alleen dierenbloed te drinken. Daarmee voelen ze zich goed en aardig." Ze zuchtte en keek weer naar de horizon.
Ze opende haar mond om te zeggen dat ze hier niet langer bleef zitten, maar Luke was haar voor. Cynetria knikte met een grijnsje. Hij stelde voor een schuilplaats te zoeken. "Lijkt me geen slecht idee, de laatste keer dat ik iemand tegenkwam die dacht tegen de zon te kunnen heb ik hem niet meer terug gezien." Cynetria lachtte kort en liep toen achter hem aan. Ze had geen idee waar hij een schuilplaats wist zijn maar vertrouwde er maar op dat hij geen stomme dingen ging gaan doen. Blijkbaar wist hij een huis zijn, Cynetria vroeg zich af of er geen mensen woonden, maar het voelde erg verlaten aan. De kelder leek haar een goede schuilplaats om aan de zon te ontkomen. Als er zonnestralen zouden binnenvallen zouden ze zo miniem zijn dat ze niet schadelijk konden zijn. De kelder was stofferig en er lagen hier en daar boeken, tegen de muur een bed. Kelders met stof was ze wel gewend, dus het was voor haar niet echt vreselijk. Ze leundde tegen de muur en keek Luke aan, die begon te praten. Hij vroeg hoe lang ze al vampier was, dat werd rekenen, gelukkig was ze in een rond jaargetal geboren.
"Hmm." Mompelde ze, "Ik ben geboren in 1890 en werd gebeten toen ik net achttien was, hoogstens twee weken..." Ze rekende even en zei: "103 jaar denk ik, ik hou het niet echt meer bij. Veel te veel voor mij." Ze grijnsde, "En jij?" Cynetria terwijl ze besloot op de stoffige grond te gaan zitten, ze had geen zin om de hele tijd recht te staan. Daarbij konden haar kleren haar weinig schelen en was stof naar haar weten niet dodelijk. "In Gethin nog niet zo lang... Maar hoeveel weken?" Ze dacht even na en zei: "Ik heb eigenlijk geen idee."

En inderdaad ze was meegelopen, er was hier ergens niet echt een andere schuilplaats dus uiteindelijk zou ze wel moeten. Hij knikte bij het antwoord dat ze gaf, ''Ik ben geboren in... 1891 geloof ik, dus 1 jaar jonger dan jou'' Hij grijnsde breeduit, ''En ben gemaakt als wat in nu ben in 1908, dus mijn mensenjaar is 17 en mijn vampierjaar is 103'' Het was grappig, laatst dacht hij ervoor na, hij zijn leventje gelopen was enzo, had hij uitgerekent dat hij alweer 103 jaar verder is. Eigenlijk best lang als je er zo overnadacht, en mens zou zo'n leeftijd moeilijk halen. En Luke had nog geen rimpeltje of grijze haar, wat hij ook nooit zou krijgen net als de vampier Cynetria tegenover hem Hij lachte zwakjes, hij knikte toen ze ook zijn vraag beantwoorde over hoelang ze hier in Gethin was, van Lunaria had hij nog nooit gehoord. Hij hurkte neer, en leunde met zijn rug tegen de muur. Luke droeg een grijs vest, met daaronder een blauw t-shirt, hij droeg ook een blauwe jeans met gympen eronder. Hij liep nu al zo'n paar maanden in dezelfde kleding rond, en dat begon je te zien de kleur blauw was dof geworden er zaten overal gaten en scheuren. Hem deed uiterlijk niks, maar misschien werd het toch eens tijd voor wat nieuws, hij kon een winkel diefstal plegen zonder dat ooit iemand er wat van zal merken, maar dat was een zorg voor later. Hij keek naar Cynetria, even niks wetend te zeggen of te vragen. Het was ondertussen al licht buiten, auto's reden de straat in en uit. Je kon kinderen horen spelen buiten, het geluid van kloppende hartjes, en voorbij rijdende fietsers honden katten, noem maar op. Als vampier zijnde had hij het vermogen om vanaf kilometers ver dingen te kunnen horen ruiken en zien, zijn zintuigen en waren sterker en beter dan die van wie dan ook. Hij haalde zijn handen in de zak van zijn vest, wende zich af van de lawaai makende mensen en keek weer naar Cynetria ''Dus.... Heb je hier al andere ontmoet?'' Wist hij nog te vragen, hij keek haar even aan met zijn doordringende blauwe ogen. Een zucht verliet zijn mond, hij liet zijn hoofd rusten op zijn handen, zijn armen leunde weer op zijn knieeen. Hij staarde naar de stoffige grond tussen zijn benen door. Zwak licht vanuit een kiertje tussen houtenplanken door scheen naar beneden, het kon geen kwaad. Maar had een wantrouwig gevoel bij licht, vroeger toen hij nog een onnozele newborn was, is hij een keer de zon ingelopen, eigenwijs dat hij was verbrande hij zich levend. De wonden geneesde snel, maar dat gevoel kwam terug als hij eraan dacht. Hij wende zich af van het onderwerp om te voorkomen dat akelig pijnlijke gevoel te voorkomen. Hij keek langs Cynetria en verzonk in een korte dagdroom.

Cynetria grijnsde, "Toevallig. Maar ik hou het niet echt meer bij, het kan me niet echt schelen hoe lang geleden dat het is sinds ik gebeten ben." Ze lachtte en keek naar het houten plafond waar een streepje licht uit kwam. Gelukkig konden vampiers goed in het donker zien. Anders had ze wel een probleem. Het was haar wel de laatste tijd opgevallen dat sommige vampiers extremer reageerden op het zonlicht dan zij. Cynetria was in staat een hele dag rond te lopen, ze had enkel wat schaduw nodig.
Toch verkoos een donkere kelder dan een hele dag rond te lopen. Ook omdat je al die mensen rook. Als er iemand voor je op de grond struikelde of zijn hand, vinger of wat anders openhaalde. Het kleinste druppeltje bloed kon een vampier al op hol doen slaan. Gelukkig kon ze zich goed beheersen. Ze had haar trucjes van anderen geleerd. Dat was het handige aan een clan.
Hij vroeg of ze al anderen had ontmoet in Gethin. Ze dacht even na, "Nee, niet echt veel vampieren." Zei ze. "En een weerwolf, maar dat was erg kort." Cynetria glimlachte en natuurlijk nog enkele mensen. Plots viel haar iets te binnen. Omdat hij begon over ontmoetingen met soortgenoten. Omdat het haar al eerder was opgevallen maar ze het was vergeten.
Cynetria keek even op en zei: "Ben jij familie van Alex? Het was me al eerder opgevallen dat jullie op elkaar leken."

Luke grijnsde breed, toen ze antwoord gaf. Luek keek wat rond, staarde verveeld voor zich uit en gaapte wat. Het was best saai zo´n hele dag verscholen te zitten, de zon kon weinig kwaad maar het was veiliger, hij zou veel in de schaduw moeten lopen. En aangezien hij een opvallend witte huid had, en helder blauwe ogen, zouden veel mensen naar hem kijken. En hij hield niet in het middelpunt te staan, Luke deed even zijn ogen dicht en genoot van de stilte. Buiten was het ook rustiger, de meeste mensen waren nu op hun werk. Hij gokte dat het nu rond 5 uur, en dus kwamen sommige mensen zo ookal weer thuis. En dan nog 3 uurtjes, en dan konden ze zonder gedoe veilig naarbuiten, Luke had eerder deze dag niet aan bloed gedacht. Maar nu de gedachte voorbij flitste, branden zijn keel heel even. Maar dat gevoel verdween toen Cynetria weer sprak, zijn ogen werden groter toen de woorden door hem door drongen, hij slikte luid. Opende zijn ogen, die langzaam groot werden. Zijn adem stokte ''Ken jij.... Alex?'' De naam kwam er met moeite uit, maar het lukte. Hij zuchte ''Ja, ik ben.... zijn tweeling broer'' Zijn lippen trok hij tot één rechte zijn, zijn wenkbrauwen hingen naar beneden nors keek hij naar de grond. Hij keek weer omhoog in de ogen van Cynetria ''Heel vroeger, voordat ik vampier werd... Waren we altijd samen, deden altijd samen, tweelingen kwam weinig voor. Het was oorlog, koud en weinig eten. We waren samen in het bos, hout aan het sprokkelen toen een vreemd iemand ons tegen het lijf liep. Hij vroeg of ie mee mocht lopen, waarmee wij ja stemde'' Hij stopte zuchte en ging verder, ''Ìk kan me niet precies herrinderen hoe of wat, maar op een gegeven moment liep ik alleen met de man. Alex was achter geraakt, alles veranderde toen de man zich vreemd begon te gedragen. Ik weet niet wat er daarna gebeurde, maar ik werd wakker. En me lichaam voelde ongelovelijk.... machtig'' Zuchte hij ''Mijn zintuigen en datgene wat ik nu ben bracht me bij Alex, onnozel als ik was viel ik hem aan. Hij schrok zich te pletter, ik beet hem... Maar werd optijd naarachter getrokken door de man, waarmee ik een gevecht raakte. Alex vluchte, en sindsdien heb ik hem nooit meer gezien.... Nouja, één keer. Hij was een vampier, ík heb hem tot een monster gemaakt'' Hij keek naar de grond ''Hij was woest, en haatte zichzelf net zo erg als hij mij haatte, Alex haatte hij dat hij een vampier was geworden en doordat ik hem had gebeten nog meer. Hij liep weg, en nu ben ik hier... alleen... doelloos'' Dat was het, zo'n beetje zijn levensverhaal. Hij slaakte een zucht en keek weer omhoog naar Cyntetria.

Ze keek naar Luke, die blijkbaar geschrokken was dat ze Alex kende, "Ja, nu ja, kennen is veel gezegd, ik heb hem een keer ontmoet. Maar ik kende hem al toen min of meer, door Mide." Ze had niet echt zin om er verder op in te gaan en liet Luke verder spreken, die vertelde dat ze een tweeling waren. Ja, ze leken op elkaar, maar toch had ze een tweeling niet verwacht. Ze trok haar wenkbrauwen op, een tweeling?
Hij begon te vertellen, over zijn verleden. Van een oorlog had ze weinig last gehad in haar mensenleven. Of misschien was ze het vergeten. Dat kon ook. Hij vertelde dat het zijn schuld was dat Alex een vampier was en dat Alex hem dat kwalijk nam. Cynetria snapte niet wat er zo erg kon zijn aan een vampier zijn. Je was onsterfelijk en ongelofelijk snel en sterk. Het enige minpuntje was dat je bloed moest drinken. Maar de meeste vampiers hadden minder last met hun gevoelens dan als ze mens waren. Hij eindigde zijn verhaal. "Erg." Zei ze enkel, "Zowel voor jou als Alex." In feite begreep ze Alex als hij geen vampier wilde zijn, maar je eerste uur als vampier was je nu eenmaal erg roekeloos.
"Je eerste uren als vampier zijn nieuw, het is logisch als je nog niet goed doorhebt hoe je je in de hand moet houden. Als je alleen bent loopt alles mis. Dus eigenlijk had je geluk dat die man er nog was, anders was Alex dood. Ik weet niet wat je erger zou vinden..." Cynetria dacht even na, toen zij net gebeten was was ze alleen en snapte ze niet wat er gebeurd was, met al de gevolgen die dat had. Plotseling kwam er iets in haar op. Misschien was Luke zo geschrokken omdat hij niet wist dat Alex in Amorghan was. "Wist je dan niet dat Alex hier was?" Vroeg ze.

-sorry, late reactie ben echt drúk<3-

Hij knikte, ''Hmm'' Hij lachte zwakjes, ''Nouja, ik leef met hem mee weetje maar toch...'' Hij keek weg naar de grond, met zijn wenkbrauwen gefronst. Hij zuchte en keek weer omhoog ''Nu realiseer ik me, hoe onnozel ik was..Maar integen stelling daarvan moet ik juist blij zijn, anders leefde ik nu nog en was hij al dood.'' Hij ging met zijn hand kort door zijn bruine haar ''Niet dat ik hem ooit nog eens tegen zal komen...'' Die woorden slikte hij terug, zijn ogen fronste en hij keek Cynetria sarcastisch aan ''Je wilt zeggen dat hij hier is?'' Hij keek ietswat geschrokken, ''In Gethin...'' Zijn mond viel haast open, hij gooide zijn mond met een klap dicht. Niet wetend hoe hij moest reageren, het was zo'n raar gevoel. Als hij echt hier was, dan kon hij hem misschien weer zien. Maar hij was bang voor de reactie van zijn broer, misschien was hij nog steeds boos, en liep het wel uit op een gevecht. Luke dacht te ver na, hij zuchte. Hij vertrouwede Cynetria nu wel zo'n beetje en het leek hem niet zo'n badass die alles wat hij zei niet bij zich kon houden. ''Ik weet niet... Maar als ik hem tegen kom... Dan... Hoe.'' Hij keek omhoog naar Cynetria ''Ik weet niet hoe hij zal reageren, misschien is hij nog steeds boos...'' Hij zuchte kort ''Ik wil hem zeker gaan opzoeken, als hij hier is.'' Hij was nooit bang voor iets, maar over het gevoel om zijn broer na 100 jaar weer te gaan zien, was dat toch wel een raar gevoel. Hij liet zijn handen rusten op de koude vloer, de zon was al gezakt. De meeste mensen waren binnen, maar hij dacht niet na over voedsel. Later als Cynetria het misschien aanbood. Hij keek wazig naar de grond, nadenkend over zijn eigen woorden en gedachtes.

-Geeft niet -
Hij wist het dus niet... Ze wist niet of het aan haar was het hem verteld te hebben, maar gebeurd was gebeurd. En ze leek er niet echt een spijtgevoel van te hebben. Niet dat vampieren dat konden hebben. Misschien was het trouwens beter, stel nu dat hij Alex plotseling tegen het lijf zou gelopen zijn. Dan waren ze vast allebei overdonderd en dan was je veel inpulsiever en dommer. Nu zou hij zich tenminste een beetje kunnen voorbereiden op een ontmoeting met zijn broer.
"Ja, hij is in Gethin." Cynetria glimlachtte zwakjes, "Ik dacht dat je dat wist, ik bedoel, heb je hem dan nooit geroken of herken je zijn geur na honderd jaar niet meer." Ze trok haar knieën op en legde haar bleke hand er op. Blijkbaar was Luke daar erg van geschrokken, hij begon meteen al vragen te stellen.
"Ik denk dat jij beter kan inschatten hoe hij gaat reageren dan ik. Ik ken hem daarvoor niet goed genoeg. Ik zei het al, kennen is veel gezegd." Ze zuchtte zacht en dacht na, "Het enige wat ik je kan zeggen is om niet te vechten, ook al valt hij je aan. Dan maak je het alleen erger."
Haar glimlach vervaagde weer, door de spleten in de vloer merkte je dat de zon al minder fel was dan voorheen. Het was waarschijnelijk al bijna avond. Goed, dan konden ze eindelijk uit deze grauwe kelder die meer weghad van een vossenhol dan van een opslagplaats en het rook er ook behoorlijk muf, dus voor een vampier nog erger dan voor een mens. Ze liet haar hoofd tegen de muur leunen en keek naar het houten plafond. Hoe laat zou het zijn? Hopelijk laat genoeg om bijna deze plaats te verlaten, haar ogen dwaalden over het plafond naar de spinnen- en stofwebben en het schamele streepje licht dat op haar gezicht viel.