The taste of fresh blood [Xopen]

Heb je dat ooit gehad? Het gevoel dat je aan dat ene ding, die ene substantie iet kan weerstaan? Waarschijnlijk wel, bij het zien van een ijsje of een stuk taart. Mijn verslaving heeft wel een iets andere kleur en smaak. Het is donker rood, smaakt voornammelijk zout, maar heeft een zoete nasmaak. Als ik het zeg wat het is, zou je kunnen schrikken. Toch Waag ik het erop: Bloed...
Haar schrille gil was me niet ontgaan. Haar piepstem sneed in mijn oren. Die Oh-zo gevoelig waren. Ze was niet ver en gewond. De geur van haar bloed riep me, zoals honing mieren roep. Ik luisterde, ik rook, scande mijn omgeving en begon tenslotte te lopen. Steeds harder en harder! Ze bleef gillen. Ze was dus nog in leven. Dagen had ik niets gegeten, of liever gezegt gedronken. Ik was zo blij dat iemand zijn vertrouwde omgeving had verlaten om hier dan te verdwalen. Een grijns verscheen op mijn gezicht, het einde van het bos was inzicht. Ik minderde mijn vaard. Langzaam verliet ik het woud en liep het licht in. Gelukkig was het nogmaar lente, anders was ik zeker verbrand. "Is daar iemand?" riep ik. "Help me!" Gilde een stem in het ravijn. Ik holde er naar toe. "Kan ik u helpen?" ik boog over de rand en zag een vrouw. "Help me! Ik hou het niet langer!" En dat was ook zo. Net toen ze viel kon ik haar arm pakken en naar boven trekken. Ze keek me aan. "Hoe... Snel... Laatmaar, dankje." Zuchtte ze. "Graag gedaan. Mijn verslaving bracht me hier naartoe..." Ze keek me aan alsof ze een monster zag. "Hoe bedoel je?"...
Ik legde dat haar met veel liefde uit: "Heb je dat ooit gehad? Het gevoel dat je aan dat ene ding, die ene substantie iet kan weerstaan? Waarschijnlijk wel, bij het zien van een ijsje of een stuk taart. Mijn verslaving heeft wel een iets andere kleur en smaak." Begon ik. "Vertel verder." Antwoorde de vrouw nieuwsgierig. "Het is donker rood, smaakt voornammelijk zout, maar heeft een zoete nasmaak. Als ik het zeg wat het is, zou je kunnen schrikken. Toch Waag ik het erop: Bloed..." Grinnikte ik. Vlug probeerde de vrouw recht te staan en weg te rennen. Maar het was te laat. Ik had haar al vast. Toen mijn tanden haar huid doorboorde, werd ik gek. Gek van haar bloed, mijn verslaving, Ik was een vampier, Ik was dus een moordenaar, maar het maakte me niet uit...

Al dagen lang zwierf hij rond. Het gevoel van geen vaste verblijfplaats te hebben maakte hem gewoon duizelig. Daarbij kwam ook het gevoel van honger en de nood aan doden… Hij zuchtte toen hij voor zich uit nog meer woud uitgestrekt zag, het wou bleef duren en hij kreeg er ergens genoeg van, wanneer kreeg hij nog eens licht te zien in dit pot dichte woud? Het was te enerverend om door te gaan. Hij keek naar zijn handen, vuil van het ronddolen en zich niet te wassen, zijn geur zou er niet beter aan doen, hij wist het wel. Zijn handen waren vuil en net zoals zijn nagels, en onder zijn nagels. Hij zuchtte en keek nar boven, het was even geleden dat hij nog in zijn wolvenvorm geweest was, waarom? Hij had het gevoel dat hij te zwak in wolvenvorm ging zijn. Het niet zou aankunnen, zich zeker niet zou kunnen beheersen. En hij had gelijk, hij kon zich als wolf al minder beheersen, uitgehongerd en zijn nood zou het enkel erger maken.
Toen hij verder doolde zag hij licht, hij zag het echt het was er en als een bezetene vergat hij zijn concetratie en veranderde zonder aanleiding in zijn wolvenvorm. Hij liep op vier benen over de ondergrond van het bos, kon de takjes onder zijn voeten horen kraken en kon de blaadjes onder zijn voeten voelen verkreukelen, zijn amulet tikte ritmisch tegen zijn behaarde borst. Zijn kleren waren vastgebonden aan zijn buik, hij lietp niet graag naakt rond nadien. Het was een meesterlijk, vrij gevoel, dat hij naar zijn mening veel te lang had moeten missen. Hij liep instictief verder maar veel te hard en liep het licht in en na een paar meter hield hij abrupt halt. Hij rook het bloed en instictief dacht hij aan een gewonde, een slacthtoffer maar te makkelijk voor zijn eigen weten. Maar de geur die erna kwam deed hem nadenken. Het was… Vampier.
Hij had het nog niet door en draaide zijn hoofd opzij en zag de vampier, over een vrouw, ze leek uitgehongerd. Hij ontblootte automatisch zijn tanden.

Met een doffe klap viel het lichaam op de grond. De blonde vrouw vertrok geen spier. Toch leefde ze. Als je goed keek, goed oplette, zag je haar borst zachtjes op en neer gaan. Binnen enkele uren zou ze sterven. Een lange en pijnelijke dood. Ik glimlachte voldaan. Wat deed het er toe. Als ik haar niet gebeten had, dan was ze nu in een ravijn gevallen en als ze niet in het ravijn gevallen was dan zou ze toch ooit dood gaan. Ouderdom? Auto-ongeval? Wie al het zeggen? Ik niet. Hoewel ik, wij, de kleine, bijna niet zichtbare grens van leven en dood beheersen. Eén beet voor één leven.
De wind speelde met mijn haar, het was een licht zuiders briesje. Het verdoofde me als het ware. Tot dat... De wind van richting veranderde. Een frisse noordelijke wind blies een geur in mijn neus. Dé geur. Ik trok mijn boven lip op van frustratie. Waar was het?! Ja het, het was ook een mystisch wezen. De kracht van Het was moeilijk te vergelijken met de onze, te verschillend. Het gebruikte voornammelijk zijn lichaam. Wij onze ziel, ons hoofd. Hoewel Het vooral lichamelijk sterk was, vond ik het vies. Vlooien. Aan de andere kant Het moest twee lichamen onderhouden. Het was een weerwolf. Beheerst draaide ik me om en staarde het bos in. Waar was het hondje. Voet voor voet verplaatste ik me in de richting van het bos, dat me met schaduwen en ruisende bladeren welkom heette. Mijn ogen schoten katachtig in het rond. "Toon jezelf bastaard!" siste ik. Mijn stem was zeker een terts naar onder geschoten, waardoor hij zwaarder en dus dreigender klont. Ik was ook boos. Boos omdat ik ongeveer heet Amorghan tot mijn territriul heb gerekend. De stad was terrein voor de weerwolfen. Daar moesten ze dus ook blijven.
Toen zag ik hem staan. Harig, typische honden blik en vlijmscherpe witte tanden, ehh tandjes. Mijn tanden waren groter en gevaarlijker. Volgens mij.
"Daar ben je. Ik zocht je al" terwijl ik naar hem toe liep schopte ik wat aarde in de lucht dat op zijn snuit belande. Ik lachte triomfantelijk.

Hij had haar in het oog gehouden en had gezien hoe de vrouw op de grond was gevallen, hij keek haar aan, ook al zag ze hem niet meteen in de schaduw, tochniet van zo ver.
Hij kreeg bijna ook zin, het was zo lang geleden dat hij nog iemand had aangevallen… Hij keek haar aan en zag toen dat ze hem zelfs opgemerkt had, het was duidelijk hoe ze veranderde van houding, hij had lang genoeg andere wezens bestudeerd in de 3 jaar dat hij nu rondzwierf en hij wist dat ze hem zou komen zoeken.
Hij had gelijk hij zag haar opdraaien en naar het bos komen, hem bastaard noemen… hij kon nog net een grom onderdrukken, hij was alles behalve een Bastaard, hij kwam zelfs uit een 1000 jaar oude bloedlijn van weerwolven, zijn vader, en die zijn vader weer en zo verder, en elke generatie was sterker, veel sterker dan de vorige, hij kon al enkele generaties veranderen wanneer hij wou , en hij was sterker als mens. Evolutieleer, wat een leuke term.
Hij keek haar aan ze was boos en klonk boos en zeker toen ze hem doorhad, zijn tanden waren nog steeds ontbloot maar het zou niet helpen en zag dat ze dichterbij kwam en veroerde niet, waarom zou hij het gevecht aangaan met haar? Ze vormde geen bedreiging…
Zijn bovenlip trilde, maar ze wist niet half hoe graag hij wou vechten. Het moment waarop het zand op zijn neus vloog gromde hij zwaar en dreigend. “ Dat had je niet moeten doen” zei hij , hij was zelfs al in een evolutie fase om te kunnen communiceren in wolvenvorm, hij was ver, verder dan iemand zou kunnen denken. Hij keek haar aan. Zijn stem had iets dubbel, het klonk alsof er 2 personen tegelijkertijd iets zeiden, zijn mensenvorm en zijn wolvenvorm.
Hij zag haar triomfantelijke lach nog, nog een zo’n opmerking… hij voelde nu al de drang die lach van haar gezicht te vegen, met een simpele klauw, ook al leek ze sterk. Hij had geen idee hoe oud ze was.