So bored..

Rustig liep Sairon door de stad, met niemand bij zich, helemaal in zn uppie. Even rust ondanks dat al die mensen hier rondliepen. Hij keek rond en liep naar een kledingwinkel. Hij wilde wel weer eens wat nieuws. De deuren opende zich toen hij dicht bij de deur was zodat hij gelijk door kon lopen. Hij liep rechtstreeks richting de afdeling voor jongens van zijn leeftijd. Aangezien hij weinig met meiden of kinderkleding kon. Zoekend liep hij langs de rekken af opzoek naar iets leuks. Al snel had hij het perfecte vest gevonden. Hij liep ermee naar de kassa en betaalde het waarna hij de winkel weer uit liep naar een schoenenwinkel. Hij deed ondertussen het nieuwe vest aan en de oude gooide hij weg aangezien hij er niet mee wilde gaan sjouwen. Eenmaal in de schoenenwinkel aangekomen zag hij al gelijk de schoenen die hij top vond en paste die gelijk. Ze waren een beetje aan de kleine kant maar het zou wel bijtrekken als hij er een tijdje op gelopen had. Hij rekende af bij de kassa en deed de schoenen aan waarna hij zijn oude ook weggooide. Misschien vond een zwerver ze nog wel leuk. Hij keek rond. Hij begon zich best wel te vervelen, dat alleen zijn had nu wel lang genoeg geduurt voor zijn gevoel. Hij ging maar wat rondlopen in de hoop iemand tegen te komen om mee te praten.

Haar voeten maakten een sleep geluid, toen ze door de straten liep. Het weer was mooi, vogels fluiten, mensen liepen vrolijk rond,... niets intresants dus. Mide zuchtte waarom kwam ze geen stomme soortgenood tegen of een achterlijke weerwolf??? Nee, hier liepen alleen mensen rond! Zielige prooien die domweg hun zwakheid niet in zagen. Plots zag Mide een zwerver. "Is dat niet lastig?" vroeg ze. "Wat?" antwoordde de man. "Zo opstraat slapen?" Grijnsde ze. "Rot op! Pestkop" Riep de man. "He-ho wat? Ik deed niets." Mide nam haar portefeuille uit en liet een briefje van 100 voor zijn voeten dwarrelen. "Nu kun je teminste drug kopen." Lachend liep ze weg. Even verderop zette ze zich in de schaduw. Mensjes kijken...

Verveeld bleef hij lopen maar uiteindelijk kapte hij ermee aangezien hij toch wel niks interessants zou tegenkomen. Hij slaakte een diepe zucht en keek rond. Tja, wat viel hier nog te doen? Hij had nieuwe schoenen en een nieuw vest, iets anders had hij nu niet nodig. Het enige wat hij nu wilde was gezelschap, maar dat was niet tekoop. Hij keek op toen hij een groepje in zijn richting zag komen met van die grijnzende rotkoppen. Alleen daaraan kon je al zien dat ze ongelofelijk zielig waren en wat ze van plan waren. Voordat zij iets überhaupt kónden zeggen trok Sairon zijn mond eens open. 'Als jullie werkelijk zo zielig zijn dan jullie stoer denken te gaan zijn door mij te denken gaan kwetsen met hatelijke opmerkingen, kan je maar beter oprotten met je hondjes' Zei hij tegen degene die voorop liep en dacht het meeste te zeggen te hebben. Toen ze hem uitlachtte en hem omsingelde, pikte hij het niet langer. 'Ik heb jullie gewaarschuwd' Zei hij chagrijnig terwijl hij de eerste al gelijk neerklapte. 'Wie volgt?' Vroeg hij droog aan de rest. Toen kwamen ze met meerdere op hem af. 'Alleen durven ze weer niet' Zei hij met een zucht aangezien dit zo voorspelbaar was. Hij rekende af met bijna al de lefgozertjes, aangezien de rest al gevlucht was. Hij keek naar zijn vest. Aah godver. Zat daar weer bloed op! Hij ging maar weer een nieuwe halen.

Mensjes kijken is meestal saai. Behalve als er jongens keet beginnen te schoppen en dat was nu net wat eraan het gebeuren was. Een vreemde jongeman sloeg enkele jongen neer die Mide kende van in de nachtclub. Nice, ze was ze juist tam aan het maken... Zuchttend stond ze op. Haar plan was om de vreemde even te schaduwen. Terwijl ze hem achtervolgde bleef ze de rest van de mensen, ehh de rest van haar eten, in het oog houden. Tot op het moment dat er nog maar 2 mensen in de straat waren. Toen tinkte Mide op zijn rug. "Ik weet niet wie je bent, maar jij laat de mensen van deze stad gerust of jij zult het niet na kunnen vertellen!"
Ondanks het feit dat ze de inwoners verdedigde, haatte ze ze. Ze waren zero waard, alleen hun bloed had iets of wat waarde...

Toen hij een nieuw shit had gooide hij de oude weer weg. Daar had hij toch niks meer aan. Hij liep aan en bedacht eens even wat hij zou gaan willen doen. Maar omdat hij niet echt iets boeiends wist te verzinnen liep hij verder. Hij had sterk het gevoel dat iemand hem in de gaten hield. Maar wat dan nog? Als ze daar zin in hadden moesten ze dat vooral doen he. Hij besloot weg te trekken uit deze stad. Hij had hier toch niets meer te doen. Uiteindelijk kwam hij in een straat waar het wel uitgestorven leek. Hij voelde dat iemand op zijn rug tikken. Hij draaide zich rustig om. Hij luisterde wat ze te vertellen had. 'En ik zou naar jou luisteren omdat..?' Vroeg hij droogjes. Hij liet zich niet commanderen. Zo was hij geboren, zo zou hij sterven. Nooit zou hij iemand zich laten leiden, daarom zou hij nooit in een roedel gaan. Jezelf een beetje onderdanig gedragen voor de lol? Nee echt niet.

Ze glimlachte: "Jah, dat verwacht ik inderdaad.". Mide keek de jongen aan. Wat stonk die gast! Niet stinken van niet te wassen, maar stinken stinken. Ach ja ze had ergeen nam voor. Vragend keek ze hem aan en zette ze een stap naar voren. Het licht viel ophaar en gouw stappte Mide terug in de schaduw. Straks verbrande ze nog! Zonlicht was echte shit voor vamp. Eigenlijk wel zonde... Als je zo mooi was, waarom mocht je dan niet in de zonlopen? Oke, ze bestefte het wel dat ze een groot ego heeft, maar geef nu toch toe... Na 130 jaar een succesvol levne te lijden mocht je wel...

'Als die gastjes zoveel voor je betekenen moet je maar zorgen dat ze mij met rust laten, anders zullen er nog wel wat gaan sneuvelen' Zei hij droogjes met een lachje. Hij nam chagrijnige 'mensen' nooit echt serieus, aangezien ze meestal zo chagrijnig waren dat ze lollig werden. Je kreeg er geen vrienden mee, maar ach, wie wilde er vrienden zijn met chagrijnige mensen? Hij niet iniedergeval. Hij hield meer van het leven en wilde het niet verpesten door dat van andere te verpesten. Met zijn ogen nogsteeds op haar gericht bekeek hij haar nog eens, die ogen waren rood, maar dat konden ook lenzen zijn. Haar huid was leek, maar dat kon ook aangeboren zijn. Toen ze een stap naar voren zette, maar gelijk weer terug ging, keek hij haar vragend aan, zo eng was hij toch niet..?

"Ze betekenen niets voor me." Gromde ze. De zon werkte in op haar humeur. "Ik wil alleen niet dat je m'n voedsel lastig valt!" Flapte ze eruit. Oeps... Ze keek hem boos aan. Als hij nu een woord verkeerd zegt... Dat breekt ze zijn botjes een voor een, perst ze het leven uit zijn hart en zuigt hem leeg tot hij geen kik meer geeft... Mide zette nog een stap vooruit. De zon deed een beetje irritant, maar ze verzette zich. Waar wacht je op? Dacht ze...