A hole new world

Een licht briesje speelde met haar haren. Ze wist amper waar ze was. Op een eiland? Jah. Maar meer wist ze niet. Het was nu ongeveer 16.00u en het het begon af tekoelen. Gail liep naar het zuiden, hopend iets te eten te vinden ofzo. Ze begon moe te worden. Al dat vluchten, al dat rennen. Het was niet goed voor een mens. Nouja mens. Weerwolf... Ze ademde diep in en begon te lopen. Ze sloot haar ogen. Een beetje bewegen deed haar deugd. Toen ze haar ogen terug open deed, zag ze een rivier. Het kabbelende water maakte een lonkend geluid. Drinken! En dit keer geen zout water. Als een dolgelukkig puppy hondje liep ze ernaar doe. Gail liet zich op haar knieën vallen en scheppte wat water op in haar handen. Vlug dronk ze wat.

Sorry inspiloos en moe...

In een rustig tempo liep Sairon door het bos. De rivier kon hij al horen stromen. Hij had wel weer eens zin in een duik. En dan een keer niet als wolf aangezien dat niet hetzelfde was. Een speelse glimlach verscheen op zijn gezicht en hij zette het op een rennen. Snel sprintte hij naar de rivier en op het laatst maakte hij een grote duik waarna hij het koude water dwars door zijn kleren drong. Heerlijk dat frisse gevoel. Al snel kwam hij weer boven water en klom er weer aan de kant. Hij deed zijn haar weer goed aangezien het door het water zo aan elkaar zat geplakt. Zijn natte kleren zouden wel weer drogen. Het gaf gewoon echt een goed gevoel zo even af te koelen. Ookal was het een klap op je hart, hij had het er wel voor over. Hij keek rond of er misschien iemand hem had gezien, aangezien hij de omgeving niet had gezien tijdens zijn sprint. Hij was alleen gefocust op het water en de duik.

Ze keek omzich heen. Alles leek zo rustig. Juist ja, LEEK! Je wist nooit wie of wat erwas en wat die persoon met je wou doen. De laatste tijd was Gail heel mensschuw geworden. Maar wat wil je ook? Als iedereen jacht op je maakt. Gail maakte van haar handen een kommetje en schepte nog wat water op, dat ze toen uitdronk. Het koelde water deed haar deugd. Het nadeel was dat ze nu weer voelde dat haar maag leeg was. Als je 2 dagen zonder zoet water en 4 dagen zonder eten hebt gezeten, kun je alles eten. Op dit moment kon ze zelfs een moord doen voor een zak patat of een beschimmelde boterham. Vermoeit schudde Gail met haar hoofd. Ze moest maar eens weg gaan. Helaas, doen ze recht stond gleed ze uit en viel ze terug op de grond. Gail slaakte een gilletje. Nouja, dan maar even blijven liggen...

Aangezien hij niks in de buurt zag, zakte hij rustig door zijn benen en liet zijn lichaam in het gras zakken. Het voelde als een zacht kussen als je vaak op stenen had gelegen. Zijn blik was naar de hemel gericht. Aan de stand van de zon te zien zou het niet lang meer duren voordat hij weer kon transformeren naar wolf. Een glimlachje ontstond op zijn gezicht. Het voelde goed om wolf te zijn. Het gaf je het gevoel van vrijheid, niemand kon je zomaar klein krijgen, nee. Je was een sterk beest wat een gewone sterveling zo kon doden. Niet dat hij dat vaak deed. Alleen als ze het er zelf naar maakte. En tja.. Dat gebeurde soms wel eens.. Bij het horen van een gilletje niet erg ver bij hem vandaan, sprong hij direct overeind. Hij rende gelijk naar de bron van het geluid en zag een meisje op de grond liggen aan de andere kant van de rivier. Hij sprong het schuin over wat wel ging dankzij zijn skils. Bezorgt liep hij eropaf. Dalijk was er iets ergs, had ze een hartstilstand, een aanval van weet ik veel was? Het kon zomaar gebeuren he.. 'Gaat het?' Vroeg hij terwijl hij naar haar keek, maar hij was op zijn hoede, het was hem wel eens gebeurd dat hij op deze manier zo in de val was gelopen.

Gail smakte eens. Het gras was nat aan het worden, dat gebeurde eenmaal 's avonds, dauw. Plots hoorde ze iets. Kon het? Ze snoof. "Gaat het?" zei een stem. Niet zomaar een stem. Nee, het was een wolf! "Fack" vloekte ze in gedachten. "Hebben ze me hiet al kunnen vinden?" De vragen razden door haar hoofd. Gail sprong recht en keek de wolf aan. Ze wist niet wat ze ging doen. Rennen? Praten? Plots gromde haar maag, terug. Eten? Tja, het was een optie. Gail was nu op het punt dat ze trillde op haar benen van vermoeitheid en honger. Eten, eten, eten, eten... Steeds sneller dacht ze aan het woord. Haar maag gromde weer. Ze nam haar beslissing. "Sterf!" Fluisterde ze. Toen liet ze de bewoonde wereld achter en schakkelde haar instinkten in. Ze prong vooruit. Zoveel tijd had ze nodig om van een zielig mensje in een zwarte wolf te veranderen. Dé zwarte wolf die alles zou vernietingen dat tussen haar en haar eten zat. Vliegens vlug stormde ze op de wolf af. Gail zette zich af tegen de grond en met open gesperde kaken viel ze haar prooi aan...

Verward zette hij een stap achteruit toen het meisje als een gek overeind sprong en hem raar aankeek. Het was een wolf.. Dat hij dat niet eerder had gezien! Hij keek op toen het meisje ineens sterf naar hem fluisterde. Whatte.. Dacht hij nu echt verward. Waar had die last van! Was dit weer zo'n val? Dat ze dalijk hier met een hele groep stonden om weer met zn alle tegen een te beginnen omdat ze in hun eentje niet durfde? Maar toen hij doorkreeg dat er niets anders hier in de buurt was, en ze er wel hongerig uitzag, wist hij wel dat dit anders was.. Haar instinct. Damn.. Hij wilde haar geen pijn gaan doen. Toen ze naar voren sprong en direct veranderde in een wolf, deed hij het zelfde en in een mum van tijd stond hij daar, als bruine wolf met zijn haren overeind, licht door zijn poten gezakt en zijn tanden ontbloot. Hij zag haar vlijmscherpe tanden, in die paar seconden gingen er duizende gedachten door hem heen. Een hele discussie tussen aanvallen en vluchten. Een deel van hem wilde aanvalen om haar rustig te krijgen, en een deel wilde vluchten om haar geen pijn te hoeven doen.. Maar door zijn karakter won de eerste optie. Hij sprong opzij en sprong direct terug om haar weg te beuken met zijn borstkas.

Jankend vloog ze achteruit tegen een boom. Dit had ze niet zien aankomen! Waarom had ze het steeds fout? Gromend kwam ze overeind, wat zou ze nu doen? Met waterige ogen keek ze de andere aan. Toen jankte ze opnieuw, liep naar voor. Maar vanplaats hem aan te vallen, gritste ze haar tas weg en liep het bos in. In het bos veranderde ze terug in een mens. Vlug zocht ze haar reserve kledij. Onderbroek? Check. BH? Check. Jeansbroek? Check. T-shirt? Damn. Niet check. Gelukkig had ze wel een handdoek bij. Die ze rond haar bovenlijf knoopte (ze heeft dus wel een BH aan voor de duidelijkheid!).
Gail sprompelde terug naar de rivier. Ze was op. Ze had het gevoel dat ze dood ging. Toen ze bij de rivier was, zag ze de wolf weer. "Sorry ik..." Gail greep een tak vast. Ze was duizelig. "Roedel...Pijn...Samantha...Honger...Bloe..." dan werd alles zwart. Nu ben ik dood dacht Gail nog even doen ze op de grond lag. Toen dacht ze niets meer...

Van schrik bleef hij staan toen hij zag dat zijn aanval zoveel impact had gehad op de andere wolf. Ze vloog hard tegen de boom aan. Dat was niet zijn bedoeling geweest.. Toen ze weer naar voren liep keek hij er wantrouwend naar, wie weet wat ze nog wilde proberen als wraak bijvoorbeeld.. Maar toen ze een tasje pakte en ermee wegging, bleef hij even verward staan. Toen ze als meisje terug kwam en een tak vastpakte om zich overeind te houden, de woorden die ze zei, daar kon hij niet echt een verhaal aan knopen maar hij wist wel dat het niet goed met haar ging. Toen ze neerviel schrok hij. Hij transformeerde gelijk terug naar mens en knielde bij haar neer. Hij voelde bij haar pols of haar hart nog wel klopte. Godzijndank.. Dacht hij opgelucht toen hij de hartslag nog voelde. Niet erg sterk, maar het was er. Aangezien het niet erg warm meer was hier, en ze wel warmte nodig zou hebben, besloot hij haar op te warmen met zijn vacht. misschien zou het wat helpen. Hij zorgde dat haar benen wat hoger kwamen te liggen zodat het bloed naar haar hoofd stroomde, dan zou ze eerder bijkomen. Hij keek op en zag een vis springen in het water, dit was de kans.. Hij transformeerde naar wolf en viste hem gelijk uit het water en dode het gelijk om het niet lang te laten lijden. Hij legde de vis bij haar neer. Hij ging langs haar liggen, mat zijn hoge lichaamswarmte en zijn dikke vacht. Hopend dat het wat zou helpen. Wanneer ze bij zou komen, kon ze iniedergeval eten. Al haatte hij het om een dier te doden, hij wilde niet dat dit meisje dalijk zou verhongeren..

Ze kneep haar ogen eerst nog wat meer dicht voor ze ze weer open deed. Waar was ze? Hoe lang lag ze hier al? Gail knipperde even met haar ogen. Ze voelde zich wat zwaar in haar hoofd. Buiten was het al donker geworden en waarschijnlijk al koud. Koud... Ze dacht na, waarom had ze het niet kou? Gail voelde wat naast haar. Vraagtekens vulden haar hoofd. Was ze nu echt zo moe dat ze waanideeën had? Nieuwsgierig taste ze naast zich. Ze trok een raar gezicht toen ze iets voelde wat op een pluis leek. Oh nee, het zou toch niet? Ze draaide haar hoofd een kwartslag naar links en zag de wolf. "Iek!" in een fractie van een seconde was ze al opzij gerolt. Ze keek hem verward aan. "Waarom vermoord je me niet meteen?" vroeg ze angstig. Gail hoopte dat hij zou weggaan of op z'n minst zeggen welke roedel hem stuurde. "Wat wil je dan?" piepte ze toen hij niet direct reageerde...

Zijn ogen hielde nu al uren de omgeving in de gaten. Hij verveelde zich enorm. Uiteindelijk legde hij zijn hoofd neer op de grond. Zodat zijn oor de grond raakte, zo kon hij elke trilling voelen en horen, als er dan iets was, kon hij meteen reageren. En zo hoefde hij natuurlijk zijn hoofd niet constand omhoog te houden want dat was best vermoeiend.. Hij voelde wel trillingen, maar die waren zo ligt dat het geen mens kon zijn. Hooguit een konijn of iets dergelijks. Verbaasd trilde hij zijn hoofd op toen hij iets bij zijn buik voelde. Net toen hij zag dat het het meisje was die het aanraakt, riep ze iek en was ze weggerold. Zo vies was hij toch niet..? Hij was bruin van nature.. Dacht hij verward. Toen hij ook haar verwarde blik zag, luisterde hij naar haar angstig uitgesproken vraag. Hij transformeerde naar mens, dat was waarschijnlijk minder beangstigend voor haar als in zijn wolvengedaante. Hij snapte echt niet wat er met haar aan de hand was. Waarom was ze zo bang? Waarom dacht ze dat hij haar zomaar zou vermoorden? 'Waarom zou ik je zomaar vermoorden..?' Vroeg hij een beetje verward. Op die tweede vraag wist hij niet echt antwoord te geven. Hij keek naar de vis op de grond. 'Als je wilt eten.. Daar heb je een vis.. maar ik kan ook iets anders voor je halen' Zei hij tegen haar. Hij wist niet echt op die vraag te antwoorden. Hij wilde gewoon dat ze niet bang oor hem was.

Ze schudde haar hoofd bij het zien van de vis. Gail vertrouwde het nog niet helemaal en haar honger was over, of ze voelde het niet meer van de stress. Ze slikte. "Iedereen wil me vermoorden." haar stem klonk ruw en nogal schor. "Of toch altans iedereen die zoals wij zijn." voegde ze eraan toe. Gail probeerde terug recht te staan, maar na een bijna val, zette zich terug neer op de grond. Lusteloos keek ze rond. Iets in haar had het opgegeven. Eigenlijk kon het haar niets mee schelen wie of wat haar einde bepaalde. Ze was het vechten moe... "De roedels, dus ook de jouwe, zien me als een verader. Iemand die je moet uit de weg ruimen." brabbelde ze. "Maar ik heb niets gedaan!" er zat een enorme bibber in haar stem...

Geen honger dus.. Dacht hij verward na het zien schudden van het hoofd van haar bij het zien van de vis. Maar voordat ze viel zei ze nog honger.. Misschien bedoelde ze het wel anders, had het iets met die andere woorden te maken? De woorden was hij alweer deels vergeten door zijn bezorgdheid. Hij zou het later nog wel vragen, als ze zich minder angstig voelde, meer op haar gemakje. Vragend keek hij haar aan toen ze zei dat iedereen haar wilde vermoorden. Waarom zouden ze dat willen doen? Bij het horen van dat roedel dingen, besloot hij gelijk te reageren. 'Ik hoor niet bij een roedel, ik zal nooit onderdanig worden, ik sterf nog liever..' Zei hij toen. Misschien stelde het haar op haar gemak dat hij niet bij een roedel zat, aangezien die haar blijkbaar wilde vermoorden. Waarom wilde ze dat? Wat had ze, of wat dachten ze, dat ze gedaan had? Hij gaf haar steun voordat ze dalijk nog echt neerklapte, en hij weer lang zou moeten wachten voor ze weer bijkwam, het leek hem niet bepaald gezond dat ze net al neerviel. Wat was er toch met haar..?

Haar mond viel open toen hij zij dat hij niet bij een roedel hoorde. "Geen roedel?" ze hielt haar hoofd een beetje scheef. Misschien viel hij nog mee. Misschien kon hij haar helpen! Het levens vuurtje in haar begon weer aan te wakkeren. Gail bestoolt om wat dichter te haan zitten bij hem. "Ik zou iemand vermoord hebben." biechte ze op. "Ik wil je het wel vertellen, maar vergeef me. Ik weet niet wie jij bent en jij kent mij niet. Ik ben echt enorm verward. Sorry." Nu keek ze hem lief aan. Een stemmetje in haar hoofd zei dat ze moest weglopen, maar ze besloot het te negeren. Gail draaide zich met haar rug naar hem en trok haar t-shirt uit. "Dit moet je eerst even zien..." ze bedoelde met "dit" de grote littekens van Caspers klauwen, die haar verdoemden tot verbannenheid. "By the way, ik ben Gail." zei ze zacht...

Zijn ogen vingen duidelijke verbaastheid op toen hij had gezegt dat hij niet bij een roedel hoorde. Een roedel.. Alleen de gedachten al maakte hem chagrijnig. Een beetje als blije puppy achter de "grote wolf" aan huppelen. Nee bedankt. Vanaf jongs af aan was hij erg opstandig. Alles wat hij wilde was onafhankelijkheid. Toen ze wat dichterbij kwam ontstond er een vriendelijke glimlach. Dat was dus een teken dat ze hem niet meer zo erg vond om in de buurt te hebben. Hij luisterde naar haar woorden en zag haar lieve blik. Daar was hij wel blij om aangezien hij het niet echt fijn vond als iemand waarmee hij wel contact zou willen bang voor hem was. 'Het maakt niet uit..' Zei hij rustig. Verward keek hij op toen ze haar shirtje uittrok. Maar al snel werd duidelijk waar het om ging.. Zijn ogen werden groot bij het zien van de enorme littekens. Hij werd er gewoon bijna boos van.. Wie had het haar aangedaan? Als hij die zou tegenkomen.. Toen ze zei wat haar naam was, besloot hij de zijne ook te zeggen. 'Ik ben Sairon' Zei hij toen. 'Maareh.. Wat is er dan gebeurd?' Vroeg hij voorzichtig. Misschien vond ze het wel moeilijk om erover te praten bedacht hij zich. 'Je hoeft het niet te vertellen als je niet wilt' Zei hij er daarom achteraan.

"Dag Sairon." Zei ze. De jongen die haar had bewaakt terwijl ze flauw gevallen was, kon toch niet slecht zijn? Zeker niet als hij roedelloos was. Leven de vrijheid! Vrijheid die ze niet had... Gail deed haar t-shirt terug aan en ging nu vlak naast hem zitten. "Hij heeft me bedrogen..." begon ze. "Mijn vriend. Hij bedroog mij met de beta uit de roedel." Ze slikte even. "Toen ze het me vertelde, dat deed ze nogal trots. Was ik juist met haar alleen op patroeïe. We moesten de roedel en de stad beschermen tegen vampieren. Ze kwamen op Samantha en mij af. Zij viel hen aan, ik reageerde niet omdat het anders twee levens ging kosten. Ik kan niet op tegen 2 300jarige vampiers. Ze doden haar. Casper, de Alfa, dacht dat ik haar expres liet dood gaan. Sam was zijn zusje." Gail begon het moeilijk te hebben met te spreken. Ze voelde zich moe, lusteloos en kwaad. "Zelfs Bill, mijn huidig Ex dus, wou me vermoorden. De hele roedel jaagd me op, ze stoken de andere op!" Woedend trok ze een pluk gras uit en gooide het in het rond. "Sorry" fluisterde ze zacht...

Een knikje volgde bij haar woorden. Hij keek toe hoe ze haar shirtje weer aandeed, aangezien er niet echt iets anders te zien was, op wat dennenbomen, struiken en het sterk stromende water van de rivier na dan. Het viel hem op dat ze nu wel dichtbij hem zat. Het deed hem goed om weer eens fatsoenlijk met iemand te kunnen praten. De meeste meiden waren zo verwaand, en als ze dat niet waren, waren het weer van die types die je na een leuke avond weer dumpte om de volgende avond met een andere jongen te kunnen delen. Of ze gingen gewoon vreemd als ze je niet direct durfde te dumpen. Maar het was nog 10x zo erg als je er dan achter kwam, dan dat ze het gewoon direct zei. Om deze reden had hij gewoon een muur om zijn hart gebouwd. Niemand kon hem breken, iniedergeval, niet zo snel. Hierdoor kwam hij vaak afstandelijk over. Maar toch, dit meisje, Gail, had iets wat hem weerhield van zijn afstandelijkheid. Ze was anders dan de meiden die hij kende. En dat stond hem wel aan. Bij het horen van haar verhaal knikte hij. Hij merkte dat ze er boos van werd, logisch, hij zou het ook zijn als hij haar was.. Hoe konden die gasten het haar aandoen? Het kon iedereen toch wel overkomen..? 'Was het hier op Gethin of ergens anders?' Vroeg hij toen kalm omdat hij zijn woede onderdrukte. Als het hier op Gethin was, zou hij er wel eens naar gaan zoeken. Ze een voor een aan een stokje reigen. Damn. Hij kon ze wel weet ik veel wat aandoen..

Ze keek hem aan. Veel zei hij niet. Gelukkig, ze kon er niet tegen als mensen aan een stuk door praten. "Nee, ik kom uit Schotland. Een eindje van hier dus." antwoordde ze. Gail voelde zich nu ophaar gemak bij Sairon. Hij straalde rust en bescherming uit op een of andere manier. "Gethin of hoe noemde je deze plek. Is te klein voor die roedel. Ze zijn met 30 soms meer, soms minder." zei ze. Meer wou ze eigenlijk niet over haar verleden vertellen, nog niet. "Woon jij hier?" vroeg ze nieuwesgierig. Even dwaalden haar gedachten af naar "die" nacht en hoe ze hier gekomen was. Eerlijk? Dat wist ze niet meer. Hoe ze hier kwam, waneer ze hier kwam,... Gail was al blij dat ze haar naam nog wist...

Zijn ogen keken vragend naar haar. Schotland.. Dacht hij bedenkelijk Waar zou dat liggen? Maar aan haar woorden te horen ver weg dus.. Hij knikte daarna om wat ze zei, dit eiland was inderdaad niet echt groot. Vandaar dat er zoveel gevochten werd onder vampieren en weerwolven. Ze wilde hun eigen gebied, hun eigen bevolking. maar hoe wilde je dat doen met een stad? Toen ze vroeg of hij hier woonde knikte hij. 'Als je het wonen kan noemen wel ja' Zei hij met een glimlach. Zijn huis was nou niet bepaald van kwaliteid. Maar hij was allaang blij dat hij het gevonden had. Met leven op de straat verdiende niet zo erg. Maar het verlaten huisje was wel goed genoeg voor hem. Iniedergeval werd hij er niet gestoord.

Ze glimlachte naar hem. "Dus je woont met andere woorden op straat. Klink bekend in de oren." Ze voelde zich als iets beter en daardoor voelde ze haar honger weer. "Ik denk toch dat ik die vis opeet." gelukkig lag die niet ver want zin om ver te lopen had ze niet. Met een van haar nagels (die waren al lang) prutste ze de vis open en gooide ze de darmen, maag, etc. eruit. De schudden verwijderde ze ook. Eigenlijk stak ze niet veel tijd in het kuisen van de vis want de honger was te groot. Ze had nognooit rauwe vis gegeten, maar ze vond het niet zo lekker. Maar je weet wat het spreekwoord zegt: 'honger is de beste saus!'. "Je lijkt me een stil type." zei ze tegen Sairon, als ze de vis ophad.

Bij het horen van haar woorden, die een conclusie trokken uit zijn woorden, knikte hij. 'Nouja.. Ik heb een soort van huis gevonden waar ik wel eens verblijf overdag om te slapen' Zei hij met een glimlach. Hij begon nu ook steeds wat meer los te komen bij haar. Hij had gewoon het gevoel dat zij wel te vertrouwen was en hij niet bang hoefde te zijn alles weer te verliezen. Een glimlach ontstond op zijn lippen toen ze zei dat ze de vis alsnog wel wilde. Toen ze hem zo op begon te eten staarde hij naar de rivier. Daar had de vis in gezwommen voordat hij gedood werd. Hij vond het niet fijn een onschuldig dier te doden. Maar het meisje was toch wel belangrijker dan de vis. Hij keek op toen ze wat zei. Een stil type.. Zo was hij wel vaker overgekomen. Vroeger was dat wel anders. Toen stond hij overal vooraan, had hij de grootste mond en vocht erop los. 'Alleen int begin' Zei hij terwijl hij zijn blik nogsteeds op de rivier gericht.

"Mensen die op straat wonen zijn over het algemeen wel cool." grinnikte ze. Gail voelde zich al wat beter. Misschien ook omdat ze niet alleen was. Sairon was eigenlijk heel aardig! Veel mensen zouden haar ofwel gedood of wel laten liggen hebben. "Alleen int begin" hoorde ze hem zeggen. "Nou dan is goed. Ik heb geluid nodig. Liefst nog sprekende mensen." Antwoordde ze. Stille mensen waren wel leuk, maar na een tijd begonnen ze Gail te vervelen. Ze hield van geluid, of het nu sprekende mensen of Rock 'n Roll was. Zelf het geluid van een drilboor was oké. Terwijl ze het laatste stukje vis opat keek ze wat rond. Hoelaat zou het zijn? Het was best donker en je zag niet veel. Opeens vloog er een vuurvlieg je voorbij. Glimlachend keek ze ernaa. Toen vloog ernog eens voorbij. Vlug sloot ze haar handen rond het vuurvliegje. Die beestjes waren zo mooi en intrigerend. Ze vroeg zich af hoe ze licht konden geven. Ze voelde hoe het beestje een uitweg probeerde te vinden. Ze opende haar handen, maar van plaats weg te vliegen, bleef het vuurvliegje over haar hand lopen. Het kriebelde een beetje. Ze zette het beestje op Sairons knie. "Niet klef of zoet bedoelt, maar vind je zulke dieren niet geweldig. Ik snap niet waarom iemand ze zou dood doen. Eigenlijk mag je geen dieren pijn doen. Tenzij uit noodzaak."

Een grinnikje kon hij niet laten bij die opmerking. In de winter letterlijk "cool" ja dacht hij erachteraan. Bij het horen van wat ze erna nog zei schoot hij weer lichtjes in de lach. Sound addicted dacht hij toen. Hijzelf kwam meestal pas los als hij iemand echt vertrouwde. Maar voordat dat gebeurde hadden de meeste het alweer opgegeven. Geef ze eens ongelijk dacht hij. Hij keek de plek eens rond. Ondanks dat het zo donker was kon hij goed zien door de wolf in hem. En de vele vuurvliegjes die in het rond vlogen verlichtte de plek ook nog eens. Het was nu best romantisch zo maar hij probeerde het zo ver mogenlijk uit zijn gedachten te bannen. De vuurvliegjes waren ongeveer een meter bij hun vandaan als een groepje rond aan het vliegen. Toen er een voorbij kwam keek hij die na en zag dat Gail hetzelfde deed. Toen er nog een voorbijkwam hoorde hij dat Gail hem ving. Hij keek op. Had ze het vuurvliegje nou expres gedood..? Maar toen ze haar hand weer open deed en het beestje nog kroop kwam er een warme glimlach op zijn lippen. Toen ze het vuurvliegje op zijn knie zette keek hij er een beetje verbaast naar. Hij luisterde naar wat ze erbij verteldde en knikte. 'Ja vind ik ook..' Zei hij toen. Hijzelf deed zoveel mogenlijk om niet te hoeven jagen. Hij kon het makkelijk maar wilde het gewoon niet. Stel dat het dier deel uitmaakte van een gezin? Of dat het een moeder was. Dan zouden de jonkie's verhongeren. Hij verdiende geld met battlen en soms uit noodzaak stelen. Dan kocht hij van dat geld eten en zo nu en dan kleren ect. aangezien hij genoeg verdiende daarvoor.

"Eigenlijk was ik vroeger vrij sadistiesch..." biechte ze op. Jah het was waar, vroeger doode ze alle dieren uit haar buurt voor de lol. Maar sinds ze zelf opgejaard werd als een wildbeest, bad ze dat god of wie dan ook (godin van de dieren mag ook) haar zou vergeven. "Vroeger stond ik niet bij het leven stil. Alles leek vanzelf sprekend. De vis eet de algen, de arend eet de vis, de poema eet de arend, de wolf eet de poema en de mens dood de wolf. Niet dat ik ooit een wolf heb gedood. Maar het is het zelfde princiepe. Dat is het goede al aan dat verbannen gedoe. Ik kreeg respect..." Gail zuchtte...