Are you happy? I'm not.

Met een chagrijnig hoofd liep Sairon door de bossen. Even tot rust proberen te komen. Iets wat moeilijk ging voor hem aangezien hij bij zijn geboorte al onrustig was. Zijn hele leven, een en al onrust, wantrouwen en ellende. Telkens vechten voor zijn eten.. Om te overleven.. Het leven was hard, maar hij moest erdoorheen. Als hij niet zo hard was geweest, lag hij nu al jaren ergens dood. Was hij nu verrot en verteerd. Honger was een goede motivatie als je leefde op de straat. Het liet hem blind zijn voor pijn. Hij trok zijn shirt een beetje omhoog en zag de diepe wonden. Telkens sprongen ze weer open bij een verkeerde beweging.. En nog steeds wist hij niet hoe hij eraan kwam. Het enige wat hij zich nog herrinnerde van die avond, waren ogen, ze leken wel licht te geven.. Onnatuurlijke kleuren die in zijn hoofd bleven hangen. Al die dingen die hij na die avond had gekregen, zette hem enorm aan het denken. De laatste tijd was hij vele malen aggressiever dan normaal, hij had zelfs iemand vermoord omdat die perongelijk tegen hem aanliep.. Achteraf vond hij wel dat hij het een beetje te grof had aangepakt.. Maar op dat moment kon hij gewoon niet meer nadenken. Hij had gewoon een aantal woorden in zijn hoofd hangen: Doden, pijn, bloed en haat. En bovendien, snachts kon hij niet meer slapen omdat hij dan kapot ging van de energie. Terwijl hij overdag juist weer moe was. Zijn rode ogen vol pure haat en chagrijnigheid gleden over het gebied. Het was nu bijna donker. Het zou nog maar enkele minuten duren voordat ze zon onder zou gaan. Hij vroeg zich af wat hij vanavond eens zou moeten gaan doen. Hij verveelde zich nu al, maar als hij niets deed zou hij weer gek worden van de energie.

[Zelfde tekst maar deze is voor met Iris]

Haar bruine lange haren hingen zorgvuldig naast elkaar, netjes uit gekamt en zonder enkele klit er in terwijl haar donker bruine ogen zich vestigte op de dennebomen die om haar stonden en samen een soort van Dennenbos moesten vormen ofzo. Ergens had ze eigenlijk een hekel eraan om alleen rond te reizen maar het was ookwel weer beter, zo kon ze niemand kwaad doen, in de discotheek had ze haar slag al geslagen en een man gedood en hem leeg gedronken. Maar ook toen ze pas een vampier was geworden had ze perongelijk haar beste vriend gedood, hij stond te dichtbij in haar buurt, een grote fout van Iris beheersde zich niet en nu nog steeds had ze er problemen mee, om zich te beheersen wanneer normale mensen zich in zijn omgeving lieten zien die gewoon te uitdagend over kwamen maar ook andere dingen hielpen erbij om haar dorst erger te maken. Geérgerd werd haar hand door Iris haar bruine haar gehaald terwijl haar bruine ogen snel heen en weer bewogen en de omgeving goed in zich opnamen, haar tempo werd verhoogd tot een rentempo voor het blote mensen oog was ze te snel maar voor ieder andere vampier was ze gewoon normaal te zien eigenlijk, want die waren dat nou eenmaal gewend. Een geur werd door de wind naar haar toe gedreven, Verward werd haar tempo minder terwijl ze uiteindelijk geheel stond. Wat was dat voor een geur, lang was ze nog niet in deze wereld en het was gewoon heel raar. Het begon geleidelijk ookal donker te worden, alsof een strijd geopend werd en haar tegenstander nog onbekend was voor Iris.

Chagrijnig trapte hij tegen een steentje dat op zijn pad lag.. Het steentje was niet groter dan 4 centimeter. De omvang van de tak van de boom waar het tegenaankwam was wel rond de 40 centimeter. En toch brak de tak gelijk en vloog nog een stuk achteruit. Weer iets wat Avantio niet wist te verklaren. Hoe kon hij ineens zoveel kracht in zich hebben..? De trap was niet eens zo hard. Laatst had hij nog iemand zijn bot verbrijseld tijdens voetbal, gewoon omdat hij perongelijk tegen hem aan trapte in plaats van de bal. En bij een straatgevecht had hij zichzelf niet meer in de hand en had bijna de hele groep uitgeschakeld.. Inclusief zijn vrienden omdat hij zijn zelfbeheersing en verstand compleet verloren was. Vele ervan lagen nu in het ziekenhuis, of werden direct opgehaald door een lijkenwagen. Opeens stond hij stil toen een geur zijn neus bereikte. Een zacht gegrom was te horen. Iets wat hij zelf niet in de gaten had nu. Ging hij naar het bos om niemand tegen te komen, wat kwam hij tegen? Iemand! Hij zag een meisje vliegensvlug door de bossen schieten. Hij wist niet dat ze een vampier was, aangezien hij nog niet eens wist dat die wezens bestonden. Dat hij een weerwolf was wist hij zelfs nog niet. Maar toch.. Ging dat meisje niet een beetje veel te snel voor een meisje? Hijzelf was ook behoorlijk snel, maar omdat hij dat altijd wel was geweest was dat hem nog niet opgevallen. Toen het meisje stil stond, keek hij naar haar. Zijn rode ogen vol aggressie omdat ze hem gestoord had. Konden ze niet gewoon een keer uit zijn buurt blijven..? Hij wilde niet nog meer moorden op zijn geweten hebben. Althans, geen meidenmoorden. Bij jongens maakte het niet zo uit vond hij. Hij besloot maar gewoon verder te gaan. Dit was zijn pad, zijn levensweg, zijn gevoelens.. En daar wilde hij niet in gestoord worden. Op zijn eigen manier bewandelde hij zijn pad, de meeste sukkels hadden haast maar hij had nog tijd zat.

Toen de jongen stil stond op het pad en naar haar keek vingen de oren van Iris een kort en zeker zacht gegrom op. Ergens had Iris wel is gelezen over Weerwolven niet wetend dat dit waar was maar de jongen voor haar neus met z'n rode ogen gromde echt! Ook werd uit de keel van Iris een grommend geluid hoorbaar terwijl haar ogen op hem gericht stonden terwijl haar tanden, vooral haar lange hoektanden zichtbaar werden voor de buiten wereld, hier maakte het niet uit wie wat of iets zag want hier kon je simpel en genadeloos doden zonder dat iemand er erg in had. Haar handen waren samen gebolt tot twee vuisten. Zou ze hem aanvallen en naar hem toe rennen ? Hem doden zonder enige actie of hem gewoon zo laten. Iris versnelde haar tempo nadat ze nog een keer gegromd had terwijl ze naar voren schoot in een rennend tempo, enkele meters werden gerend op dit tempo waarna ze weer langzamer ging en uiteindelijk weer stilstond, haar haren weer in het perfecte model zoals het zat zoals ze hier kwam. Haar handen waren in haar zakken van haar vest geduwd terwijl er een elastiekje in haar linker zak gezocht werd waarna er een hoge staart in haar haren werd gemaakt waarna haar handen weer warm in haar zakken werden gedaan terwijl Iris weer verder liep op een sloom tempo.

Zijn ogen hadden het meisje nog in de gaten gehouden. En een lichtelijk geschrokken blik zette in hem op toen ze haar tanden lieten zien. Een vampier?! Dacht hij verward. Maar al snel kwam er een andere gedachten opzetten. Het was bijna carnaval. Ze zou die tandjes vast gewoon in zo'n saai carnavals winkeltje hebben gekocht. Gek mensje. Dacht hij toen weer rustig. Hij kon het niet laten om er een opmerking over te maken door zijn chagrijnigheid. 'Het is nog geen carnaval. Voor het geval je het niet wist' Zei hij droogjes. Tja.. Ze vroeg er ook gewoon zelf om. Wie ging er een week voor de carnaval nou door het bos lopen met van die neptandjes? Dan was je wel een enorme noob. Zijn blik werd weer lauw naar voren gericht aangezien er niet gelijk reactie kwam. Rustig liep hij door en zag de laatste zonnestralen verdwijnen. Hij voelde zich sterker nu. Maar hoe dat kwam..? Misschien kwam het wel omdat het nu een stuk donkerder was. Hij hielt van duisternis. Dan kon je iemand besluipen en neerslaan, nog voordat die er erg in had. Ja. Duisternis was zeker geweldig in zijn ogen. De mysterieuze gloed in zijn ogen werd zichtbaar door de volle maan die erin reflecteerde.

"Het is nog geen carnaval. Voor het geval dat je het niet wist" Was een droge opmerking die haar oren nog opgevangen hadden, aggressie raasde door haar lichaam, haar vuisten werden weer samen geknepen terwijl haar boven lichaam zich omdraaide en er in een rustig tempo terug gewandeld werd als het ware, in haar gedachtes was ze de jongen al aan het vermoorden, hem in stukken aan het scheuren en z'n bloed aan het drinken, het leven uit hem nemen en ervoor zorgen dat hij dood zou gaan. Hem gewoon vermoorden, een extra moord kon der ook nog wel bij als je het Iris vroeg, hoe vaker ze der aan dacht hoe makkelijker het werd en hoe leuker het werd eigenlijk, mensen te vermoorden zonder dat ze er erg in hadden dat het een kat en muis spelletje was. Uiteindelijk zag ze hem weer lopen en was ze binnen enkele secondes voor hem, "Woow, jij bent grappig.. Kijken of je ook dit nep vind" Waren de woorden die woedend uitgesproken werden terwijl z'n pols werd gepakt waarna Iris er in beet en een paar druppels bloed zich op haar tong wierpen waarna Iris een aantal meter naar achter ging, aangezien hij een weerwolf was kon dit nog eens lachen worden, hij zou wel haar aanvallen net als Iris bij hem zou doen. Een boom die haar opviel voor haar, dat zou de boom worden waar ze vanuit toe zou kijken. Snel en behendig klom ze vliegens vlug de boom in, zo snel dat die engerd haar niet gezien had.

Droogjes liep hij door. Maar nogsteeds chagrijnig. Dat rare mensje had hij alweer uit zijn gedachten gezet. Maar al snel hoorde hij weer voetstappen. Zijn blik werd weer chagrijnig op haar gericht. Inplaatsvan dat ze gewoon lekker doorliep, moest ze weer aandacht. Maar dat was hij wel gewend van de meeste. Op het moment dat ze uitgesproken was met die zogenaamd leuke woorden van der, keek hij droog naar zijn pols die ze pakte. 'Whatte..' Zei hij ongelovig toen ze erin ging bijten. Vloeg trok hij zijn pols terug. Hij keek naar haar en zag haar weggaan. 'Soow das pas stoer, aanvallen en dan weggaan' Zei hij droog. Hij keek naar de twee wondjes in zijn pols waar de tanden in hadden gezeten. Hij had in zijn leven al zoveel pijn gevoeld, dat dit er niks bij was. Hij was normaal heel aggressief, maar op de een of andere manier vond hij dit eerder grappig dan dat hij er boos van werd. Hij dacht na, het was best wel cool van die tandjes, waren net echt. Waar zou ze die gekocht hebben? Zijn ogen waren op haar gericht in de boom. Benieuwt wat ze nu wilde gaan doen. 'Maareh, ik ben hier gekomen voor de rust, dus ga lekker een ander vervelen' Zei hij terwijl hij rustig aansjokte.

"Whatte.." Waren zijn woorden nog geweest waarna hij ook nog is na enkele tellen iets anders had op gebruld. Woow, een echte weerwolf, zo dom als een otter. "Soow das pas stoer, aanvallen en dan weg gaan" Was het enige droge wat eruit kon komen. Ergens had ze gewoon zin om hem helemaal uit te dagen maar ergens was ze er ookal weer klaar mee, ze wilde hem gewoon ff pesten en het kat en muis spelletje uitbreiden maar ergens had ze er nu ook geen zin meer in, geen zin om met hem hier te staan, te staan praten of hem uit te dagen. "Maareh, ik ben hier gekomen voor de rust, dus ga lekker een ander vervelen" waren zijn laatste woorden waarmee hij het gesprek beéndigde en hij rustig weg sjokte. Woow, een weerwolf die lui was, "Woow, nooit geweten dat Weerwolven zulke droogkloten waren, verdomme had ik me iets in me hoofd gehaald maar nee hoor, meneer is waarschijnlijk door z'n ouders op het droge geboren, of zijn je ouders ook zo droog ? Het verbaasd me ook dat je een of andere slome otter bent! Niet verwacht dat een weerwolf zo dood kon zijn, dat beloofd wat voor de andere weerwolven en natuurlijk zal het als maar leuker worden voor ons, lekker weerwolfjes doden, slome domme weerwolfjes.. Tjhaa soms heb je het gekregen van je ouders en soms zijn je ouders zo dom als het kan hea.." waren haar woorden die rustig maar luid en duidelijk gesproken werden, hij moest het wel gehoord hebben tenzij deze weerwolf ook nog is een gehoor probleem had maar dat zou wel een beetje te gek zijn, tenminste als je het Iris vroeg maar na dit gekke wezen voor haar, nee ze verwachtte het zeker.. Hij was namelijk dom, eng en al dat andere waardoor je al bang werd en daarvoor hoeft hij niet eens een naam te hebben. "Heeft deze domme weerwolf ook nog een naam of hebben je ouders je op straat gedonderd ?" waren haar minachtende woorden terwijl een valse glimlach haar gezicht betrad en haar donker bruine ogen het geval in zich opnamen. Benieuwd naar de acties die het domme ding zouden gaan maken.

Toen ze weer wat begon te brabbelen negeerde hij dat. Totdat ze over zijn ouders begon. Hij stond stil. Verroerde geen vin. Eigenlijk poot maar dat terzijde. Waar had ze het over met dr weerwolf? Was dat een nieuw soort scheldwoord ofzo? Wat zielig.. Adrenaline werd aangemaakt in een fractie van een seconde en hij voelde het door zijn aderen stromen. Zijn hartkloppingen verhoogde en in zijn ogen ontstond ware woede. De bloed van de twee wondjes druppelde op de grond door de snelle stroming van zijn bloed dat als een gek werd rondgepomt door zijn hart. Klaar om toe te slaan. Hij draaide zich om naar haar. 'Het gaat jou niks aan wat er met mij gebeurd is. En hou je bek over mijn ouders, ik haat ze al erg zat en ze zijn gekilt by moi' Zei hij haatvol. 'En kan je niks beters verzinnen dan weerwolf, iedereen weet tog dat die dingen alleen bestaan in verhaaltjes. Of geloof jij nog in de voorleesverhaaltjes van je mammie?' 'Maar oke, jij wilt bloed voelen stromen? Je zult het gaan voelen, maar niet mijn bloed' Zei hij terwijl hij haar hard in haar lever trapte. Nog voordat hij het besefte transformeerde hij in een wolf. Hij was niet meer zichzelf. Hij was een soort monster geworden die haar wilde vermoorden. Totdat ze haar laatste adem uit zou blazen met het smeken om genade. Je zag duidelijk aan hem dat hij niet besefte wat hij deed. Zijn blik was gefocust en vals.