Heart [O P E N]

Tik, tik, tik, tik...

Het rustige geluid van de klepel die op een traag ritme heen en weer sloeg in de oude verotte klok wees er op dat deze ondanks de houtwormen en de verlatenheid van dit huis bleef werken. Nu ja, huis was een groot woord. Eerder een krot dat ergens in het centrum van Amorghan, wat verder van de buurten stond te verkommeren.
Hoewel dit bouwvallige huis, met zijn miserabele uitstraling allesbehalve er uitnodigend uitzag leek het Cynetria niet te weerhouden er binnengedrongen te zijn. De beschrijving van dit verlaten pand zou nog een goede legende of griezelverhaal kunnen uitlokken: Hoewel het verlaten is, blijft een krot in het uiterste noorden van Amorghan, de stad, levendig. Natuurlijk zou er dan geen rekening gehouden worden met de nachtelijke bezoekjes van daklozen, spuitjunkies en natuurlijk vampieren en weerwolven.
Met een sierlijk sprong landde Cynetria van de vensterbank waar ze op zat op de begane grond die dreigde door te zakken. Natuurlijk was het slimmer geweest binnen te gaan langs beneden en niet via het tweede verdiep maar het gaf wat meer spanning. Daarbij was ze licht genoeg om gedragen te worden door het rotte hout. Het enige wat hier nog op leven wees was de klok, ook was de aanwezigheid van voorbijgangers te voelen. En te horen. Het pompen van hun levendige harten, die niet alleen wezen op hun sterfelijke mens zijn. Maar ook op hun leeftijd, gezondheid en conditie. Soms, als iemand gewond was, vielen vele vampiers door de mand. Al was het maar een klein sneetje door papier dar té veel geur van hun heerlijke bloed blootgaf.
Die zelfbeheersing, zorgde ervoor dat Cynetria het al honderd jaar had uitgehouden als vampier, en haar vroegere bondgenoten niet. Omdat je zelfbeheersing niet kon aanleren. Als dat wel zo was zou iedere vampier blijven leven, het was een gave.
Of het was gewoon een kwestie van gezond verstand.
Een eikenhouten deur die meer weghad van een verotte plank dan van een ooit zo glamoureuze deur wiegde krakend op mee met het ritme van de wind. De bleke hand van Cynetria duwden de plank opzij en gaven haar toegang tot de trap. Nogal op haar hoede, voor geluid, of voor als het zou doorzakken. Zette ze haar eerste passen op de trap. Als een lynx gleed ze met haar rug tegen de muur naar beneden. In dit verdiep was er meer te zien. Meer dan een oude klok.
Maar ook rook ze wat... Was dat?
Neen, wat ze rook was geen mens. Maar er was hier wel iemand. Of beter gezegd: Iets...

[Iedereen is welkom ]

Ik liep rustig het huis binnen. Mijn huis. Ik was hier maar weinig. Tussen de middelbare en mijn avondschool chashte ik hier meestal op de bank of mijn bed boven. Ik had al weken niet schoongemaakt. We zat houtworm in het huis en het was vervallen, maar ik wilde hier voor geen goud weg. Ik gooide mijn rugzak op een van de keukentafel stoelen en liep naar de keuken voor een glas water.
(sorry nochal kort. Komt later meer)

Ze sloot haar ogen en snoof eens. Waarom eigenlijk? Die geur, die verschrikkelijke stank kon maar van een wezen afkomstig zei: Weerwolven. Of beter gezegd: honden, want de naam weerwolf waren ze niet waardig. Het waren zielige mormeltjes die hun gaven als wolf aanzagen als vloek en daar alsmaar zielig over deden.
Hoewel ze soms erg schattig waren als ze zo zeker waren van hun stuk dat de Cynetria aanvielen, dat was niet slim, maar in haar ogen wel schattig, al eindigden ze dan binnen de minuut in een grote, rode plas bloed stervende of dood. En het waren ook de enige wezens waar Cynetria nog nooit bloed van had gedronken. Al moest het stoer klinken dat je bloed had gedronken van de wezens die hun kracht gelijk waren met die van de algemene vampiers, al rekende Cynetria zich niet tot die groep maar tot de sterkere.
Maar goed. Waar was de keffer? Cynetria hoorde zijn hart kloppen, hij was onder haar, beneden... Op haar tenen sloop ze de trap af, weer met haar rug schurend tegen de muur, geruisloos. Als één met de schaduw. Beneden de trap had ze hem al in het vizier. Een hond, de stank was niet te harden.
Ze duwde haar tegen de muur af om haar sprong kracht bij te zetten, ze vloog bijna door de kamer om vlak voor zijn neus te belanden, met een luide klap raakten haar voeten de grond.
Haar mondhoeken krulden in een ijzige glimlach.
"Aangenaam hond."

Er ging een rilling over mijn rug toen ik wat hoorde. Het glas viel uit mijn handen. Het spatte uit elkaar op de grond. Ik spinde om mijn as en staarde recht in haar ogen. Weer rolde er een rilling over mijn rug. Ik kreeg hoofdpijn van haar. Hele erge hoofdpijn. Ik bleef aan haar staren. Ze was een vampier. Zeker weten. Anders zou mijn hoofd nu niet uit elkaar spatten van hoofdpijn.
"Hey"
Ik was niet echt een hond. Alleen met volle en nieuwe maan veranderde ik... Nouja anders ook, maar alleen als ik direct in het licht kwam. Met volle en nieuwe maan zoizo, of ik nou in het licht kwam of niet. Dan kon ik ook niet naar avondschool.
"Wat doe jij nou weer in mijn huis?"
Ik bleef redelijk rustig. Omdat er op avondschool zo veel vampiers waren moest ik er wel mee leren omgaan.
Dit hele huis rook naar weerwolf, dus waarom zou ze in hemelsnaam hier komen. Het zag er dan wel verlaten uit, maar toch was ik hier elke nacht om te slapen. En in het weekend soms zelfs hele dagen.

Met een sceptisch gezicht bestudeerde ze de 'hond': jong, zielig... Kortom een veel te makkelijke vijand. Zelfs een te makkelijke prooi. Haar mondhoeken gingen wat meer omhoog toen hij schrok en het glas liet vallen. Dat bewees zijn tekort aan concentratie, zelfbeheersing en op zijn hoede zijn, de 'skills' waar Cynetria het meeste aandacht aan besteedde. Ze waren in haar ogen het belangrijkste, zonder die was je als een vogel voor de kat. Zielig. Triest. Onhelpbaar.

"Wat doe ik in je huis?" een brede, spottende grijns kwam tevoorschijn op haar bleke gezicht, ze zette een hand in haar zij en draaide met haar ogen.
"Leuk stulpje." ontweek ze de vraag duldend op de beschimmelde muren, kapotte deuren en alles wat zowat in slechte staat was. Gewoonweg zielig. "Woon je hier echt? Ik zou haast medelijden met je krijgen, hond." ze kruiste haar armen achter haar rug en begon op een traag tempo een rondje te slenteren in de kamer, terwijl ze alles in haar en alsof deed dat ze het keurde, als een makelaar. Ze knikte, zogezegd goedkeurend en draaide toen op haar hielen weer om naar de weerwolf.

Er kwam een rauw gegrom uit mijn keel. Het was dan niet in goede staat, maar het was mijn huis... Mijn thuis.
"Ja, ik woon hier. Mijn hele leven al."
snauwde ik. Ik wist dat haar slaan totaal geen zin had, dus ik hield me in, al wilde ik haar zo graag slaan. Ik balde mijn vuisten en schudde een beetje. Ik keek vanuit mijn ooghoek naar het raam, zonder haar uit mijn blikveld te laten verdwijnen. Het was volle maan. Over een paar minuten was het 8 uur en zou ik verranderen.In een vreselijk beest, een monster. Ik was geen vormveranderaar die in een echte wolf veranderde. Nee, ik was een echte weerwolf. Gedoemt door de maan. Bloeddorstig en dodelijk voor iedereen en alles.
"Dus, wat mot je in een maan huis?"
Ik snapte er nog geen bal van, al zou het zo niks meer uitmaken. Dan zou ik gewoon mijn tanden in haar zetten en mijn klauwen in haar ledematen.

Een ironisch, spottend lachje rolde over haar lippen. Ze zou haast medelijden met hem krijgen. Maar dat had ze niet. Niet omdat ze een gevoelloze vampier was zoals iedereen beweren, want hoe kon ze dan spot voelen? Maar eerder omdat ze een hekel aan honden had.
Gromde hij nu? Wat schattig... Een triest verzet tegen iemand waar hij zelfs al van wist dat hij haar niet aankon. Ze volgde zijn blik door de ruit. Zat hij nou... te wachten op de maan?
Dat betekende dat hij een veranderaar was. Onwillekeurige honden, ze moesten wachten tot ze hun konden verdedigen. Dat maakte hen niet sterker, maar roekelozer, waardoor ze gevaarlijker waren dan als ze regelmatig veranderen, maar ook uiterst ondoordacht. Het was als een weegschaal met eigenschappen in evenwicht.
"Al je hele leven?" beaamde ze, "dan had je toch massa's tijd om het hier wat beter in te richten."


Hij vroeg haar wat ze in zijn huis deed, waarna ze nonchalant haar schouders ophaalde, "weet niet." klonk het als een lagere schoolkindje dat de vraag gesteld had gekregen waarom ze in het oog van het buurjongetje moest spuwen. "Ik dacht," ze liet haar ogen over de muren glijden, "dat het in deze staat wel verlaten zou zijn." Ze draaide met haar ogen, "dus niet..."

Ik keek haar recht aan. "Ja, mijn hele leven." Toen zij ze iets over de inrichtig. Ik haalde een wenkbrauw op. "Alles staat nog zo als dat het stond bij mijn 1e transformatie."Die datum wist ik nog zo goed 29 februari 2008. Mijn 12e verjaardag. 'S avonds om 8 uur precies. Het was vreselijk. Binnen een paar uur had ik iedereen uitgemoord. Zonder een centje pijn of verdriet. Dat kwam pas toen ik de volgende ochten tussen alle lijken wakker werd. Er liep een rilling over mijn rug en een traan over mijn wang bij de gedachte daaraan. Maar er stond nog steeds een vampier in mijn huis en het was 1 voor 8. Ik kon me niet echt zorgen maken om het lot van deze vampier, maar toch zat het me niet lekker dat ik haar zonder waarschuwing zou aanvallen. Ik was geen slecht mens... Geen slechte weerwolf... Zelfs vampiers hadden gevoel. Ookal gaven ze me verschrikkelijke hoofdpijn en ik had echt de pest aan de meesten, ze waren min of meer levende wezens. Door de avondschool had ik er zelfs 1 als vriend. Het leek onmogelijk, maar voor mij was eigenlijk niks dat meer.
"Als je slim was zou je nu weg gaan."
zei ik tegen haar.
"Het is niet slim, zelfs niet voor een vampier, om bij mij rond te hangen met volle en nieuwe maan."
Ik keek even uit het raam. 30 seconden.

"Aah, arm stakkertje," zei ze met een gemaakte, betuttelende moederlijke stem, hij vertelde dat alles nog hetzelfde stond als zijn eerste transformatie. "En het nut daarvan is?" vroeg ze nietbegrijpend. "Of wacht..." Cynetria wreef over haar kin een een gebaar van nadenken.
"Ik snap het," zei ze even luid alsof ze 'eureka!' zou uitgeroepen hebben. Dat dacht ze toch. "Aaah, heb je je ouders vermoord bij je eerste transformatie? Join the club van the parent murders." een brede grijns kwam op haar gezicht, "hij was mijn eerste maaltijd... Mijn vader..." ze dacht even terug aan de vage herinnering al zo lang geleden. "En eerlijk gezegd was zijn bloed overheerlijk."
Cynetria schudde haar hoofd bij de gedachte: "Mijn zusje sprong uit de ruit voor iemand haar kon grijpen." ze grijnsde.
Plots rook ze zout, zout van tranen. Ze keek naar hem, weende hij nou? Een spottende grinnik kwam uit haar mond.

"Als ik slim was?" beaamde ze, die zin eindigde in een vraag, "Oeh, moet ik nu bang worden?" ze zette een geforceerd bang gezicht op. "Het is niet slim, zelfs niet voor een vampier, om bij mij rond te hangen met volle en nieuwe maan." klonk het. "Oh nee?" vroeg ze terwijl ze een wenkbrauw optrok. "Klinkt als een uitdaging. Een soort krachtmeting," Cynetria liep naar de vensterbank en zette zich er op neer, keek naar de zon die vrijwel verdwenen was en stak haar arm als een body builder op terwijl ze haar triceps opspande.
"Wie zal er winnen? Ik of de hond, ik weet het je te melden als je weer normaal bent, aangezien je hersens toch krimpen in dat stomme hondenkopje van je tijdens je transformatie."

Mijn ogen werden iets groter bij haar verhaal, al was het nogsteeds minder erg dan het mijne. "Niet alleen hen." zei ik nu met een ijskoude toon in mijn stem. Ze had het de hele tijd over hond. Ik was dan wel een weerwolf, maar echt op een hond lijken deed ik niet. "Ik denk dat je nog een ding over het hoofd ziet. Zo staat er geen pup voor je. Nee. Maar een..." mijn woorden gingen over in een bruut gegrauw dat diep uit mijn keel kwam. Mijn ogen rolde terug in hun kassen, ik begon te rillen en krimp in van pijn. Dat was het enige nadeel. Het transformeren deed zo'n pijn. De pijn duurde zoals altijd 30 seconden. Toen het over was was ik half mens en half wolf. Ik was een van de enige overlevenden van dit soort weerwolven. De rest veranderden in echte wolven. Ik was vaak jaloers geweest, maar door mijn weinige transformaties kon ik 's nachts wat meer dingen doen dan de anderen. Ik staarde nu met grote pikzwarte ogen haar aan. Er kwam een zachte huil uit mijn borst rollen.

"Ik kon hen niet vermoorden, zij joinden me als vampiers," ze grijnsde breed en bestudeerde haar nagels, die scherp genoeg waren om iemand open te scheuren. Met een beetje kracht dan. "Daarbij, zoveel weet ik er niet meer van hoor." Er rolde een lach uit haar mond, ze gooide haar hoofd in haar nek en lachte.
"Ik denk dat je nog een ding over het hoofd ziet. Zo staat er geen pup voor je. Nee. Maar een..." de verandering begon, Cynetria hees zich van de vensterbank en belandde op de grond, loom slenterde ze naar de andere kant en keek geduldig toe.
"Zo..." mompelde ze toen ze merkte dat het geen wolf was maar zo'n mislukte creatuur. Een behaarde mens eerder. Dat zou angstaanjagender moeten zijn, maar ook lelijker.

Hij keek haar recht aan, kon hij nu nog normaal denken? Er was maar een manier om daar achter te komen, "Zo," herhaalde ze, "ga je nou nog wat doen buiten grommen en huilen?" als het antwoord maar niet blaffen was. Kon hij eigenlijk nog praten? Het leek haar uiterst onwaarschijnlijk. Ze schoof een stoel achteruit, plofte zich er nonchalant op neer en legde haar gestrekte, gekruiste benen op de houten tafel.

Ik verstond haar. Dat was geen probleem. Praten ging alleen echt niet meer als ik zo was. Er rolde een lage grom uit mijn borst naar buiten. Ze liet zich in de oude stoel van mijn vader vallen. Toen ze ook nog haar voeten op het tafeltje legde knapte er iets. Het iets wat sinds die eerste keer nooit meer was geknapt.
Ik ontblotte mijn tanden en sprong voor haar benen. Ik kreeg het voor elkaar om op het nippertje nog een klein stukje uit haar kuit uit te scheuren. Ik spugde het de andere kant op uit, maar bleef gebogen staan. Klaar om opnieuw aan te vallen of te verdedigen als het nodig was.
Ik was dan nog wel een jonkie. Ik kende mijn trucjes en ik wist waar mijn sterke maar ook zwakke punten lagen. Gelukkig was ik erg in het voordeel doordat dit mijn huis was. Ik wist alles van dit huis. De gaten in de vloer. De losse planken. De krakende traptreden. Ik kon ze blind vinden als het moest. Zelfs zo.

Zo te zien begreep hij wat ze zei, dat kon ze toch afleiden uit zijn reactie. Op een bepaald moment had ze de spot waarschijnlijk ietsjes te ver gedreven, want hij werd een tikkeltje agressief. Dit was een goed moment om zijn krachten te peilen. Met een snelle beweging sprong ze op, nog net te laat dat hij een stuk vlees mee had. Haar mond ging even verwonderd in een 'O' staan, maar vrijwel meteen bracht ze haar gezicht weer in plooi. Toch zette ze behoedzaam een paar stapjes achteruit.

"Wel heb je ooit...." mompelde ze, "de hond heeft me kunnen aanvallen." als ze een mens was zou ze nu ongelofelijk gebloed hebben. Maar nu leek het meer op een gapend, roze gat met een beetje wolvenkwijl erom heen dat weldra zou dichtgroeien. Toch deed het verdomde veel zeer. Maar waarschijnlijk zou die pijn evenmin lang duren. De voordelen die verbonden waren aan het vampier zijn.
Zou hij weer aanvallen? Er kwam een kleine, uitdagende grijns om haar lippen.

Ik gromde weer zachtjes. Ik wilde niet vechten. Zo was ik nou eenmaal niet. Ze moest me alleen niet over het randje drijven. Daar was ze nu wel mee bezig. Ik balde mijn vuisten, nouja nu klauwen, naast mijn zij. Ik schudde nog niet, maar dat zou waarschijnlijk nog wel komen. Ze kon me pijn doen. Ik kon bloeden. Maar het was waarschijnlijk niks vergeleken met de transformatie. Dat was altijd zo verschrikkelijk. Ik rilde even bij de gedachte.
Ik focuste me weer op haar. Ik moest me niet door mezelf laten afleiden. Dat kon me fataal worden.

Toen er geen reactie van de andere kant kwam liet ze een geïrriteerde zucht horen. Wolven waren: ten eerste irritant, ten tweede ze stonken en nu bleken ze ook nog doodsaaie tegenstanders te zijn? Cynetria had zich wel wat meer voorgesteld bij de stoere wezens die zelfs door vampiers gevreesd waren. Deze vijand trok op weinig.
Waarom deed hij niets? De teleurstelling was groot. Hoorden ze niet alle controle te verliezen en aan te vallen? Want dat deed deze niet, tot Cynetria's grote spijt.
Met een kreun liet ze zich op de trap vallen en liet haar hoofd rusten in haar hand. Ze deed niets eens de moeite in een aanvallende houding te gaan staan en daarbovenop was de kans groot dat hij als ze dat niet deed zou aanvallen.
Kwam er nog wat van? Een nieuwe zucht was een poging om zijn aandacht te fixeren op hoe irritant ze niet was en hoe graag hij haar niet zou aanvallen.

Mensen kinderen, wat wilde ik haar graag alle hoeken van het huis laten zien en haar laten zien wat ik allemaal in me had qua vechten. Ik moest mezelf toch onder controle houden. Een klein stemmetje in mijn hoofd zei dat ik anders grote problemen met mezelf zou krijgen. Maar dit ding irriteerde me zo enorm...
Toen kwam ik op een idee. Als zij mij zo irriteerd, waarom zou ik haar dan niet gaan irriteren...
Ik liet rustig naar de trap toe en ging naast haar zitten. Met mijn staart gleed ik zacht over haar rug en mijn hoofd legde ik op haar schouder. Dat zou toch wel genoeg zijn voor een leuke reactie die ervoor zou zorgen dat aanvallen zoizo rechtvaardig was. Zelf vond ik het lastig me onder controle te houden, maar omdat het al zo lang lukte, hield ik het uit. Nu maar hopen dat zij dat niet deed.

Afwachtend roffelde ze met haar vingers op haar knie terwijl de woorden: Wat zal het worden? Op haar lippen lagen, maar ze zei niets, en keek enkel toe welke actie de wolf zou ondernemen. Hoe dan ook, weerwolven waren over het algemeen zo opvliegend dat je er altijd plezier kon aan beleven.
De kans dat deze en uitzondering was, was miniem. Toch?
Toen hij in beweging kwam keek ze verwachtingsvol op, maar tot haar teleurstelling rende hij niet op haar af, maar stapte, neigend naar het slenteren, hij zette zich naast haar op de trap. Wat en vermoeiend misbaksel was dit. En ook niets leuk aan te beleven. Wilde hij haar gaan irriteren? Waarschijnlijk hoopte hij op een tegenreactie, dan nog het liefst van haar. Wel als dat zijn wens was...
Ze sprong op, zo snel en met zo'n vaart dat ze hoopte dat hij omver viel op de trede, ze kneep haar ogen tot spleetjes, een kleine grijns werd zichtbaar. Maar ze mocht niet te snel aanvallen, want dat zou hij verwachten.

Mijn ogen vlogen open toen ik haar beweging voelde en even snel greep ik haar enkel en liet haar plat op de grond vallen voor ik mijn armen over elkaar sloeg. Ik verwachtte een aanval en was altijd op mijn hoede. Toch keek ik haar nieuwschierig aan. Wat zou ze hier tegen doen? Ik had haar net omgelegt. Opzich alleen een kwajongens streek. Maar zou zij het ook zo opvatten? Ik wist het niet. Sommigen wel en sommigen niet. Het lag eraan hoe ze tegenover mij persoonlijk stonden en hoe tegenover weerwolven.