Afgelopen nacht was de jongen aangespoeld aan het zwarte strand, de nacht die volgde na de mislukte missie. Hij was ongerust over zijn maat, hij had uren door de branding gelopen, gezocht, geschreeuwd.. Alles had hij gedaan om hem te vinden, maar zonder succes. De wonden waren gek genoeg al geheeld. Er waren zelfs geen littekens van te zien. Vreemd vond hij het wel maar hij had niet de energie om erover na te denken, het eerste wat hij nu zou gaan doen was eten halen. Hij had enorme honger na zijn avontuur. Zijn maag protesteerde door voor opschudding te zorgen in zijn buik. Zijn kleren waren vies, bedolven onder de rotzooi. Hij bleef uit het zich van de mensen, hij wilde niet gezien worden hier, niet zoals hij er nu uitzag. Hij liep oplettend naar de markt en trok zijn capuchon over zijn hoofd. Hij trok een stuk van zijn mouw af wat hij gebruikte om zijn gezicht te verbergen. Hij liep door en kwam uit het steegje waar hij een sprint inzette. Hij gritste kleding weg van de kraampjes en bij de groenteboer haalde hij wat fruit weg. Hij hoorde dat hij werd achtervolgt en bekeek de omgeving, bedacht routes om te ontsnappen. Alle trainingen kwamen naar boven. Die kant, deze beweging, die sprong.. Hij hielt zijn hoofd koel en volgde alle stappen, totdat hij uiteindelijk niemand meer achter zich aan had, tenminste, dat dacht hij. Zeker weten kon je het natuurlijk nooit. Hij ging achter een muurtje staan en bekeek de kleren. Ze waren nog niet eens zo lelijk, eigenlijk best mooi vond hij. Met zijn vingers maakte hij de knoop van zijn broek los en trok hem naar beneden. De nieuwe broek trok hij aan en het paste ook nog redelijk. Wel iets aan de ruime kant maar hij zakte niet af. Het was een geheel zwarte broek, met hier en daar wat zakken voor de sier. Hij trok zijn shirt uit en deed het nieuwe shirt aan. Deze was militair groen, dus eigenlijk voelde hij zich er wel goed in als marinier zijnde. Vlug begon hij aan het fruit. Hij had niet na kunnen denken over wat hij het beste kon pakken, en dat was ook wel te zien aan de vruchten die hij hier in zijn handen had. Een avocado en een passievrucht. Ondanks dat hij het enorm vies vond at hij het toch op. Hij had in zijn leven wel geleerd dat je blij moest zijn met wat je kon krijgen, Hij pakte zijn oude kleren op en nam deze mee. Hij moest er een verstop plek voor zien te vinden, misschien kwamen ze nog wel eens van pas. Zoekend liet hij zijn ogen over de omgeving glijden en zag een wegwijsbord staan. Alleen het woord 'Park' kon hij lezen vanaf hier. Die kant ging hij dus ook op. Een diepe zucht verliet zijn keel toen hij na begon te denken over hoe het verder zou moeten. Terug dat moordwereldje in of een nieuw bestaan opbouwen en alles achter zich laten? Het zou niet moeilijk zijn om van zijn oude leven af te komen, ze zouden immers toch denken dat hij dood was. Weer acht mensen lichter waren ze. En waarom? Om mensen uit te schakelen die ze niet eens persoonlijk kende, waarvan gezegd werd dat ze fout waren maar misschien wel onschuldig waren. Alles gebeurde in het geheim, dus wie weet? Na heel de weg naar het park gelopen te hebben waren de twijfels in zijn hoofd nog niet weg. De verharde weg veranderde naar grind. Het maakte een krakend geluid bij elke stap die hij zette. Rustig sjokte hij door. Zijn hartslag minimaal. Eenmaal in het midden van het park aangekomen keek hij rond, er waren nauwelijks mensen in het park, en geen enkele blik was op hem gericht, dat voelde hij. Zijn zoekende ogen bleven hangen bij een bosje, klein maar groot genoeg om zijn spullen zo goed als onzichtbaar te maken. Hij verborg ze en gooide er nog wat blaadjes overheen. Nadat ze verborgen waren liep hij terug, richting het watertje waar hij zijn gezicht mee afspoelde, deze was nogal vies geworden. Het water kleurde troebel. Eenmaal weer schoon poetste hij zijn schoenen ook nog een beetje waarna hij ging zitten. Hij staarde naar het wateren binnen de kortste keren was hij diep verzonken in gedachten. Wat moest hij nou doen? Na een hele tijd besloot hij zijn oude leven te beschouwen als verleden tijd. Het was klaar nu, hij wilde niet in een nieuw team komen, waarbij hij weer meer mensen zou verliezen, mensen zoals Elay, die spoorloos verdwenen was. Zijn blik gleed naar zijn horloge. Het was pas vijf uur 's avonds. Wat moest hij in hemels naam nog al die tijd gaan doen?
Rachel&Darren
Index
]