Black Sand [Iemand?]

Cynetria wendde zich om in het water. Het zoute water prikte niet in haar ogen, maar het irriteerde haar wel. Langzaam vonden haar voeten grip op het de bodem. Het strand was, zwart, even zwart als de kleur dat haar ogen nu hadden.Perfect. Ze liep verder en kwam boven met haar hoofd. Haar kleren waren druipnat, misschien kon ze beter van kleren veranderen. Plotseling drong het tot haar door.
Ze was in Gethin! Na dagen te leven op smerig vissenbloed en zich onder te graven in het zand van de bodem van de zee, zo dat ze bescherming had tegen de felle zon. Was hier geen idioot meisje op het strand? Plotseling hoorde ze geluid, het leek op een zeehond die werd doodgeknuppeld met een gitaar. Toen kwam ze erachter dat het een jongen was met een gitaar, die zong voor een meisje.
Blijkbaar zag niemand haar, ze liep achter een steen die net groot genoeg was om zich achter te verbergen. De jongen sloeg de laatste noot aan. Gelukkig... "Oh, Wouter wat romantisch!" Zei het meisje, vond die dat echt mooi?
"Dat is niet alles, ik heb een lied geschreven, speciaal voor jou!" Het meisje slaakte een zucht. De jongen begon te zingen. "Ik heb nog nooit iemand gezien als jou. Owowowh! Het was meteen iets van wauw!" Cynetria draaide met haar ogen, wat een overorginele en intellectuele tekst. Daarbij leek het meer op het geluid van een kat die levend gevild werd.
"Je was zo mooi en ving me als een vogel in een kooi. Er liep een traan over Cynetria's wang. "Niet lachen." Zei ze tegen haarzelf, de tekst was zo belachelijk, aan haar 6 jaar schreef ze betere teksten. "Maar Clara!" Het meisje heette dus Clara, "Ik hou van jooooooooooooouuuoooooouuuuuu!"
Genoeg! De laatste lange noot was een mishandeling voor haar trommelvliezen. Dat die jongen zich niet minderwaardig voelde door zo'n achterstand van verstand. Ze sprong van achter de steen en liep naar hun beiden. "Oh hoi." Zei ze eentonig. De jongen en het meisje keken haar aan als koeien die naar een trein kijken. "Ben je gaan zwemmen?" Vroeg het meisje.
"Omdat ik nat ben?" Vroeg Cynetria, klonk logisch. "Nee, joh, ik ben gewoon nat door de regen." Alweer keken ze haar aan, het was gloeiend heet vandaag. "Jullie zijn echt dom he?" Zei Cynetria, het meisje werd boos. Ze sprong op en vloog naar Cynetria, vliegensvlug nam ze de gitaar uit zijn handen en sloeg die kapot tegen het hoofd van Clara, die viel flauw in het zand.
"Hee! Mijn gitaar!" Riep Wouter, wat was die ook bezorgd om Clara. "Het is beter dat hij kapot is, nu alleen nog een manier om jou je bek te laten houden." Ze lachtte gemeen. En gaf hem een kapotte gitaar. "Hier zielepoot." Toen ging ze naast hem zitten. Ze merkte nu pas dat Wouter van top tot teen trilde. Ze sneed met haar nagel een wond in zijn hand. Hij piepte enkel. Toen begon ze ervan te drinken. Hij krijste, die vent had echt een krachtige stem. Toen stierf het weg in een gekreun en ze zag hoe z'n ogen wegdraaide. Hoe hij wegzakte uit deze wereld. Ze liet hem liggen.
Ook Clara had blijkbaar de slag van de gitaar niet overleefd, die hield ze wel voor later. Ze keek naar Clara's kleren. Simpel shirtje en een broek. Ze trok het snel aan en gaf aan Sara de kleren van Wouter waarna ze hem in de zee dumpte. Dat hield het nog wat netjes.
Door het bloed door rook ze een andere geur. Ze was hier niet meer alleen...

[Hoeft geen lange post te zijn ]