My life will never be the same.

normaal schrijf ik in de "zij"-vorm. Maar nu ga ik eens proberen in de "ik"-vorm.

Het zand kroop tussen mijn tenen en het irriteerde me. In al mijn levens was het gene dat ik het meest haatte zand. Nouja, na de weerwolven en wolven altans. Als Godzilla die uit het water herrees, stapte ik het water uit. Voor mij lag het zwarte strand van Gethin mijn nieuwe thuis. Het eiland scheen bevolkt te zijn door wenzens zoals ik en wenzens die er volgen ons, vampieren, niet hadden moeten zijn. Gelukkig had ik ervaringen met zulke gebieden. Vroeger, nog niet zolang geleden woonde ik in het mooie Lunaria. Je zou het zo het perfecte land kunnen noemen als er maar niet zoveel wolven waren. De oorlog tussen ons zou je kunnen vergelijken met de koude oorlog tussen Amerika en Rusland. Alles gebeurde in het geniep, zonder dat er een mens op de hoogte was. En hier zou het niet anders zijn. Ik schudde mijn haar uit en vrong mijn kleren uit. Boven me begon het terug op te klaren. Tijdens mijn drie daagse al zwemmend, regende het onophoudelijk. Wat het zwemmen geen senicure maakte. Rusten liep ik naar de duinen. Ondertussen speurde ik mijn omgeving af opzoek naar geuren, geluiden of personen. Ik begon terug dorst te krijgen, het brandende gevoel vocht zich als een leeuw naar mijn keel. Toch vond ik het een goed idee om nog even te wachten. Ik zette me in de schaduw van één van de zeldzame struiken in de duinen. Hier was ik, Mide dan, in Amorghan op het eiland Gethin. Zonder enige idee wat me te wachten staat...

Alex spande zijn spieren een laatste keer tegen de stroming in. De wind sloeg in zijn gezicht door zijn haar, hij moest haast maken anders zou hij levend verbranden. De geur van zand en bomen vulde zijn neus, toen hij het strand naderde. De zon was nog nét niet scherk genoeg om hem doen te verbranden, Alex had alleen een broek aan tot zijn knieen. Aangezien vampiers zoals hem geen gevoel haddden voor warmte of kou, en vampiers geen zuurstof nodig hadden om adem te halen. Hij had dan ook zijn reis naar hier onder water gezwommen, Alex zette zijn voeten onder zijn lichaam en liep schoffelend het water uit. Water droop over zijn gezicht langs zijn borst over zijn buik en door zijn broek. Aangekomen op land, rende hij naar de beschutte bomen toe. Hij dook eronder, wat een hele opluchting was de zon begon al aardig op zijn huid te branden. Hij liep wat verder het bos in, een geluid links van hem deed zijn spieren aanspannen. Hij hield stil en liet zijn oren en ruik zijn werk doen een vaag bekende geur deed hem opkijken. Toen er een schaduw voorbij schoot trok hij kort zijn lip op 'Maak jezelf zichtbaar' Zijn stem bulderde tussen de bomen door. De schim hield stil, in een flits stond Alex naast de schim. Dat was nog zo iets wat vampiers konder, super sonisch snel rennen. Hij greep het persoon bij de schouder en draaide hem om zodat hij zijn of haar gezicht kon zien 'Ik zei'
Zijn hart stokte in zijn keel 'Mide' Als hij kon huilen had hij dat gedaan 'Wat waar hoe' H ij stopte met vragen stellen, en drukte zijn grootste levensbelang tegen zijn koude natte borst aan 'Ik heb je zo gemist' Alex was iets groter, hij drukte zachtjes zijn lippen op de haren. Later vragen nu eerst hun.

Dit eiland is echt raar dacht Mide. Het verwarde haar, ze rook dingen die er niet konden zijn. Ze rook dingen die ze wou ruiken, vrienden, dierbaren. Mide mistte iedereen van Lunaria: Alex de gene die haar hart sneller deed slaan, Cynetria met wie ze de stad terroriseerde, Than die altijd dacht stoer te zijn en ze miste zelfs Bindy en Shoila... Opeens hoorde ze een brul. Geschrokken versnelde ze haar pas toen iemadn haar vast greep. Wie nam haar nu vast? Dat was zo ongehoort! De woede begon haar al naar het hoofd te stijgen. Mide was naar hier verhuist om te rusten en wat gebeurt er al na vijf minuten? Natuurlijk een aanslag op haar leven! Hoe kan het ook anders. Toen ze de persoon een mep wou verkopen, keek ze recht in Alex gezicht. De woede trok in een fractie van een seconde weg en haar gezichtsuitdrukking verzachte. "Alex?" vroeg ze verondwaardig. Toen hij haar kuste gingen ze verschillende dingen door haar hoofd: Kon dit wel, was het geen waan idee? Een fatamoragana? Had ze soms last van heimwee. Ze eindigde de kus, want ze had nog veel te veel vragen. "Waar was je?" Ze streek met haar hand over zijn wang. "Ben je wel überhaupte echt??". Mide glimlachte warm naar Alex.

De kus eindigde ''Ik ben nu hier, en jij ook daar gaat het om'' Hij voelde de ijskoude hand op zijn ''Ik ben echt, rustig maar'' Hij grijnsde, waarbij hij zijn hoektanden ontblootte ''Maar wat doe jij hier?'' Hij ging naast Mide zitten, zijn gele ogen in de hare. ''Ik heb je wel gemist hoor'' Hij grijnsde breed, en legde zijn hand op haar been. Nog steeds kijkend.

-weinig tijd, weinig post-

"Ik ben rustig." merkte ze lachend op. "Wat ik hier doe? Ik kom hier zonnen en naar de vlindertjes kijken." Zei ze met een sarcastiesche ondertoon. Zuchtend liet ze zich op de grond ploffen. "Is het nog niet op gevallen? Die epidemie van honden op Lunaria? Ze zijn met zoveel... Ik geef het op. Wacht nee ik gaf het op. Niemand mocht weten waar ik was." Mide voelde zich best schuldig dat ze hem niet had verwittigd. Het was gewoon een deel van haar karater... De ene dag was ze er, de andere dag niet meer... "Ben je boos op me???" Ze probeerde schuldbewust te klinken, maar het konk eerder monotoon, en oppervlakkig.

''Gelukkig maar'' Zijn stem klonk diep, met nadruk keek hij haar neer. Hij kreeg een lichte schaapachtige grijns op zijn gezicht door de sarcastische uitdrukking van Mide, zo kende hij haar weer. Hij haalde zijn hand van haar been af en hurkte omhoog, hij ging voor haar zitten en keek haar doordringbaar aan gedachteloos luisterde hij wat ze te zeggen had. Af en toe knikte hij zonder wat in te brengen, ze was klaar hij dacht na over wat hij nu moest zeggen ''Maar natuurlijk ben ik niet boos, je bent er nu toch weer!'' Zijn was lichtelijk hopeloos, hij trok zijn wenkbrauw iets omhoog even niks wetend uit te brengen wachtend op wat Mide zou doen.

Mide stond recht. "Dankje dat je niet boos bent." en ze haalde haar schouders op. "Kom je mee? Ik wil wel eens weten of er hier is te beleven is. Tot nu toe vind ik dit eiland saai en nutteloos." Bromde ze. "Straks ga ik de wolven missen.". Mide keek naar Alex.

OOC: Sorry heb geen inspiratie! Help!!!

''Geen dank hoor'' Hij grijnsde zijn tanden bloot, ''Lijkt me heerlijk, valt hier ook wat te halen?'' Hij hield zijn hoofd scheef greep Mide's hand en begon zo te lopen. Zijn benen nog onder het opgedroogte zand, zijn kniebroek was al droog. Voorderest had hij niks aan, misschien werd het eens tijd voor een lange broek een t-shirt en wat gympen. ''Is hier ook een stad'' Hij keek even grijnsend naar zijn slobberbroek zodat Mide begreep waarom. ''Haha, nou ik mis ze voor geen goud'' Zijn ogen werden even duister.

"Natuurlijk valt er hier wat te rapen." Zuchte Mide, ze zat weer in een oppervlakkige en norse periode, die had ze zo'n 256 dagen in het jaar. Dus 100dagen was ze vrolijk. "Ik stel voor dat we de eerste dagen op dieren leven en dan de stad verkennen. We zoeken zijn zwakheden en aantal bewoners." Ze keek Alex aan. Toen draaide ze zich om en liep het bos in. Het was een sub-tropische klimaat en daardoor was de lucht vochtig. Er waren was veel wilde dieren. Mide rook en stuite op de geur van tijgers. "Mmm, vleeseter..." fluisterde ze.

-Sorry ik had al dagen geen tijd om te reageren...-

''Is goed'' Hij knikte, hij was het ermee eens en het was een logische manier om een nieuw gebied te verkennen. De eerste dagen zouden ze leven van de dieren die hier in de jungle leefde, en hij had er genoeg geroken. Alex keek even naar Mide toen ze opstond, Alex volgde naast haar. Hij grijnsde toen hij de woorden van Mide hoorde, ''Inderdaad'' Hij knikte naar zijn geliefde, ''Wacht hier'' Hij kuste haar voorhoofd, ging kort met zijn hand door haar haar. En schoot in een onmenselijke snelheid weg, de geur van tijger drong zijn neus binnen. De tijger had zelf ook een prooi, daarom was de geur zo sterk. Hij schoot naarvoren, greep de tijger in zijn nekvel. De tijger reageerde meteen, en sloeg een paar gevaarlijk met zijn klauwen en beet met zijn vlijmscherpte tanden. Wat Alex natuurlijk niks deed, hij liet de tijger even worstelen en maakte vervolgens een eind aan de kat. Hij draaide zijn nek om, aangezien de nek van een tijger veel dikker en gespierder was dan die van een mens. Het leven verdween uit de tijger, hij gooide het beest om zijn over zijn schouder en rende in die zelf de snelheid weer terug naar Mide. Ze stondd zoals hij vroeg op nogsteeds dezelfde plek hij legde de tijger voor haar neer ''Asjeblieft'' Hij grijnsde, ''Een kadotje'' Grapte hij, Alex ging naast Mide staan en bekeek zijn vangst. ''Als je nog meer dorst heb, haal ik met liefde meer'' Charmeurde hij. Hij wachte totdat Mide toe zou slaan.

" En waarom zou ik wachten!" riep ze ALex na. Maar hij was al weg. Goed nu moest ze hier staan, hoogstens 10 seconden, dat wel. Mide kon niet goed wachten en ze hielt niet van verrassingen. Toen Alex voor d'r neus verscheen met de tijger, was ze juist bezig een steen te pletten en 'love is Pain' van Joan Jett te zingen. "Ohh, lief van je." merkte ze op toen hij, haar te tijger gaf. Er gingen millioenen dingen door haar hoofd: Vond ALex haar te traag, dat ie haar eten ging halen?Of vond hij dat ze niet kon jagen? Ze was op haar zelfstandigheid gesteld en worstelde er mee te vragen om dat niet meer te doen. "Dankje." een scheve glimlach verscheen op haar gezicht. Ze bukte zich naar de tijger toe. Nogaltijd twijfelend of ze ervan ging drinken. Achja, waarom niet? Mide zette haar tanden in de tijger en zoog hem traag leeg. Toen stond ze op. "Je bent een schat Alex." ze gaf en een verder ligt zoentje op zijn mond. "Maar gaan we nu samen jagen? Ik haal m'n eten liever zelf. Anders voel ik me niet zelfstandig of nutteloos." Ze keek naar hem met puppyogen.