Get a life [OPEN]

Van ver kwamen er voetstappen, mensen. Overduidelijk mensen, de traagheid wees daar op en ze waren 100 meter verwijderd van Cynetria. Ongeveer dan. Haar blik gleed over een gigantische boom, misschien was hij al honderd, of tweehonderd jaar oud, Cynetria glimlachte onbewust bij het zien van een leeftijdsgenoot. Haar mensenleven was slechts een vingerknip geweest van het heerlijke eeuwige leven dat ze nu bezat.
Een vingerknip die al lang vervlogen was.
Cynetria had geen herinneringen, of toch bijna geen, door naar deze boom te kijken dwarrelden haar gedachten af naar toen ze nog klein was en haar moeder haar had vertelt dat naaldbomen hun naalden nooit verloren, toen waren ze een kale tegengekomen en vertelde moeder dat die boom waarschijnlijk oud was en zou weldra gaan sterven. Dat zou Cynetria nooit meemaken. Deze oude boom zijn onderste takken bezaten bar weinig naalden, en dat was ook waarom Cynetria die boom had gefixeerd.
Ze spitste haar oren, de mensen... Ze waren er bijna en in een kleine groep, misschien twee of drie, maar door de onregelmatige stappen kon ze afleiden dat het er wel degelijk meer dan een waren.
Met veel kracht zette ze zich af van de grond en strekte haar bleke handen voor zich uit, waarna ze de onderste tak van de den -ongeveer op 2,5 meter hoogte- beetnam, als een klein kind in de speeltuin bleef ze er aan bungelen waarna ze haar er naar optrok en zich het gemakkelijk maakte. Elk een been aan de weerskanten van de tak hingen naar beneden, met een opgetrokken neus veegde ze haar handen schoon aan haar broek en maakte ze vrij van het kleverige dennensap.
Ze waren er, al kon Cynetria ze nog niet zien. Ze hoorde en rook ze, ze hoorde hun tere harten kloppen, extra snel van de inspanning door het wandelen. Haar merkten ze niet op toen ze tevoorschijn kwamen, ondanks het feit dat een meisje naar de hemel keek en zei: "het is bijna donker Millie..." ze wisselde een blik met haar vriendin. Ze waren met twee en Cynetria schatte ze menselijk ouder dan haar. Millie schudde paniekerig haar hoofd en zei: "Neen... Neen, we zijn de weg niet kwijt." uit haar kontzak viste ze een mobiel en startte een GPS op.
"En?" vroeg het meisje met het bruine haar.
Hees piepte Millie: "G-G-geen bereik."
"Verdorie we zijn de weg kwijt." mompelde de brunette.
"Zeg dat niet Eve!" tierde Millie, "kan niemand ons helpen?" Cynetria's mondhoeken krulden omhoog, tijd voor actie. "Ik wel." zei ze, de twee hoofden schoten geschrokken de lucht in en Cynetria wist wel wat ze dachten: Hoe lang zat ze daar al? Millie kneep haar ogen tot spleetjes, betuurde Cynetria, zette een paar stapjes achteruit en fluisterde tegen Eve: "Het is maar een kleutertje, die kunnen we de baas." helaas voor haar hoorden vampiers beter, en je kon zeggen dat die opmerking Cynetria op zijn minst beledigde. Tijd om ze eens wat onder de indruk te maken. Ze zei: "Leeftijd teklt niet, wie weet ben ik ouder dan jullie ooit zouden worden." het klopte wel letterlijk, hoewel het figuurlijk bedoeld was. Millie keek haar verward aan omdat ze dat gehoord had, ongeïnteresseerd keek Cynetria naar haar nagels, waarna ze haar been verzette en op hen neerkeek.
"Dus ter zake, ik zei dat ik jullie kon helpen." Verslagen liet Millie haar schouders hangen en mompelde een verontschuldiging waarna ze zei: "Hoe wou je dat doen?" wat een domme vraag. "Voor donker krijg je ons niet meer thuis, auto's kunnen niet tussen de bomen en laat me niet geloven dat je ons gaat doen rennen." ze draaide met haar ogen en klakte met haar tong. Cynetria zuchtte. "Vertrouw me gewoon." Voor Millie iets kon zeggen was Eve haar voor, slim meisje was dat, ze porde Millie en zei: "Graag, heel graag, anders zit ik echt met mijn nek tot in de problemen," ze gebaarde met haar hand tot aan haar nek. "Maar," zei Cynetria, ze duwde haar af en sprong soepel uit de boom, waarna ze met een doffe plof neerkwam en hen aankeek alsof ze net van 10 centimeter was gesprongen, "daar staat wel een prijs tegenover." Je had Millie moeten zien, goud waard, haar ogen plopten bijna uit hun kassen toen Cynetria uit te boom sprong, onder de indruk zei ze: "Wat?" ze hoorde een tikkeltje onderdanigheid in Millie's stem. Eindelijk het respect dat ze verdiende, "ik heb nogal dorst." klaagde Cynetria, meteen stond Eve klaar met een fles Cola, maar Cynetria sloeg die af. "Neen." zei ze, "je snapt het niet."
"Ik wil," bij de gedachte al werd Cynetria's keel droog, "bloed." ze sprak het uit alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Eve deinsde achteruit, maar Cynetria greep haar bij haar pols, ze rukte en stampte, maar het leek alsof ze dat deed tegen een standbeeld, Cynetria gaf geen kik, "L-La-laat me!" piepte ze, toen Millie probeerde weg te vluchten stond Cynetria in twee tellen bij haar, Eve meegesleurd en trapte tegen haar been, dat onheilspellend kraakte, Millie zakte in een, Eve keek haar aan. "Niet bang zijn, het is enkel gebroken, verder mankeerd haar niets." sprak ze monotoon." Maar nu dus, jullie opdracht, je mag kiezen wie er eerst doodgaat, jij of je vriendin."
"Neem mij niet eerst!" Smeekte Millie meteen. "Juiste antwoord," Cynetria's mondhoeken krulden omhoog, terwijl ze er eerst voor zorgde dat Eve niet weg kon door haar tegen een boom te smakken, waar ze bewusteloos, maar nog leven -anders stroomde het bloed niet meer- tegen aanlag. "Neen!" krijste ze. Cynetria boog zich voorover en nam met haar hand het haar van Millie vast, waarna ze haar hoofd draaide om haar nek bloot te leggen. Hoe hard ze ook spartelde het had geen zin. Net toen ze wou toeslaan pikte ze een geur op. Met moeite haalde ze haar gezicht weg van bij de kloppende slagader en snoof.
Dit was overduidelijk.
Wat ze nu rook was geen mens. En het kwam dichterbij.

[Iedereen is welkom ]