Walking... [Open]

"Pom pom pom..." momperde Mide, terwijl ze zichzelf inbalans hielt op de rand van de kliffen. Het maakte haar niet uit of ze zou vallen, of niet... Want ach ze was een vampier, ze zou enkel nat worden. Enkele waaghalzen uit het dorp waren deze morgen gaan klifduiken en natuurlijk was er een gewonde. De jongen had z'n hoofd gestoot en lag in het water te spartelen. In paniek was de rest hukp gaan halen. Terwijl ze was waren, is Mide de jongen uit z'n lijden gaan verlossen. Dit was de eerste keer sinds ze aangekomen was in Gethin dat ze mens had gedronken. En wat smaakte dat en wat nog beter was: ze moest met niemand delen. Want er waren geen andere van haar soort. Ze voelde zich machtig en dit zou háár eiland worden, niemand zou haar kunnen stopen. "I'm the queen of Amorghan!" Riep ze over de kliffen. Ze keek voor zich uit en zag niets anders dan zee...

- sorry geen inspiratie-

De geur van vers bloed drong Isabella's neusgaten binnen. Haar goude donkere honingkleur ogen sperden zich wijd open bij de subtiele aanraking van de zalige geur van mensenbloed. Slechts één keer eerder had de jonge vampier mensenbloed gedronken en toen wilde ze niets anders meer. Nu ook niet...

Ik zuchtte verslagen toen ik niet snel genoeg bij het gewonde mens kon komen. Ik voelde mijn instinctieve handelingen langzaam wegdruipen naarmate het langer duurde voordat ik bij míjn maal aangekomen was. Al eerder had ik gemerkt dat ik de laatste tijd nogal snel dingen eigen maakte. Ergens had ik ook het gevoel dat het alleen maar erger werd en dat ik binnekort zou vinden dat ieder mens van mij zou zijn. Misschien zelfs wel dat Gethin van mij zou zijn... Ik slikte mijn egoïstische gedachtenstroom weg en focuste me weer op de grond voor mij. Ik rende snel, sneller dan ik ooit voor mogelijk hield en ik hoopte dat ik sneller zou zijn dan Nick. Míjn Nick.
Met al mijn wilskracht liet ik mezelf stoppen. Mijn instinct wilde dat ik iets heel verschillends deed dan wat mijn gedachtens mij vertelden. Mijn gedachtens vertelden me dat ik niet alleen maar aan mezelf moest denken, mensen moest sparen en Nick moest terugvinden, maar mijn veel en veel sterkere instinct vertelde mij juist dat ik mezelf moest voeden en niet aan andere moest denken. Of beter gezegd kon...

Isabella begon weer te rennen op een snel tempo. Zelfs sneller dan de gemiddelde vampier zou kunnen, maar daar had zij geen besef in aangezien ze enkel één vampier in haar hele mensen- en vampierleven. En dat was Nick. Ze schudde onmerkbaar haar hoofd en sloot voor een korte tijd haar ogen. Toen ze haar ogen weer geopend had merkte ze pas de klif op. Corrrectie; ze liep op een klif. Haar mondhoeken schoten voor het eerst sinds dagen omhoog waarbij haar scherpe hoektanden ontbloot werden en fonkelden in het maanlicht. Met een ruk draaide ze zich om toen er een stem over het gebied heen galmde. Isabella keek enkele seconden verward naar de donkere hemel waar de maan in getekend stond waarna ze weer begon te rennen. Naar het geluid toe...

Twee stappen voor de andere vampier bleef Isabella staan. Ze siste luid en kromde haar rug een beetje en spande haar spieren aan. Klaar om zich te verdedigen of aan te vallen. Ze was ervan overtuigd dat de vampier voor haar de prooi had leeggedronken die juist voor haar bedoeld was. En nu was de newby hongerig, pissig en afstotend. `Dat ben je niet,´ fluisterde Isabella op een sissende toon naar haar. Veel ging er op het moment niet door Isabella heen. Haar hongerige gezicht verraadde het meeste. Misschien was dat genoeg voor de andere vampier om te weten dat het op het moment niet 100% veilig was om in de buurt van de snelle newby, die zichzelf amper in toom wist te houden, te zijn..?

Mide geniete van het uitzicht. Het gaf haar een heerlijk gevoel, hier was ze niet zo opgesloten als op Lunaria. Hier kon ze vrij zijn. Hier had ze geen last wolven, irritante vampieren en newborns. Mide was nooit een van de sociaalste vampieren geweest op aarde. Misschien had dat iets te maken met het feit, van toen ze nog mens was, dat ze met niemand contact mocht hebben van haar vader. Plots hoorde ze iets wat op praten leek, toch ging ze ervan uit dat het eekhoorn was. Pas toen de wind draaide rook ze iets, niet zo maar iets, maar (suprise suprise) een vampier. Haar mooie droom viel als een crystallen vaas in stukjes. Nors draaide ze zich om. Achter haar stond een "andere", en aan de wilde blik te zien een newborn. Dat moest zij weer hebben. Ze nam de "andere" in haar geheugen op. "Boeh." Zei ze monotoon in het gezich van de iets-wat uitgehongerde newborn...

`Boeh,´ weerklonk de stem van de vampier voor Isabella. Isabella keek een fractie van een seconde met een vervreemde blik naar de vampier waarna ze haar lip omhoog trok waardoor haar scherpe hoektanden ontbloot werden. Dit was een standaard reactie geworden sinds de newborn werkelijk een vampier geworden was. Of het erbij hoorde? Ach, ze merkte er zelf niet veel van en dat was het belangrijkste. Toch?
Ze rolde met haar ogen en liet nogmaals een sissend klankje weerklinken. Even dacht ze na waarna ze herinnerde waarom ze hier naartoe was gerend. Bloed. Mensenbloed. Isabella's ogen werden groter en haar ogen schoten ietwat katachtig rond op zoek naar het mens waarvan de geur hier in de lucht rondhing. `Waar is het mens?´ haar woorden klonken als als het schieten van een machinegeweer in een doodstille nacht toen ze eindelijk haar mond opende en haar verlangen uitsprak. Haar ogen vernauwden zich en ze persten haar lippen tot een norse dunne streep waarna ze een rondje om haar as draaide en een onverwachte sprong naar links maakte. Ze snoof met haar neus de lucht op. De sporen van mens waren duidelijk nog te ruiken. Isabella verstijfde en draaide zich dramatisch langzaam naar de andere vampier. Zonder zich eerst te bedenken of überhaupt over de consequenties na te denken sprintte Isabella naar de vampier toe waar ze zich met al haar kracht van de grond afzette en bovenop de vampier belandde. Ze liet een gromachtig geluid horen en plaatste haar handen zo om de vampier die haar maaltijd had gejat te verminken. Of een poging te doen tot...

Mide lachte gemeen naar de newborn. Achterlijk kind. Nouja, ze was 'normaal'... "Het is dé mens, niet het mens. Lieverd. En die heb ik opgegeten. Zo'n 10uur geleden..." Haar stem klonk nog monotoner dan een auto van 50jaar dat wou vooruit komen. Met haar ogen volgde ze de vamp en zette enkele stapjes opzij, weg van de kliffen -Je weet maar nooit...-. Haar preventie had duidelijk z'n nut toen de newborn boven op haar sprong. Mide liet zich gewoon op de grond knallen. Ze wou zien hoe sterk, agressief, kwaadaardig en stabiel ze was. Blijkbaar was ze het eerste en het tweede zeker! "Nu weet ik het zeker!" Zei ze iets wat vrolijk onder de vampier vandaan. "Mag ik je PLEASE houden??? Ik wou altijd al een newborn hebben!" Kirde ze gemaakt vrolijk. "Maar wil je nu van me afgaan? Of ik ga je een soort pijn schenken die niet te evenaren is, meid!" Dit zei ze al wat geïrriteerde. Eigenlijk doelde ze met die pijn op haar gave. Met al haar kracht duwde ze de vampier van haar af. Toen stond ze recht een liep naar haar toe en sloeg haar in haar gezicht. Mide had geen zin de newborn voledig in elkaar te slaan, veel te kostbaar...

Isabella hield haar hoofd een tikje schuin. Waarna ze de vampier een vuile blik wierp. `Ik mag zeggen hoe ik hét wil,´ zei Isabella zachtjes maar toch met een harde stem waarna het tot haar door drong dat er geen mens meer was. Geen mensenbloed. Isabella krijste van woede en richtte al snel weer haar volledige aandacht op de boosdoener waar ze op zat. Ze greep met haar twee handen naar het hoofd van de vampier waar ze met al haar kracht een ruk aangaf. Van vermaak schoten Isabella´s mondhoeken omhoog en haar oogjes twinkelden vals. Te snel was de pret voorbij en was Isabella van de vampier afgeduwd. Ze belandde op de grond maar veerde snel weer omhoog. Echter had de al 'volwassen' vampier haar al in haar gezicht geslagen. Isabella draaide haar hoofd terug ontblootte haar hoektanden en balde haar handen tot vuisten. Ze sloeg de vampier met al haar kracht en gaf vervolgens nog een schop tegen haar zij. `Niemand mag míj hebben,´ siste ze en haar ogen vernauwde zich tot twee spleetjes. De volgende zin inspireerde Isabella. Ze keek de vampier even aan, onderzoekend. Isabella bracht haar eigen hand omhoog en maakte met haar hand een kom-maar-hier gebaar. `En wat wilde je doen dan, meisje?´ Haar stem klonk onderschattend en minachtend waarna de newborn naar de volwassen vampier sprintte en die beetgreep om vervolgens op de grond neer te smijten. `Kom maar op. Tenminste, als je nog durft,´ Isabella keek de vampier met een uitdagende blik aan.


~Sorry voor extreem late post... :$

Ze had de tijd niet eens om een antwoord af te wachten want Mide kreeg weer twee, drie of misschien vier klappen en een strap. Snel krabbelde recht en om tijd te rekken klom ze in een boom. Ze had nogaltijd geen zin om de newborn pijn of dood te doen. "Luister eens, twee minuten. Meer heb ik niet nodig." begon ze formeel. "Met houden, bedoel ik opleiden. Denkje dat je met zo'n gedrag lang zult genieten van je tweede leven?" Mide grijnzde. "Ik denk het niet? Maar ach wat zou het? Newborns zijn zó voorspelbaar..." haar stem klonk nu zwaar en donker. Zonder enig lawaai sprong ze uit de boom, en landde Mide om de bal van haar voet. In twee seconden was ze al naar de andere kant van kliffen gelopen en terug. Ze slalommde rond de newborn en gaf haar toen een slag in d'r nek. Nu was het haar beurt om op de grond te vliegen. "Denk nooit dat je een oudere vampier kunt verslaan, kleintje. Misschien kan je het wel, maar het is niet beleefd om ze aan te vallen." Ze greep de vampier aan de kraag van haar t-shirt en gooide tegen een boom. "Zeker met Mide wordt er niet gespot!" Nu was ze echt boos aan het worden. Ze raapte een dikke steen van de grond en neep die plat. "Zo eindigen de meeste newborns..." Een dominerend gegrom klonk uit haar keel. Mide stapte op de vamp af en hield haar gezicht dicht bij die van de newborn. "Heb je me goed begrepen?" Met een laaste vuist slag zette ze haar woorden klracht bij. Toen keerde ze terug in haar boom. Mide liet een diepe zucht horen. Waarom moest ze steeds vechten? Waarom moest iedereen haar opjagen? Waarom risceerde iedereen zijn leven, door haar kwaad te maken? Waarom kon ze geen dagje rust hebben? Mide begreep het niet, en wat ze zeker niet begreep was de Newborn. Die hoogswarschijnlijk binnen enkle seconden zou opstaan, de boom uit de grond trekken en haar terug zou aanvallen...

De vampier krabbelde een boom in net toen Isabella nog een aanval wilde doen. Haar lippen waren gevormd tot een norse pissige streep. Haar kwaadaardige oogjes leken vuur te spuwen maar toch bleef ze staan. Ze besloot de vampier niet de boom in te achtervolgen, ze haalde haar wel uit de boom. Isabella snoof en sprintte snel naar de boom toe. Vervolgens zette ze haar handen op de boom en kerfde ze haar vingers in het schors. Vervolgens wilde ze trekken en de vampier de boom uit slingeren maar ze begon te praten. Waarom luisterde Isabella steeds naar de vampier? Ze slikte en keek met grote ogen naar de vampier waarna een golf van kwaadheid haar overspoelde. Niemand hoefde haar op te leiden. Ze was sterk en behendig genoeg, maar ergens wist Isabella zelf ook wel dat een opleiding van een ervaren wezen geen kwaad kon. Ze zuchtte echter en wende haar hoofd schaamtevol de andere kant op waarna ze de boom onwillig los liet. 't Was een moeilijke beslissing geweest om de vampier even met rust te laten. Evenals de boom... Isabella draaide zich met al haar wilskracht om en keerde de vampier haar rug. Plotseling voelde ze een gigantische slag in haar nek. Isabella hoestte en belandde op de grond waarna ze meteen opstond en de vampier een low-kick gaf en vervolgens een schamper lachje liet horen. Voordat Isabella het doorhad werd ze tegen een boom gesmeten. Aan haar kraag. Ze sloeg haar ogen neer en rukte vervolgens de boom waar ze tegenaan was gegooid uit de grond. De wortels gaven gemakkelijker met zich mee dan gedacht en al snel had de newborn de boom uit de grond getrokken. Aarde een insectjes vielen van de wortels af en belandde op de grond, lang wachtte de jonge vampier niet en met al haar kracht smeet ze de boom naar de andere vampier. Ze klopte haar handen tegen elkaar af. `Nu staan we quitte,´ Isabella mompelde de woorden en deed er even over om het uit te kunnen spreken aangezien een dit voor haar erg volwassen zet was. Haar mondhoeken schoten aarzelend omhoog bij de dominante stem van de andere vampier. Nonchalant haalde Isabella haar schouders op en draaide ze een rondje om haar as. Ze klemde haar kaken op elkaar balde haar handen tot vuisten en nagelde haar voeten aan de grond. Ze was niet bang maar besloot dat het veiliger zou zijn als ze het advies van de vampier op zou volgen. Ingenomen door haar eigen gedachtens staarde Isabella naar de grond, met al haar wilskracht deed ze haar best om de vampier niet nogmaals aan te vallen. Maar dat betekende nog niet dat ze zich niet zou gaan verdedigen...

Je hebt zo van die dagen dat alles goed gaat, dan heb je ook van die dagen, hele zeldzame dan nog, dat een newborn een boom tegen je aan gooit. Mides ogen schoten vuur, maar al snel kalmeerde ze zichzelf. Ze zou zich niet verlagen tot het niveau van de newborn. "Ik mag je wel... Lekker agresief." lachtte ze richting de andere vamp. Mide had we nog zin om te vechten, maar newborns waren nu net ietsje sterker. Geen goed plan dus. Ze sprong uit haar boom en liep dreigende rondjes rond de jonge vampier. "Tijdens ons gevecht vergat ik even mijn goede manieren. Ik heet Mide, jongeling." Zonder aarzeling ging ze voor de newborn staan en grijnzde -wat waaschijnlijk creepy over kwam- naar haar. Mide nam haar nogeens goed inzich op. "Je ben vuil, je ruikt naar aarde en stof. Nooit gemerkt?" Rustig ging Mide op een rots zitten. "Kijk we hoeven nu niet elkaar BFF's tezijn. Maar elkaar in het graf willen is ook geen optie, toch?" Haar glilmach verdween opslag, tijd voor onderhandelen, een compromie dus. "Jij wou toch bloed? Lekker mensen bloed?" Ze sprak de woorden traag uit. " Ik zal je mens geven en de gelegenheid om je te douchen en andere kleren aan te doen. Als jij je vecht gedrag even op kant zet. Deal?" Mide hielt haar hoofd wat scheef...

Isabella hield haar hoofd een tikje schuin en liet een bescheiden, tevreden lachje op haar gezicht verschijnen. Haar verdedigende houding verdween niet, maar de newborn ontspande wel wat totdat de vampier dreigende rondjes om haar heen begon te lopen. Aarzelend deed Isabella een stap achteruit. Ietwat katachtig volgden haar goudkleurige ogen alle bewegingen die de vampier maakte. Telkens toen de vampier iets dichterbij dreigde te komen siste Isabella waarschuwend. Ze voelde zich niet goed op haar gemak en het kostte haar nog steeds alle moeite zichzelf te beheersen en niet weer de vampier aan te vallen. Opgelucht schoten haar ogen naar de hemel toen de vampier ophield met rondjes om haar heen te lopen. `Isabella,´ stelde ze zichzelf kortaf voor waarna ze het gezicht van Mide bekeek. De grijns op haar het gezicht van Mide was... Vreemd. Enkele seconden staarde Isabella ongegeneerd naar de grijns waarna haar eigen mondhoeken een tikje omhoog schoten in ook een grijns. Snel trok Isabella haar gezicht weer in de plooi en wachtte ze op de volgende woorden van Mide die duidelijk nog iets ging zeggen. Isabella's mond vertrok in een norse streep toen ze wat beledigingen naar haar hoofd geslingerd kreeg. Ze rolde met haar ogen. Zelf wist ze ook wel dat ze er niet opperbest uitzag maar op het moment had ze gewoon niets anders. Een zuchtje verliet haar keel terwijl ze luisterde naar het deal van Mide. Om de zoveel woorden knikte ze als teken dat ze het begreep. Haar gezicht klaarde iets op toen Mide klaar was. `Maar ik wil meer; ik wil leren hoe ik me kan beheersen,´ maakte Isabella met een stalen blik duidelijk aan Mide. Isabella verdacht Mide er namelijk van dat zij ervaren was en zich kon beheersen in het bijzijn van mensen op openbare plekken en in het bijzijn van onbekende vampieren aangezien dat Isabella ongelooflijk veel moeite kostte. Meer moeite dan een ander ooit zou kunnen voorstellen... Isabella balde haar handen tot vuisten, beet op haar lip en richtte na een korte tijd haar ogen weer op Mide. `Hoe heb jij je agressieve gedrag aan de kant gezet?´ Ze deed een nieuwsgierige stap richting Mide en keek haar aan, met leergierige goudkleurige ogen.


~Sorry voor flutpost... Mijn inspiratie is opgegaan -__-

Mide keek omlaag naar de vampier Isabella. "Leuke naam" mompelde ze. Isabella leek gekalmeerd dus ze besloot terug uit de boom te komen. Mide luisterde geduldig en knikte af en toe om te tonen dat ze aan het volgen was. Haar houding ontspande. "Eerst en vooral, je mag niet té veel willen. Ik heb 30jaar verwilderd rond gelopen, ik heb 10-tallen soortgenoten vermoord en weerwolven aan de grond gemot. Raar dat niemand me tegen hield..." Ze lachje ontsnapte. "Maar goed ik zal je proberen te helpen. Ik ga je niets leren, dat moet je zelf. Ik begeleid je alleen." Ze gebaarde naar Isabella dat ze moest volgen. De eerste minuten stapte Mide op mensen tempo richtig het westen. Toen besloot ze naar vampieren tempo te gaan. "Kom op Newborn!" riep ze. Bomen zoefden voorbij, de takken kraakten onder haar voeten en beestjes renden weg van haar. Als ze liep voelde Mide zich vrij. Geen mens die haar tegen hield, niemand kon haar bijhouden. Af en toe keek ze naar Isabella. Hopend dat die niet té snel ging lopen, à la newborn. Het einde van het bos kwam in zicht. Mide remde en probeerde Isabella het teken te doen dat ze moest stoppen. "Dit is Amorghan... Als je je eenmaal kunt beheersen is dit je thuis. Ik woon daar." Ze wees naar de bovenste verdieping van een 9 verdieping hoge, flatgebouw. Voor allezekerheid nam ze Isabella vanachter aan haar t-shirt vast. "Neem het niet persoonlijk wil je. Ik wil alleen zonder doden naar m'n appartement lopen." Met Isabella in de hand, stak Mide de straat over en liep onrustig het flatgebouw binnen. Daar liet ze de vampier los. "Sorry." zei ze terwijl ze de lift opende. De glazen lift kraakte wat toen ze open ging. Gelukkig ging hij wel snel naar boven. Op de 9de en hoogste verdieping opende Mide de deur. "Come in." zei ze. "Ik ga je eerst wat andere kleren geven." Ze trok Isabella mee naar haar kamer. In die grote zwarte kast zitten kleren en in die kleine zwarte kast zitten schoenen. Kies maar wat, heb genoeg. Ik ga ondertussen de badkamer opruimen." Ze liep naar de badkamer en keilde wat oude en legen doucheflessen in de vuilnisbak. Op de badrand legde ze een shampoo die naar kersen rook en de bijpassende douchegel. Naast het bad legde 2 handdoeken. Als dat gebeurt was keerde Mide terug naar haar kamer. "Als je klaar bent mag je je gaan wassen. Daarna gaan we mijn buurvrouw en d'r nichtje, die NIET in vampieren geloven een bezoekje gaan brengen." Lachte ze.


OOC: Sorry stomme post... Er gebeurt veel te veel, maar was echt inspiloos. Soory dear...