Not Afraid [Open]

Een hand duwde Emera zachtjes in haar rug en dwong haar de schoolpoort binnen te lopen. Hier en daar liepen verscheidene leerlingen. "Kom maar Emera niet zo verlegen." Haar nieuwe klassenleraar gaf haar een vriendschappelijk bedoelde por in haar zij. "Hier kom je dus naar school, je zult het hier vast fijn vinden." Emera omklemde met haar twee handen haar schooltas. "Er is hier geen uniform toch?" Kreeg ze er uit geperst. Ze was niet verlegen, maar vooral boos, boos dat ze hier was en niet thuis, thuis waar ze nooit meer naartoe kon. Haar hart brak als ze mensen zag bladeren door de 'Jetset'. Haar klassenleraar zette de allervriendelijkste glimlach op die je je kon voorstellen. "Nee lieverd, hier geen uniform. Maar kleed je gepast alsjeblieft!" Emera glimlachte stil. Ze had zojuist een enquete moeten invullen. Ze had serieus gelogen daarin, over wie haar ouders waren tot zelfs haar volledige naam. "Jij blijft hier. Ik kom na het middageten nog eens langs." Emera wilde vragen of ze niet wegmocht. Ze wou gillen, haar ouders roepen. Maar dat ging helaas niet. Want nu was ze anders en verstoten door haar familie. Allemaal dankzij Jaycee.

Elena zat op een bankje onder een boom te wachten tot de les begon. Ze was twee weken geleden aangekomen en zat hier al een week op school. Ze was op via de juiste contacten aan een valse identiteitskaart gekomen en dus dacht iedereen dat ze 16 was. Het was nu winter, Elena’s favoriete seizoen, want je kon makkelijker uit de zon blijven en het viel minder op als je dik gekleed was om geen zon op je huid te laten vallen. Ze had vanaf het eerste moment gevraagd aan de leerkrachten om haar niet bij het raam te zetten, omdat ze dan ‘afgeleid werd’. Als iemand haar vroeg naar de rode kleur van haar ogen, antwoordde ze vlot: ‘Ik heb rode lenzen in, rood is veel stoerder dan bruin.’ Het was veel makkelijker om te zeggen dat je lenzen in had dan echt bruine lenzen in te doen. Haar dagdroom werd verstoord door een zin die ze opving. Ze zag meneer Smith, haar klassenleraar, tegen een meisje praten dat ze nog niet gezien had. Dat moest Emera zijn, meneer Smith had hun al verteld over hun nieuwe klasgenoot. De wind draaide en Elena ving Emera’s geur op. Ze vloekte binnensmonds, het was een weerwolf. De laatste tijd kwamen er steeds meer weerwolven op Gethin. Ze besloot om vriendelijk te doen en wou haar gaan begroeten. Ze checkte haar kleren om te zien of alle huid bedekt was. Ze had een leren vest, een trui met een kap, een T-shirt met lange mouwen, een strakke broek en laarzen tot net onder de knie aan, op haar hoofd stond een muts die een schaduw wierp op het grootste deel van haar gezicht en aan haar handen droeg ze elegante, leren handschoenen. Alles was zorgvuldig bedekt. Ze stond op en gooide haar tas over haar schouder. Ze liep naar Emera toe en zette een vriendelijke glimlach op. Ze zei vriendelijk: ‘Welkom op onze middelbare school! Je moet Emera zijn, meneer Smith heeft ons over jou verteld. Je zit bij mij in de klas. Ik ben Elena.’ Ze stak haar hand uit.

Emera keek een beetje verlaten toen Smith wegging. Ze wilde wegrennen, hier snel weggaan. Terug naar huis en haar in de armen van Jaycee gooien. Als ze nog geen weerwolf was. Gaan uithuilen op de schoot van Daren en Daren die haar dan beet. Dat Emera een vampier was. Er liep een meisje naar haar toe. Stijl bruin haar, een leren jas met handschoenen en rode ogen. Je moest een idioot zijn om niet te zien dat ze een vampier was, ze rook naar een heerlijke geur die Emera linkte aan Daren. Normaal moesten weerwolven het stinken vinden. Het klonk als een mens die stront een delicatesse vond. Het meisje stelde zich voor als Elena die blijkbaar alles wist over haar. "Je weet al wie ik ben dus." Er kwam een klein lachje op haar gezicht. Elena leek zo, gemaakt. Elena zag er jonger uit dan zij, ze was vast korter mens geweest dan Emera ze gaf haar een hand, het hare was ijzig koud. Blijkbaar was ze weer de oudste van de klas. Dat kreeg je als je fleste. "Wie weet hebben we een vak te samen! Mag ik je lessenrooster zien?" Vroeg ze met een fake glimlach.