Hallow,
Ik ga even mijn personage Mide voorstellen.
Sommige mensen zullen haar al kennen van andere RPG, maar voor de mensen die haar nog niet kennen.
Naam: Mide
Leeftijd:150jaar (waarvan 128jaar vampier.)
Gave: Moet ik nog aanvragen.
Uiterlijk: Zie onderschrift en profiel foto.
Karater: Lastig, veeleisend, heeft last van woede aanvallen, spontaan en als ze je eenmaal mag is ze een trouwe vriendin.
Verhaal:
Mijn eerste leven.
1866
Mijn leven ging vanaf mijn 6ste steeds slechter. Het begon op een dag in mei, met de geboorte van mijn eerste zusje, Anabel. Een echte krijs muil was het! Opeens ging alle aandacht ging naar haar. Voor mij als ex-enig kind was dat een heuse schok. De lieve woordje van mijn moeder, de knuffels en de bescherming van mijn vader veranderden in: comando's om te helpen in huishouden, slaan als ik iets niet goed deed en ik moest zelfstandig zijn. Nergens kon ik terecht met mijn verdriet en woede. Naar school mocht ik niet, dat mochten alleen jongens. Langzaam legde ik me neer bij mijn lot. Zoveel erger kon het niet worden?
1876
Het jaar dat ik van mezelf vond dat ik een vrouw was. Alleen zag ik er niet zo uit. De meeste van de meisjes uit het dorp zagen er verzorgt uit en hadden al een gezin. Ik niet... Mijn ouders vonden dat ik te hart nodig was in het huishouden. Wat wil je ook met 6 extra kinderen na Anabel. Van de 6 waren er 2 jongens. Een was nog een baby en de andere was heilig voor m'n vader. Mijn broer ging naar school en kreeg veel meer aandacht. Daardoor ging hij zich verwaand gedragen. Mijn zussen en ik kregen er iets van. Ookal zij bijna even erg als hij. Nu terug over dat getrouwt zijn en erverzorgt uitzien. Zelfs als mijn ouder me wouden uithuwelijken het zou toch niet gaan. Mijn rug was krom gegroeid van de sjouwen met emmers water en vegen, mijn handen lagen open van de grond te schuren en mijn lippen waren gebarsten door erop te bijten. Voormij was er geen toekomst weggelegt. Op een warme zomernacht ontmoete ik haar. Mijn moeder was ziek en ik moest de dokter gaan verwittigen. In het bos stond er een gestalte voor me. Ik dacht dat ik het me inbeelde en raakte het aan. De schim was ijskoud. Toen sprak ze tegen me. Ze zei dat ze Natalie noemde en op doorreis was. Ze zocht het dorp. Ik stelde Natalie voor om met me mee te lopen. Ze was zeer geïnterseerd naar mijn verhaal, mijn thuis situatie. Sinds die dag waren we onafscheidelijk.
1882
Die ene dag in januari was de erste van m'n hele leven. Mijn ouders hadden een man voor m'n gevonden. Volgens hun de enige die me wou. Hij heette George, was 30 en had al 2 vrouwen gehad. Ik vond hem een vetzak en verzette me tegen het huwlijk. Wat me een blauwoog en vlinke wonden opbracht. Vooral mijn vader leverde zijn bijdrage hier aan. Uiteindelijk brak ik en gaf ik toe. Ik dacht dat mijn ongeluk zou stoppen, maar dat deed het niet. Natalie verdween en ik wist niet waar ze was. Tot op de dag voor het huwelijk. Ik woonde al bij mijn toekomstige echtgenoot. Gelukkig sliepen we apart. Toen ik lag te huilen op mijn bed. Tikte er een duifje tegen mijn ruit. Hij had een briefje rond zijn poot zitten. Ik haalde het eraf en las de boodschap: "Kom nu naar het oude hutje. Je vriendin." Ik haastte me naar het bos. Ik haastte me zo, dat ik vergat m'n schoenen aan te doen. In het hutje trof ik Natalie aan. Ik vloog haar om de hals. Toen ze haar hoofd ophief keek ik recht in haar rode ogen. Op het eerste zicht dacht ik dat ze behekst was. Ik wou weglopen, maar de was voor me bij de deur. Ze probeerde me gerust te stellen dat ze wist wat me overkwam en me wou helpen. Toen ontblote ze haar scherpe tanden. Te vergeefs probeerde ik me te verstoppen. En toen was er niets meer.
Die avond.
Mijn ogen gingen open en ik zag alles tot in het kleinste detail. Toen stond ik recht en ging naar de spiegel. Daar zag ik iemand die mooier was dan ik. Geen krome rug, volle lippen, in een woord volmaakt. Plots ging mijn aandacht naar mijn ogen. Rood, bloed rood. Met een raar gevoel wende ik me naar Natalie. Ze vertelde me wie en wat ik was. Ze friste m'n geheugen op. Alleen wist ik niet of ik haar moest geloven. Of ik haar überhaupte nog kon vertrouwen? En toen gebeurde het ik storte me op haar met al mijn woede van de afgelopen 22 jaar. Een half uur later verlaatje ik het hutje. Op weg naar mijn "echtgenoot." want ik had dorst, grote dorst...
Sorry als het te lang is.
Mide
Index
Maar ja , weerwolven zijn ook stoer 
