The Moon [OPEN]

Emera versnelde opgefokt haar pas. De zon ging onder, de maan kwam. Een ding waar je niets aan kon doen. Net zoals weerwolven. Dat had je gewoon niet onder controle. Emera had al alles geprobeerd, zichzelf opsluiten in een kooi, ver weg rennen... Maar niets hielp, de wolf diep in Emera was te sterk, een wolf die geen grenzen kende en maar aan een ding dacht. Doden! Ze had lijken gevonden en zo ontdekt dat ze vermoorde, want ze wist wel dat ze een weerwolf was, maar van haarzelf als wolf wist ze niets meer na een nacht.
Haar rennen was onophoudelijk en de nacht viel als een duister deken over Gethin. De maan scheen haar eerste stralen als een koude zon die door Emera's huid drong. De onophoudelijke pijn deed tranen in haar ogen springen, er ontsnapte een kreet uit haar mond die langzaam overging naar wolvengehuil. Haar handen klauwden in de bergrots. Ze moest boven zien te komen voor ze veranderde! Haar vingers werden korter en krommer en krabden splinters van de bergwand. Door haar tranen heen dwong ze zichzelf naar boven te klimmen. Maar het ging nog amper. Ze was bijna halverwege! Haar adem versnelde en ze begon te hijgen van de inspanning de berg op te klimme.
Haar rug kromde en er kwam haar op haar armen en benen. Haar tanden werden gelig en scherp en er ontstond een dierlijk gegrom uit haar mond. Nee! Ze moest boven zien te komen. Wolven konden de berg niet af en zo waren er geen mensen in gevaar!
Emera werd duizelig. Haar gedachten tolden en haar reukzin versterkte, ze was bijna volledig wolf. Het ergste van allemaal was dat haar hersenen als laatste veranderden. Het gevecht tegen haar veranderend lichaam was zo bewust. En hoe alles veranderde...Langzamerhand verloor ze haar verstand. Wat deed ze op de steile wand van een berg? Waarom was de zwarte wolvin niet beneden? Haar vingers werden poten en verloren de grip op de steen. De wolvin donderde de berg af en viel op haar rug. Er kwam een luide puf uit haar mond toen haar lichaam de stenen bodem vond. Maar een wolf was teer. Een weerwolf niet. De zwarte wolvin sprong op en zocht met haar ogen het gebied aan.
De wolf was op vrije voet... Haar instinct nam het over en hunkerde naar bloed. Ze rende weg van de bergen, richting Amorghan.

Nog even en het was donker. Dan zou hij veranderen in iets veel krachtigers. Omdat hij vannacht geen zin had om de stad in te trekken om te zorgen dan die bloedzuigers geen menselijke slachtoffers zouden maken, besloot hij maar naar de bergen te gaan. Eens even een dagje rust. De zon verdween achter de bergen en al snel was hij de wolf die hij bijna elke nacht weer werd. Aangezien hij niet altijd wolf wilde zijn. Hij schudde zich eens flink uit en keek rond. Met een rustig loopje vervoerde hij zich over het prachtige landschap. Zijn bruine vacht bewoog mee met zijn bewegingen en ademhaling. Alsof het danste. Na een hele tijd zo rustigaan het hebben gedaan ging hij zijn energie even gebruiken om een stuk sneller te gaan rennen. Hij sprintte met een energieboost aan en schoot over het gebied. Zijn poten denderde over de grond door de enorme kracht die zich in zijn poten verscholen had gehouden. Zijn vacht werd naar achtere geduwt door de wind en de snelheid. Hij genoot ervan, wat had hij in zijn jeugd tog veel gemist. Hij vond het jammer dat hij niet zo geboren was. Zijn ogen glansde in het maanlicht. Met een schok stond hij stil toen een geur zijn neus binnendrong. Een andere weerwolf, dichterbij dan hij dacht maar door de snelheid leek het nog verweg. Hij keek op en zag een zwart wolf rennen. Naar de stad. Zou zij erheen gaan om mensen te beschermen, of om ze juist te vermoorden? Dacht hij en besloot het maar eens te gaan vragen. Hij veranderde van koers en rende recht op de wolf af.

Emera gromde laag, waarom wist ze zelf niet goed. Misschien was het haar instinct ze draaide haar hoofd opzij en liet haar gele ogen over het gebied glijden. Ze wilde weten of er iemand zou zijn die haar in de weg zou lopen. En ook dacht ze na wat ze zou doen als dat gebeurde, al was er maar een optie voor haar, diegene uit de weg ruimen. Haar ogen schoten heen en weer terwijl ze een heel gebied afspeurden.
Plotseling pikte haar neus een geur op, een soortgenoot... Haar nekharen gingen overeind, wie deze wolf ook was, deze wolf was in staat haar prooien te stelen. Of nog erger haar aan te vallen. Haar oren draaiden als satelietschoteltjes op haar hoofd en ze keek schichtig om haar heen. Plots vielen haar ogen op de wolf. Bruine vacht met een beetje grijs er in en geelige ogen. Ze zag er ook geen kwaad in, maar beschouwde hem toch als een vijand. Hij rende meten op haar af. Ze zakte lichtjes door haar poten en liet haar tanden zien. Hoewel de wolf groter was dan haar wilde ze hem tonen wie er hier de baas was, een stille grom kwam uit haar mond, waarmee ze hem wilde waarschuwen om niet te dichtbij te komen.

[Emera is nog maar net weerwolf en heeft haar veranderingen nog niet onder controle -> Als wolf kan ze niet nadenken en spreken, pas als ze weer mens is beseft ze wat er gebeurd is xD Ik zal wel met gebaren duidelijk maken wat ze bedoeld...]

Ondanks dat hij naar de wolf rende, ging hij niet in een rechte lijn. Hij zorgde met een boogje dat hij voor haar terecht kwam. De andere wolf leek hem nou niet bepaald vriendelijk. Maar dat kon ook zijn omdat ze hem bang wilde maken zodat hij haar niets zou doen. Niet dat hij van plan was iets te doen maar misschien zou zij dat niet weten. Hij zag de aanvallende houding van haar en de ontblote tanden. Zijn eigen blik bleef rustig en kalm. Misschien zou ze dan veranderen van gedachten? Hij hielt zijn staart laag en zijn hoofd ook een beetje, als teken dat hij haar geen pijn wilde doen. Als ze zou veranderen naar mens konden ze tenminste spreken, maar hoe kon hij het haar duidelijk maken? Hoe ze er nu uitzag, leek ze niet zo in alsof ze een gesprekje met hem wilde. Maar het viel te proberen. Ondanks er geen geluid uit zijn mond kwam, spraken zijn ogen boekdelen.

[Okee is goed ]

Emera hield haar kop hoog, om haar groter te maken. Haar staart stond kaarsrecht in de lucht en sloeg in brede slagen. Hiermee wilde ze hem domineren. Aangezien de wolf haar duidelijk maakte dat hij ongevaarlijk was ontspande ze zich en draaide haar hoofd in de andere richting, richting het Zuiden van Gethin, richting Amorghan. Iets in haar zei dat Amorghan daar was. Ze draaide haar koers en keek naar de inktzwarte hemel. Zelfs als wolf wist ze dat ze niet lang meer had. Waarvoor besefte ze niet goed. (Emera blijft niet lang wolf) Ze moest snel het dorp bereiken en de bruine wolf had haar al opgehouden. Ze zou moeten spurten wilde ze haar doel bereiken, ze wierp een blik over haar schouder naar de wolf en rende toen vooruit. Amorghan was helemaal niet lang lopen, zeker niet voor een wolf.
En op dit uur waren de mensen zeldzaam. Daarom richtte ze haar aandacht helemaal op een voorbijganger in een steeg. Die haar helemaal niet leek op te merken. Haar hoofd hing laag terwijl ze hem besloop. Er was iets met deze man. Hij leek haar niet op te merken, hoe dicht ze ook bij hem stond. Plotseling draaide hij zich om en kruistten hun blikken. Uit zijn mond ontsnapte een "O." Geschrokken deinsde hij achteruit, op het moment dat hij wilde gillen vloog de zwarte wolf hem naar de keel. Het ging zo snel... Het bloed liep in een grote plas op de stenen. De wolf gromde tevreden en keek hem aan, tot ze besefte wat ze aan het doen was. Ze had net een mens vermoord... In haar wolvengedaante toen. Haar poten waren al deels veranderd in handen die onder het bloed zaten. Als laatste veranderde haar snuit in een gezicht. Ze keek verwonderd naar de dode man en drukte haar handen in haar gezicht, terwijl het bloed haar niet kon schelen.

Zijn ogen waren op de wolf haar houding gericht. Ze hield het eerst nog dominant, maar uiteindelijk ontspande ze zich en keek naar het zuiden. Naar de stad.. De mensen.. Zijn blik werd scherp. Net zoals het hare. Toen ze nog een keer over haar schouder keek waarna ze wegrende, besloot hij haar te volgen, maar om haar geen beangstigend gevoel te geven, liet hij er een afstand tussen. Misschien wilde ze niet doen wat hij dacht dat ze zou willen doen. Hij zette zich schap en zette de achtervolging in. Zoals gedacht ging ze de stad in, nu moest hij snel zijn wilde er geen slachtoffers gaan vallen. Maar door de achterstand zou hij wel eens telaat kunnen gaan zijn. Toen hij de hoek omschoot en zich gelijk schrap zette om zich af te remmen, zag hij dat het al telaat was. Een man, bloedend op de grond, en de wolf die veranderde in een meisje.. Hij veranderde ook gelijk terug naar mens en liep op haar af. Aan haar te merken had ze het niet willen doen. Hij sloeg troostend een arm om haar heen. Waarschijnlijk was ze nog niet erg lang een wolf. Hijzelf had het in het begin ook moeilijk gehad..