Welcome to this City.

Hoelang was het geleden, dat hij zo’n goeie tijd beleefde met een simpel een mens? Eeuwen misschien wel langer? Hij wist het niet eens meer, en ja dan was het aardig wat eeuwen terug. Hij slaakte een korte zucht terwijl hij zijn blik over de straten liet glijden. meen je niet ? Hoe kun je ? Onschuldige mensen die misschien thuis een man,vrouw of kinderen hebben zitten! Neem dan lekker de mensen die slechte dingen doen maar niet de onschuldige mensen..’ Darren lachte waarbij hij zijn lip iets optrok ’Ik snap dat je er zo over denkt. En ik vermoord echt niet zomaar mensen hoor… Maar dat begrijp jij niet, en dat zal je ook nooit begrijpen…’ Darren begon langzaam een beetje geïrriteerd te raken door Rachel. Helemaal toen hij de geur van rook alweer rook, al eerder maar toen bestede hij der geen aandacht aan. Nu wel, want het was een walgelijk lucht ’Als jij stopt met roken, beloof ik dat ik stop met vermoorden van onschuldige mensen! Ik zal je helpen te stoppen met roken, als jij me helpt op dieren dieet!’ Het was een vroege avond, ’Laten we naar buiten gaan, misschien kunnen we iets van een straatkat vinden of zo’ Het klonk waarschijnlijk heel maf, maar Darren vond het belangrijk dat Rachel zou stoppen met roken. En Rachel vond het blijkbaar belangrijk dat hij zou stoppen met het doden van mensen, prima dan zouden ze er nu meteen mee beginnen. ’Lever je peuken dan ook meteen maar in. Dan beginnen we beide meteen met het afkicken’ Darren grijnsde breed, terwijl hij Rachel haar arm greep en haar overeind trok. Hij liet haar pas los toen ze stevig op beide benen stond. ’Ben je klaar om te gaan? Het is koud buiten…’ Darren liep naar zijn kast toe en trok er een leren jas uit, die hij vervolgens over Rachel schouders heen trok. Voor de rest deed Rachel hem zelf aan. ’Klaar?’ Darren wachte niet op een ‘ja’ Hij duwde Rachel van de grond en tilde haar onder benen en rug op. Hij sprong op het vensterbank en sprong zo naar buiten. ’Hou je adem in’ Darren begon sneller en sneller te rennen. Tot hij in een flits snelheid was. Ze kwamen na zo’n paar seconden te hebben gerend bij een bos aan, een klein bos niet heel groot. Darren sprong op de grond, en zette Rachel neer.’Hier moeten we vast iets te eten vinden’ Hij keek rond ’Help me mee zoeken? Het hoeft niet veel te zijn een konijn of een das is goed genoeg’ Hij was benieuwd hoe Rachel zou reageren. ’Ga niet te ver, en ik blijf bij je!’ Hij wou dat haar niks over kwam.

‘Ik snap dat je er zo over denkt. En ik vermoord echt niet zomaar mensen hoor.. Maar dat begrijp jij niet, en dat zal je ook nooit begrijpen...’ Langzaam knikte Rachel een keer, het kwam omdat Rachel geen vampier was, nog niet want ze wilde het wel heel graag, stiekem. Maar de kant van het dorst hebben kende ze natuurlijk niet. ‘Als jij stopt met roken’ Haar mond viel langzaam open. ’Wat, hoe? Hoe wist je het.. Damn, je rook het gewoon..’ Langzaam luisterde Rachel verder naar hem. ‘Beloof ik dat ik stop met vermoorden van onschulddige mensen! Ik zal je helpen te stoppen met roken, als jij me helpt op dieren dieet! Laten we naar buiten gaan, misschien kunnen we iets van een straatkat vinden ofzo’ Het klonk ontzettend raar eigenlijk maar ook ineens zo plotseling in haar oren. ’Deal, maar als mensen niet onschuldig zijn zoals enge pedo’s en andere enge mensen als je me snapt. Die zijn de wereld beter af..’ Naar buiten ? Nu op dit moment ? Rachel had niet eens een jas bij zich of iets in die richting ‘Lever je peuken dan ook meteen maar in. Dan beginnen we beide meteen met het afkicken’Breed grijnsde hij terwijl Rachel terwijl ze het pakje tevoorschijn toverde en het richting Darren gooide. ’Alsjeblieft, klaar der maar mee hé.’ Daarna werd ze overeind getrokken terwijl hij sprak. ‘Ben je klaar om te gaan? Het is koud buiten..’ Met een angstig gezich van het is koud buiten en ik heb niks help?! Toen Darren haar een leren jas gaf en deze over haar schouders heen trok trekte ze hem snel verder aan, het was lekker warm gelukkig en rook ontzettend naar Darren. ‘Klaar?’ Ze knikte maar kon niks uitspreken aangezien Darren haar al optilde en op het vensterbanksprong zo naar buiten. ‘Hou je adem in’ Zei hij, Rachel gehoorzaamde terwijl ze zichzelf aan Darren vast klampte. Na een paar secondes alles voorbij te hebben zien komen stonden ze stil bij een of ander bos. Toen hij haar neerzette had Rachel zich nog steeds aan hem vast geklampt terwijl ze kort duizelig werd. ’Oké, volgende keer doe ik me ogen dicht.’ Kort knikte ze terwijl ze haar armen om zijn schouders sloeg omdat hij groot was en haar steun aanbood natuurlijk. ‘Hier moeten we vast iets te eten vinden, help me mee zoeken? Het hoeft niet veel te zijn een konijn of een das is goed genoeg. Ga niet te ver en ik blijf bij je!’ Gelukkig maar want het was lekker vampieren tijd als je het haar vroeg, donker en geen enkel licht. ’Oké maar voor het geval dat..’ Langzaam ging ze op haar tenen staan terwijl ze daardoor iets meer bij zijn gezicht kwam, ze zijn koude adem tegen haar gezicht aanvoelde. Langzaam en kort drukte ze haar warme lippen tegen de zijne die koud en ijzig leken te zijn. Na een kleine 3 secondes weer met haar voeten helemaal op de grond te staan. Kort keek ze naar zijn reactie, zou hij boos zijn ? Verward ? Haar niet meer aardig vinden ? ’Je schrok! Geef het maar toe?’ Eigenlijk was Rachel banger dan dat ze had verwacht maar toch. ’Oké, konijnen jacht nu.’ Diep ademde ze in terwijl ze rond keek en enkele stappen vooruit begon te lopen terwijl haar blik zoekend naar een of ander dier was. Een konijn,hert,das of ander wild dier dat hier onschuldig rond zou lopen maar als maaltijd voor Darren zou dienen.. Het was donker maar gelukkig paste Rachel haar ogen zich redelijk snel aan, aan de nieuwe omgeving die donker maar vooral vol mysterieuze dingen zat.

Zijn ogen dwaalde af door de bomen, hij concentreerde zich kort op zijn reuk vermogen, maar rook echter niks bijzonders. Niet iets waarvoor hij zich zorgen hoefde te maken. Hij had al wat dieren gehoord in de buurt, hij zou Rachel natuurlijk een beetje moeten helpen want een mens zou zelf nooit een konijn of dergelijks te pakken kunnen krijgen. ’Oké, maar voor het geval dat..’ Darren richten zijn blik op Rachel toen ze sprak, ze kwam gevaarlijk dichtbij. Ze ging op haar tenen staan aangezien hij een kop groter was, nu stond ze voor hem als het ware. Darren hielt zijn adem in en bleef versteend staan, als een standbeeld. Rachel bracht haar mond bij de zijne, Darren ontspande toen haar lippen de zijne raakte. Kort sloot hij zijn ogen, en rook hij de geur van Rachel op. Maar hij hielt zich in, en het ging goed. Maar de kus was kort, heel kort. En Rachel stond alweer op beide voeten waarna ze verder ging alsof er niks gebeurd was. Darren kuchte, ondanks de vreemde situatie. ’Je schrok! Geef het maar toe?’ Hij stopte zijn handen in de zakken van zijn jeans, waarna hij Rachel schichtig aankeek. ’Zeker dat ik schrok!’ Hij lachte krampachtig ’Waaraan had ik dat te danken?’ Iets wat hij toch wel wilde weten. Hij grijnsde flauw. [i]’Oké, konijnen jacht nu!’[/b] Darren lachte, en liep voor Rachel langs de bossen in ’Loop je mee?’ Hij draaide zich kort om waarna hij zijn hand uitreikte naar Rachel. ’Ik wil je wat laten zien!’ Rachel pakte zijn hand, en schrok deze keer niet van zijn koude huid. Zachtjes trok hij Rachel mee verder het bos in, ze zou moeten vertrouwen op hem aangezien zei niks kon zien. En hij wel. Ze liepen verder en verder, totdat hij ineens door zijn knieën zakte. ’Blijf hier! En maak geen geluid’ Hij liet Rachel haar hand los, ’Let op!’ Zijn lippen krulde omhoog, waarna hij weg flitste. Zijn ogen gericht op het doel voor hem, hij had een hert in het vizier gekregen. Een jong mannetjes hert, die hem niet aanzag komen. Toen hij Darren te laat al zag slaakte het dier een poging weg te rennen. Maar Darren was te snel en trok het dier vanaf de zijkant naar de vlakte. Met een smak viel het dier, het hert maakte een schor geluid. Waar Darren snel een eind aan maakte, hij drukte het dier met 1 hand op de grond. Hij opende zijn mond iets, waarna zijn hoofd in een flits naar de nek schoot. Zijn tanden boorde door de huid en aderde, en bloed gutste eruit. Het leven verdween uit het hert zijn ogen, waarna het al snel dood was. Darren liet het hert op de grond zakken, en bekeek kort het hert waarna hij zijn met zijn arm het bloed rondom zijn mond schoonmaakte. Hij was benieuwd wat Rachel van het schouwspel vond. Hij flitste terug en keek lachend naar de geschokte Rachel ’En? Deed ik het goed?’ Darren grijnsde breed, je zag geen bloed meer aangezien zijn tanden altijd heel snel schoon werden. ’Ik had misschien wat dichterbije moeten komen, zodat het hert überhaupt niet had kunnen rennen’ Hij lachte, en praatte alsof het de normaalste zaak was.’Je bent toch niet bang hé?’ Hij trok Rachel overeind die nog steeds gehurkt zat. Hij trok haar tegen zich aan, en hielt zijn hand onder haar rug. Waarna hij haar optilde zodat ze net als eerder gezicht voor gezicht stond. Darren verdiepte zich in haar ogen, voorzichtig bracht hij zijn gezicht dichterbij het hare. Rachel sloot haar ogen, evenals hij dat deed. Darren ontspande maar bleef voorzichtig. Hij bracht mond bij de hare, waarna hij zijn ijzige lippen op de warme sappige lippen van Rachel drukte. Deze keer langer dan de eerste kus. Tintelingen gingen door hem heen. Hij voelde de warmte op zijn lippen. Na zo’n paar seconden bracht hij zijn lippen terug en keek hij Rachel kort in haar ogen aan. ’Nu is het jou beurt om te jagen’ Hij zette Rachel neer, en haalde uit Rachel haar jas die ze van hem had aangehad een pistooltje. ’Alstublieft, hopelijk weet je ermee om te gaan?’ Afwachtend wat Rachel zou gaan doen. ’Als toetje wil ik graag een konijn! Dus gaat u gang ober’ Grapte hij, waarna hij met zijn hand naar het bos reikte.

Diep ademde Rachel in terwijl ze op dierenjacht ging.. Kort gingen haar gedachtes naar een aantal secondes geleden toen. Schichtig keek Darren haar aan terwijl zijn zakken in zijn Jeans waren. ‘Zeker dat ik schrok!’ Hij lachte daarna krampachtig. ‘Waaraan had ik dat te danken?’ Kort lachte Rachel een keer terwijl ze hem zo serieus mogelijk aan probeerde te kijken. ’Gelukkig kunnen vampieren geen hartstilstand krijgen.’ Plagend keek ze hem aan terwijl haar blik een beetje serieus was, dat kon toch niet ? ’Tjaa, als ik straks aangevallen word door een konijn kon ik het niet meer doen dus moest het ik het maar net doen.’ Plagend keek ze hem aan. ‘Loop je mee?’ Rachel knikte kort instemmend terwijl hij zijn hand uitreikte naar haar die Rachel pakte. Dit keer schrok ze niet van zijn koude huid meer, alsof ze het gewend was op een of andere manier. ‘Ik wil je wat laten zien’ Zachtjes trok Darren haar mee terwijl Rachel hem vertrouwde en hem achtervolgde in het bos. Rachel zag vrijwel niks, afentoe herkende ze bomen zodat ze er niet tegen aan knalde met haar geluk. ‘Blijf hier! En maak geen geluid’ Rachel knikte terwijl Darren haar losliet. ‘Let op!’ zijn lippen krulde zich omhoog terwijl het gezicht terug kwam van toen Darren haar bijna had aangevallen in haar huis enkele dagen terug. Toen Rachel knipperde was Darren al weg. Rommelde geluiden waren hoorbaar terwijl Rachel in de verte een schimmen zag van een dier dat tegen de vlakte aan gewerkt werd. Een schor geluid werd hoorbaar terwijl Rachel rillingen kreeg in haar hele lichaam. Bleh, het was een akkelig kort durend geluid. Daarna lag het dier op de grond en begon Darren ervan te drinken als het ware als ze het goed zag tenminste. Daarna was Darren terug bij haar terwijl hij tegen haar sprak. Nog steeds zat ze in de gebukte houding. ‘En? Deed ik het goed? Breed grijnsde hij terwijl er geen enkel teken van bloed zichtbaar was. ’Uhh, ik denk het. Ik heb niet veel kunnen zien in het donker, mijn ogen zijn niet zo goed als de jouwe namelijk.’ Kort greens ze. ‘Ik had misschien wat dichterbijer moeten komen, zodat het hert úberhaupt niet had kunnen rennen’ Kort knikte ze. ‘Je bent toch niet bang hé?’ ’Nou, ik had het je niet na gedaan denk ik, ben ik veel te sloom voor denk ik.. Ik ben niet bang, denk ik. Hoop ik, weet ik.’ Kort glimlachte ze terwijl Darren haar overeind trok. Daarna werd ze tegen hem aangetrokken terwijl zijn hand op haar onderug geplaatst werd. Zonder enige moeite leek Darren haar op te tillen alsof ze een darrelend veertje leek te zijn. Haar gezicht werd weer bij het zijne geplaatst terwijl Darren haar aankeek en Rachel hetzelfde deed. Zijn gezicht kwam dichterbijer het van Rachel terwijl ze haar ogen sloot terwijl zijn mond de hare raakte. Verschillende tintelingen en gevoelens schoten door haar lichaam heen terwijl zijn ijzige lippen apart aanvoelde. Het was raar om zo met hem te staan, het was eerder nieuw maar ergens ook eng en spannend. Het was langer dan de eerste kus terwijl hij zijn lippen van de hare afhaalde na een paar seconden en haar aankeek. ‘Nu is het jou beurt om te jagen’ Verstijfd van schrik keek ze hem aan, wat ? Rachel en jagen ? Darren zette haar neer terwijl uit Darren zijn jas een pistooltje gehaald werd. ’Vertel, waar had ik dat dan aan te danken ?’ Plagend keek ze hem aan terwijl hij begon met praten. ‘Alstublief, hopelijk weet je ermee om te gaan? Als toetje wil ik graag een konijn! Dus gaat u gang over’ Verstijfd van angst keek ze hem met bange ogen aan, nee moest ze nu een konijn dood schieten nog wel ? ’Nee, dat kan ik niet Darren.. Straks valt het konijn me nog aan omdat ik mis schiet en het boos word.. Jij bent veel sneller dan mij.. Tenzij je me veranderd dan word ik ook snel en hopelijk handiger..’ Bedenkelijk keek ze bij het laatste. Misschien werd ze nog klunziger dan dat ze al was.. Maar ze zou wel voor altijd bij Darren kunnen blijven. ’Maar dan kan ik wel voor altijd bij je blijven.. Als je niet nu al gek van me word..’ Bang voor zijn reactie keek ze richting het bos. ’Genoeg daarover denk ik.. Over het toetje, kan je niet iets anders nemen dan mij het dood te laten schieten ? Met mijn geluk schiet ik op een boom omdat ik het konijn niet zie..’ Kort keek ze hem aan terwijl ze redelijk dichtbij iets hoorde ritselen in de bosjes terwijl er iets langzaam voorbij schoot. Het pistooltje met de goede richting op het dier gericht volgde ze het. Diep ademde Rachel in terwijl ze de trekker overhaalde en een piepend snerpend geluid hoorbaar was van een of ander dier.. ’Ik heb je toch niet geraakt hé?’ Vroeg Rachel met gesloten ogen terwijl ze die langzaam opende en richting Darren keek.. ’Was het raak op het dier ?’ Toen ze haar ogen opende zag ze Darren al snel staan terwijl ze enkele stappen naar hem toe deed op haar hoofd tegen zijn borst aan te leggen.. ’Ik heb je toch niet geraakt he? Ik ben echt lomp en bang met schietdingen..’ Kort sloot ze haar ogen terwijl ze diep inademde en de geur van Darren in zich opnam.

Het was best raar eigenlijk, hij en Rachel. Aangezien hij een bloeddorstige moordmachine was, en Rachel voor hem enkel een avondmaal was. Hij zou haar met een simpele handdruk kunnen vermoorden. Maar dat was niet wat hij wou, hij hielt van zijn mensenmeisje. Het was raar en speciaal, maar het was te laat om alles terug te draaien. Darren slaakte een korte onopgemerkte zucht, en richte vervolgens zijn blik op Rachel. Ze wou niet schieten en dat liet ze duidelijk merken, ze protesteerde wat. Darren lachte alleen maar, en wachte tot dat hij klaar was met kibbelen. Hij plaatste zijn handen in zijn zij, neerkijkend op Rachel. 'Maar ze zou wel voor altijd bij Darren kunnen blijven. ’Maar dan kan ik wel voor altijd bij je blijven.. Als je niet nu al gek van me word..’ Darren zijn ogen werden plots bloedserieus, 'Ben je gek Rachel?' Zijn stem klonk boos, en verontrustend 'Wil je net zo'n monster worden als mij? Zo'n zelfde monster als die je ouders en je broer hebben vermoord?' Hij liet zijn blik verontrustend naar de grond dalen, 'Nee Rachel dat kan je niet van me vragen! Misschien, als het zover is. Als er iets gebeurd waardoor ik wel zou moeten!' Hij slaakte en zucht. Plots schoot Rachel met het geweer, heel onverwachts aangezien ze steeds niet durfde en nu dus blijkbaar wel. Hij rook de plots geur van bloed, een teken dat ze nog iets had geraakt ook. En zo te rruiken een konijn. Darren lachte, 'Ja je hebt iets geraakt' Rachel legde haar hoofd op zijn borts neer, deze keer ontspande hij meer, en legde hij zijn hoofd op de hare waarna hij zijn armen om haar heen legde. 'Tijd om naar huis te gaan, vind je niet?' Hij bleef zo nog even staan met Rachel, wachtend op haar antwoord.

'Ben je gek Rachel?' Boos maar ook verontrustend klonk zijn stem waardoor Rachel angstig werd. 'Wil je net zo'n monster worden als mij? Zo'n zelfde monster als die je ouders en je broer hebben vermoord?' Zijn blik werd verontrustend naar de grond gebracht terwil hij sprak. 'Nee Rachel dat kan je niet van me vragen! Misschien, als het zover is. Als er iets gebeurd waardoor ik wel zou moeten!' Diep ademde Rachel in terwijl ze hem aankeek. 'Je hebt gelijk.. Daar dacht ik niet over na, tenminste niet zo snel.. Denk ik of ben ik bang van.. Maar je hebt gelijk. Laten we hopen dat er niks gebeurd waardoor het wel zou moeten gebeuren. Ik kan het ook niet van je vragen, dat was onbeschoft van me.' Kort wierp Rachel haar blik op de grond terwijl ze diep inademde. Een zucht slaakte hij. 'Ja je hebt iets geraakt' Zijn armen werden om haar heen gelegd terwijl ze ontspande en diep uitademde om weer in te ademen. 'Tijd om naar huis te gaan, vind je niet?' Kort knikte Rachel. 'Nog niet, ik heb net je toetje om het leven gebracht dus ik denk dat die eerst opgegeten zal moeten worden voordat we überhoud naar huis kunnen gaan denk ik. Anders heb ik voor niks al me moed bij elkaar verzameld om iets neer te schieten wat ik eigenlijk niet durfde..' Kort keek ze hem aan terwijl ze probeerde te grijnzen maar het niet over haar geweten kreeg aangezien 'Daarna kunnen we wel naar huis gaan, tenzij je er echt geen 'trek' in hebt ofzo. Weet ik veel hoe je dat noemt maar je begrijpt me wel denk ik..' Rattelde Rachel kort door terwijl ze hem aankeek en afwachtend naar zijn antwoorden en zijn reactie. Rachel begon aardig moe te worden van al het gebeuren van vandaag, het vergde geestelijk en lichamelijk meer van haar dan verwacht eigenlijk maar Rachel wilde het niet toegeven want ze wilde het de tijd met Darren graag samen zijn aangezien het gewoon gezellig was om samen te zijn met hem. Plagend gaf ze hem een kusje op zijn wang terwijl ze hem onschuldig aankeek. 'Sorry dat ik over het ene van daar straks begon..' Fluisterde Rachel zachtjes.