Losing the only thing I had [Open]

Een gedreven blik loerde in de verte. Zijn ijzige, emotieloze ogen waren diep gefocust, gefocust op zijn doel. De loop van zijn geweer was perfect gericht. In één simpel schot zou zijn tegenstander neergehaald zijn. Maar hij kon nog niet schieten. Hij moest wachten op het sein, het sein dat maar niet kwam. Hij lag op een dak, onopvallend door zijn kleding. De camouflage in zijn gezicht jeukte een beetje, maar krabben ging niet, hij mocht zijn geweer geen millimeter verplaatsen of de hele missie zou fataal af kunnen lopen. Waarom duurde het allemaal zolang? Zou er iets gebeurd zijn? Hij probeerde de vragen die langzaam op kwamen in zijn hoofd zo ver mogelijk weg te stoppen om gefocust te blijven. De maat en teamgenoot die langs hem lag kon zijn gespannenheid merken. 'Geen paniek, het sein komt wel' Hoorde hij hem met een zacht fluisterende stem zeggen. Het hielp wel een klein beetje, maar toch zat het hem niet lekker. Zijn loop was nog al die tijd gericht op zijn doel. In een enkele seconde was zijn geweer van het ene naar het andere punt gericht toen hij achter zich iets hoorde. Zijn vinger lag gespannen op de koude trekker, klaar om hem over te halen en voorgoed een einde te maken aan degene die nu geschrokken met zijn handen omhoog stond. Zijn ijzig blauwe ogen gleden over het lijfje heen, het was nog maar een kindje, ouder dan 10 kon hij hem niet schatten. Hij bracht zijn vinger naar zijn lippen, als teken dat hij niks mocht zeggen, het donker getinte kindje knikte gehoorzaam en bleef gespannen staan. Hij richtte zijn loop weer op zijn doelwit. In plaats van dat er een sein kwam, begon het jongetje te schreeuwen, door de shock schoot hij gelijk op het doelwit, zijn maat deed hetzelfde. Niemand anders was er meer van hun team, ze stonden er alleen voor en ze waren ontdekt. Er werd geschoten, vele kogels werden afgevuurd, ontploffingen vonden plaats. Het kindje werd geraakt en zag er levenloos uit, twijfelend keek hij ernaar, maar toch kon hij hem niet zo laten liggen. 'Hij is dood! Laat hem liggen, het zal ons slomer maken' Hoorde hij zijn maat schreeuwen toen hij het kindje optilde. 'Geen zorgen' Zei hij, dit was eigenlijk wat hij standaard zei, het was zijn motto. Want wat kon er met je gebeuren als je geraakt werd? Je ging hooguit dood en dan was je verlost van alle lijden. Tenminste, zo dat hij erover. Hij zag er niet zo tegenop om dood te gaan. In zijn 21-jarig leven had hij nog nooit echte liefde gekend, niet van ouders, niet van familie, niet van vrienden. Gewoon van niemand. Dit maakte hem ideaal om te strijden voor de mensen die het wel allemaal hadden, die familie hadden en vrienden die om ze gaven. Die hadden gewoon simpelweg voorrang vond hij. Hij gooide het kind over zijn schouder en rende verder, duikend. springend, rollend en kruipend, zo probeerde ze te ontsnappen, zij aan zij van elkaar. Het zand werd muller, de begroeiing lager en de lucht frisser. Ze waren er bijna, ze zouden het gaan halen, hij wist het zeker. Het kon gewoon niet anders. Toen hij net het water raakte, gebeurde er iets wat hij niet had kunnen verwachtten, niemand had dit kunnen verwachtten. Er vond een ontploffing plaats die over het gehele eiland te voelen was, stukken vlogen in het rond, dor de kracht werd hij het water in geduwd, evenals zijn maat. De stukken van de hutten en gebouwen die aanwezig waren op het eiland, vlogen in het rond, alles werd weggeslingerd. Elay werd geraakt door een flink stuk hout, het bloed vloeide eruit en mengde zich met het water. 'Neee!' Schreeuwde hij geschrokken, vol ongeloof. Zijn maat.. Kwijt.. Hij pakte zijn pols om te voelen of er nog een hartslag was. Hij trok hem terug het land op en begon met reanimeren. Hij legde zijn handen op elkaar en drukte de borstkas in. '1..2..3..4..' Begon hij bijna onhoorbaar. Bij de 30 blies hij lucht in de mond van Elay. Geen effect. Weer tot 30, weer blazen. Maar weer geen effect. Wanhopig begon hij aan de derde keer. De vierde keer.. De vijfde keer. Niks bleek effect te hebben. Was het dan nu echt over? Klaar? Net op het moment dat hij het op wilde geven haalde Elay diep adem en hoestte het water uit. Hij hielp hem snel overeind. Er was geen tijd om bij te komen, elke verloren seconde kon hun lot nu bepalen. Het kindje was spoorloos verdwenen. Hij legde de arm van Elay om zijn nek en trok hem mee het water in. Hij zwom met volle kracht vooruit, richting het eiland wat ver in de verte te zien was. Het koude water probeerde hem in zijn macht te krijgen, zijn doorzettingsvermogen won het, maar voor hoelang? Hij bleef zwemmen, alleen werd het steeds moeilijker, de stoom wilde hen naar beneden trekken. Vechtend tegen het water raakte hij steeds verder uitgeput, maar Elay had ook niet de kracht om te helpen. Alles werd waziger, totdat het zwart werd voor zijn ogen, en alles om hem heen verdween.. Hij werd meegevoerd door de stroom van het water, de koude zee. Na een lange tijd spoelde uiteindelijk buiten westen, onderkoeld en gewond aan bij het zwarte stand, alleen, zonder Elay..

[Open ^^']