So hard to find [Open]

Twee vastberaden en strijdlustige ogen gleden over de mensen. De valse, maar ook weer charmante grijns stond zijn gezicht als gegoten. Gedachten gingen door zijn hoofd, zoekend naar zijn doel. Hij kon het heerlijke bloed al bijna proeven, de angst in hun ogen zien en ze de laatste hulpkreet hoorde slaken. Hij genoot al van de gedachten aan deze dingen. Stuk voor stuk waren ze voor hem het beste in zijn leven. Onopgemerkt voegde hij zich tussen de mensen. Hij had zijn doel al op het oog, hij herinnerde zich hem als de dag van gisteren. Haat kwam naar boven, diepe haat uit het binnenste van zijn ziel. De agressie stroomde door zijn aderen. Het voelde geweldig, het was een kick voor hem. Hij deed alles voor zijn kick. Toen de jongen een steegje insloeg, volgde hij hem. Elegant tikte hij op zijn schouder. ‘Hee, ken je me nog?’ Zei hij vriendelijk. Waarna hij hem met een smile op zijn lippen naar de grond sloeg. ‘Wat is er? Ben je nu niet meer zo stoer als vroeger?’ Zei hij grijnzend terwijl hij hem nog eens natrapte. Twee donkere, angstige ogen waren op de zijne gericht. De jongen smeekte, huilde, schreeuwde, probeerde alles om aan zijn dood te ontkomen. In een fractie van een seconden was hij getransformeerd, van doodgewoon mens, naar een medogenloze weerwolf. Grommend keek hij hem aan terwijl hij het bloed langs zijn tanden voelde vloeien. De laatste samentrekking van de spieren van de jongen perste er nog wat extra bloed uit. Nu was de lol er helaas weer af. Hij deed een paar passen achteruit en veranderde terug naar een mens. Veel beter. Dacht hij. Hij hield er niet zo van om wolf te zijn. Maar wel van de kracht die hij had doordat hij weerwolf was. En daarbij, een wolvengedaante was eens tuk angstaanjagender dan een mensengedaante. Vals grijnzend liep hij het steegje uit, alsof er niets was gebeurd. Zijn blik viel op een krant die opgefroemeld op de grond lag. Er zat een bloeddruppel aan, en een erg sterke geur van parfum. Hij raapte de krant op en zag een leuke foto er in staan. De moord van gisteren, op zijn naam. Hij las het stukje. ‘Woensdag 23-11-11 heeft er een ernstig misdrijf plaatsgevonden waarbij een dode is gevallen. Het betreft een jongen van 21 jaar, waarschijnlijk vermoord. De politie is nog bezig met het onderzoek. De vingerafdrukken komen niet in de database voor, dit constateerde de woordvoerder vanmorgen’ Na dit gelezen te hebben verloor hij zijn intresse en gooide de krant weg. Wat een stumperds. Dacht hij nochalant en wierp nog een blik op de krant. De geur, hij wilde weten van wie het was. Hij volgde het spoor, het werd steeds sterker. Bij elke stap, bij elke adem. De verleiding werd groter en groter. Zijn blik viel op een meisje, eenzaam en alleen, zonder iemand om zich heen. Ze zat op een stoepje tegen de muur, haar handen voor haar gezicht om haar tranen te verbergen. Twijfel ontstond in zijn ogen. Het was iets dat hij nog nooit had gehad in zijn leven. Het was altijd zo makkelijk om weerstand te bieden tegen zijn slachtoffers. Maar dit meisje had gewoon iets.. Iets wat hem raakte. Hij voelde dat hij naar haar toe getrokken werd. Niet met een touw of handen, nee met energie. Ze had een sterke aantrekkingskracht, ookal zag hij haar gezicht niet eens. Zij benen bewogen in haar richting maar zijn hoofd vocht er sterk tegen. Alsof hij op de automatische piloot stond waar hij geen uitknop van had. Hij ging naast haar zitten en legde zijn arm troostend om haar heen. Hij hield haar tegen zijn warme lijf aan, zonder woorden, zonder te weten waarom. Het gebeurde gewoon. Zijn ogen waren gericht op het duister van de nacht, terwijl ze daar zaten, vloog de tijd voorbij. Toen het meidje eindelijk uitgehuild was bracht ze haar hoofd iets naar achtere, om hem aan te kunnen kijken. Zijn donkere ogen keken naar de haren. Het voelde als een klik die er zo even was ontstaan. Zonder ook maar iets gezegt te hebben. Hij had een rust over zich heen die hij nog nooit eerder had gevoeld. Niet eens iets wat er ook maar een beetje op leek. Nogsteeds een beetje overvallen door alles wat er gebeurde bleef hij naar haar kijken. Hij was bang dat als hij zou vragen wat er met haar was gebeurd waardoor ze zo overstuur was, ze weer in tranen uit zou barsten.
[Als er iemand terugpost, je kan het meisje zijn, of het vriendje van het meisje, of iets in die richting ofzo, improviseer zou ik zeggen ]